พระมหา เปรียญธรรม 9 ประโยค อาจารย์ประจำมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ออกมาระบุ คนตื่นธรรม บาปถึง 18 ประการ ย้ำ พระเครื่องไม่มีพุทธคุณ เป็นความเห็นผิด เหตุมีการสืบทอดคำสอนมาช้านาน ระบุ ศึกษาแบบลวกๆ ไม่เคารพในสิกขา ที่สำคัญ ศึกษาธรรมวินัยเอง ไม่มีครูอาจารย์ผู้สอน ทำให้ตีความธรรมวินัยผิดพลาด

------------
พระมหาวัฒนา ปญฺญาทีโป อาจารย์ประจำหลักสูตร บาลีพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ได้โพสต์เฟชบุ๊คส่วนตัว ระบุว่า บาป 18 ประการ คนตื่นธรรม

กรณีคนตื่นธรรม สอนธรรมออนไลน์ในสื่อโซเชียล มีลักษณะการใช้คำพูดหยาบคาย ด้อยค่าด่ากราด ไม่ประนีประนอมเพื่อให้คนเข้าถึงธรรมะที่แท้จริง ตื่นรู้จากอวิชชา เดรัจฉานวิชา ปลุกเสก ได้สร้างบาป 18 ประการขึ้น คือในการสอนธรรม มีข้อผิดพลาดที่เป็นปัญหาควรต้องพิจารณาและปรับปรุง เพราะกระทบต่อภาพลักษณ์ของพุทธสาสนา และสร้างสัทธรรมปฏิรูปขึ้นแก่ชาวพุทธ เป็นบาปใหญ่หลวง
.
.
อ่านเต็มๆได้ที่




แถม คนตื่นธรรม vs อั๋นโอกิ รายการของ อ.ยิ่งศักดิ์
https://vt.tiktok.com/ZS23XvJo9/

อ.ยิ่งศักดิ์ก็ชงตลอดเลย

ฟังดูอ.เบียร์ก็พูดอยู่ว่าพระเครื่องไม่มีพุทธคุณอะไร ตอนไปออกรายการยิ่งศักดิ์คุยกับเซียนพระเครื่อง อาจารย์ไปโดนนักข่าวที่ไหนปั่นมานิ ผมว่าอาจารย์เบียร์นี่หลักธรรมแน่นจัดๆเลยนะ ไม่น่าจะมีใครเอาลงนะชั่วโมงนี้

อาจารย์อย่าตกเป็นเหยื่อพวกปั่นสิ ต้องวิเคราะห์ก่อนออกมาว่าคนอื่นนะ แล้วก็ว่าคนอื่นเข้าใจผิดเพราะไม่มีครูบาอาจารย์นี่หลักการเดียวกับแม่หมอเลยนะ ถกกันที่เนื้อหาสิครับ อย่าเลอะเทอะไปเรื่องอื่น เดี๋ยวแตกนะครับ

ธรรมกระตุกจิตกระชากจัยยยยย

ธรรมะแท้ ไม่ต้องมีพระเครื่อง แค่นึกถึงธรรมะของตถาคตก็เพียงพอ

ไปฟังหลวงพ่อสมภพ จบเลย ไม่ต้องตีกัน 55

ความหมายของมหาแคร็อตคือ พระเครื่องมีพุทธคุณ,มีฤทธิ์มีเดช

*พระเครื่องไม่มีพุทธคุณเป็นความเห็นผิด*

ถ้าไม่เว้นวรรคความหมายจะเปลี่ยนเลย

คล้ายๆ *แข็ง แรงไม่มี โรคภัยเบียดเบียน*

ยิ่งตกใจเข้าไปอีก ผมก็อ่านจับใจความจากที่โพสนี้แหละครับ ไม่ได้ตามไปอ่านตัวเต็มอะไร คืออ.สอนธรรมะ มหาลัยจุฬาเชื่อว่าพระเครื่องมีพุทธคุณ งี้ก็หนักแล้ว ตอนแรกนึกว่าท่านจับใจความอ.เบียร์ผิด กลายเป็นว่าท่านหลงผิดไปเลย เอาจริงก็ทดสอบไม่ยากนะ เอาพระเครื่องห้อยคอ ปืนยิงทีเดียวรู้เรื่อง

ใครชนะไม่ได้อยู่ที่วาทะศิลป์แล้ว พูดยังไงใครก็พูดได้ เอาดีเข้าตัว เอาชั่วเขาคนอื่น
อยู่ที่ใครจะก้าวข้าม 3 สิ่งหลักๆ คือ ลาภสักการะ เงิน และ ผู้หญิง

เอาหอกไปแทง ไปโจมตี ไปด้อยค่าแนวทางผู้อื่น โดยไม่คิดตรึกตองให้ดี
หอกนั้นแล จะกลับมาแทงตน

ฝั่งไหนบอกว่าตนเองดีๆๆ ถูกทาง เข้าถึงแก่นแล้ว นั้นแหละ รักษากำลังใจให้ดี
ลาภสักการะ เงินทอง และผู้หญิง ทำเจ้าสำนักตายมานักต่อนักแล้ว

