ผมคงปีสุดท้ายนี่แหละ คือ ตั้งแต่-8 ปี คลีอปมา 11 ตัวที่โหดมาก แต่สำรองห่างชั้นมากๆ เว้นปีที่ได้UCL และต่อด้วยปีที่ได้แชมป์ลีค ตัวหลักท๊อปฟอร์ม ไม่เจ็บไม่ไข้

แต่พอมาปีสุดท้าย ลุ้น 4 แชมป์ถึงกุมภา ลุ้นแชมป์พรีเมียร์ถึง5แมต้ทายมั่ง แต่สิ่งที่แตกต่างคือตัสสำรอง คือชุดแรก ตัวใหม่ๆอย่างพวก โซโบ เฮ้นโดะ แมคก้า กราฟ เข้าระบบได้เกือบ 100% แต่ที่น่าสนใจคือพวกเด็กดาวรุ่งที่ขึ้นมานี่แหละ เด้กมันขึ้นมากันจนเป็นชุดสำรองที่สู้คนอื่นๆได้ คล๊อปสามารถจัดลงหมุนกับตัวจริงได้สบายๆ นี่แทบบจะเป็นปีแรกที่ตัวสำรองลงมาแล้วดี สด เปลี่ยนเกมได้แบบไร้รอยต่อเลย

เจ็บจนชินเชียร์ทีมนี้ อะไรที่เคยคาดหวังไม่เคยได้ 10 กว่าปีจะมีเรื่องดีๆหนนึง ตั้งแต่เจอร์ราดแล้ว แชมป์พรีเมียรก็ไม่ได้ นึกว่าพระเจ้าจะผูกปมให้คุมวิลล่าชนะนัดสุดท้าย ก็ไม่ได้อยู่ดี

แต่นั่นแหละ สิ่งที่ทำให้รักและอินไปกับทีมนี้ รู้สึกเป็น Loser เหมื่อนกันทั้งทีมที่เชียร์กับชีวิตจริง

ปีหลังได้แชมป์ลีคนี่เสริมตัวดีนะ ติดอย่างเดียวคือกองหลังเพราะปล่อยลอฟเรนไม่หาคนมาแทน ตอนนั้นวางฟาบินโญ่ไว้เป็นตัวเลือกที่4แต่ความบรรลัยมันเกิดขึ้นเมื่อฟานไดจ์เจ็บยาวนั่นแหละจากลุ้นแชมป์ดีๆกลายเป็นตะเกียกตะกายเอาท็อป4แทน

ลิเวอร์พูลเป็นทีมที่เสริมตัวเหมือนจะดีแต่ไม่สุด แก้ปัญหาเฉพาะที่มีแต่ไม่เผื่อขาด ต้องรอเกิดปัญหาถึงจะลงมืออย่างปีนั้นอ่ะพอได้บทเรียนที่ฟานไดจ์เจ็บเนี่ยรีบเสริมโคนาเต้อย่างไวเลย ปีต่อมาต้องการกลางแต่ไม่เสริมแล้วกลางที่มีฟอร์มดร็อปทั้งแผงจนทีมหลุดท็อป4ถึงจะแก้ปัญหาในปีต่มา ปีนี้กลับไปวนแบบเดิมคือต้องการหลังแต่ไม่เสริม ต้องภาวนาอย่าให้ฟานไดจ์เจ็บยาวซ้ำรอยละกัน

เสียหายสุดคือ​ VVD​ เจ็บ​หนัก​
กับนัดชิงเจอเเต่มาดริดเนี่ย​
ปีที่ส่งผลสำหรับผมคือปีที่เล่นทุกนัดที่มีชิงทุกถ้วยเเล้วได้เเค่ถ้วยเล็กๆมาสองเเทนถ้วยเมเจอร์​สัก1 อีกปีเรายวบเลยส่งผลต่อจิตใจนักฟุตบอลเเน่ๆ​

ยากแหะ ตอนนั้น บังโม กับ ณเดช ก็ดันเหมือนไม่กินเส้นกันด้วย สโมสรต้องเลือกจะเก็บใครไว้ บังโม หรือ ณเดช สรุป เก็บบังโม ซึ่งก็ไม่ผิด
และแถมตัวปิดทองอย่าง ซีดุม ก็ดันไม่มีตัวแบ่งเบา ก็ ออกเหมือนกัน
แล้วพอ ณเดชกับซีดุม ออกไปก็แย่เลย แล้วก็เพิ่งมารู้ว่า ณเดช คือ ปีกซ้ายที่ดีที่สุดของหงส์ ตอนขายให้ บาเยิร์น ไปแล้ว และก็ยังไม่มีใครจะมาทดแทนได้เลย

ตอนนั้น FSG เดินเกมพลาดสุดๆ ตีเหล็กแทนที่จะตีตอนร้อนๆ