นักปฎิบัติที่แท้จริง ต้องยิ่งลด ยิ่งละ คนที่ถึงจริงๆ เลยไม่ค่อยอยากพูด เพราะออกจากโลกธรรมแล้ว
ประการแรก สนใจในจริยาของตนเอง ไม่ให้ร้ายผู้อื่น อันเป็นสะเก็ดความดี
ประการที่สอง มีจิตเมตตาไปในจักวาลทั้งปวง เห็นคนและสัตว์เป็นดั่งเพื่อน อันเป็นเปลือกความดี
ประการสาม ทำฌานสมาบัติให้เกิด ระงับนิวรณ์ 5 ให้ได้ อันเป็นกระพี้ความดี
แก่นความดีคือ ทำวิปัสสนาญาณให้แจ้ง ระงับกิเลสให้ได้ ระงับไม่ได้ ก็ยับยั้งให้ได้ นี้คือแก่น

ที่เหลือนะ เอาหลักธรรมฟาดกันไปมา ตามภาษาปุถุชนชาวโลกติเตียน สรรเสริญ นินทา เท่านั้นแหละ ไม่มีประโยชน์

เคยได้ยินมาว่า

สมัยพระพุทธเจ้าไม่มีพระพุทธรูป

แล้วก็คงไม่มีพระเครื่องด้วยไหมครับ

การทำให้คนฉลาดขึ้น มันไม่มีประโยชน์ตรงไหนครับ

เอาแค่เรื่องเงินก็พอ ไม่ต้องไปถึงฝึกเพื่อบรรลุอะไรหรอก

เอาเงินพัน,หมื่น,แสน ไปเช่าพระ,หาหมอดู,ซินแส,ร่างทรง
กับเอาเงินจำนวนนั้น ไปกิน,ใช้,รักษาตัว,ทำทุน,เก็บออมไว้ยามแก่ อันไหนมีประโยชน์กว่า

กุศลผลบุญใช่ว่าจะเกิดจากบำเพ็ญเพียรภาวนาอย่างเดียว
ช่วยคนให้ตื่นรู้หายโง่ จะเป็นหมื่นเป็นแสนคนแบบที่อ.เบียร์ทำได้ หรือคนเดียวสองคนก็เป็นบุญกุศลเหมือนกันล่ะ

มีในอุเทสิกเจดีย์ แต่ขึ้นอยู่ว่าคนตีความเอนเอียงไปทางไหนครับ

ในความติดของผม อุเทสิกเจดีย์ สิ่งปลูกสร้างที่สร้างขึ้น เพื่อระลึกถึงพระพุทธเจ้า สิ่งท่านตรัสไว้ แต่ไม่ได้เจตนาระบุลักษณะอย่างชัดเจน ในยุคสมัยนั้นเลยนิยมทำเป็นเจดีย ทรงแหลม ตามยุคสมัย กาละเวลาพัฒนา เลยมีรูปปั้นที่มีความเป็นศิลปะ

ส่วนพระเครื่อง ผมคิดว่า ในยุคแรกๆ คนไทยต้องออกรบ แล้วยุคนั้นมีความเลื่อมใสในพระพุทธศาสนาอยู่แล้ว ก็อยากตายในวัดในวา แต่ต้องคอยรบทุกวี่วัน ครูบาอาจารย์เลย จำลองอุเทสิกเจดีย์ ให้พกติดตัวไว้ เวลาโดนฟันตายในป่า อย่างน้อยก็ยังมีอุเทสิเจดีย์ให้ระลึกถึง มีเครื่องยึดถึง ออกแบบก็ตามศลิปะของยุคสมัย

กาละเวลาผ่านไป ยามนี้เราไม่ค่อยได้รบ เรื่องพระเครื่อง เลยต้องแยกประเด็นๆไป จะเหมารวมเลยสรุปง่ายๆ คงไม่ได้แน่ๆ

บางคนทำไมเข้าใจว่าเขาอยากโจมตีผู้อื่นล่ะครับ อันนี้มันฟังไม่ศัพท์

บางทีชาวพุทธบางคน มาถามคนที่ ศึกษาพุทธตามหลักคำสอน ที่สอดคล้องกัน พิสูจน์ได้ พ้นทุกข์ได้จริง

เขาก็ตอบตามที่ได้ศึกษามาจริง เพื่อให้คนมาถามพ้นทุกข์ได้จริง ก็แค่นั้น

ส่วนใครจะเชื่ออะไร ก็ทำไป ไม่ได้ออกมาตั้งโต๊ะ พูดโจมตีคนนั้นคนนี้เพื่อให้ลัทธิความเชื่ออื่นเสื่อมเสีย แต่เพื่อให้ชาวพุทธที่มาถามและสนใจ ตื่นรู้

ลาภสักการะ ใครต้องการไม่ต้องการอย่างไร ก็เรื่องของเขา

ใช่ มีชื่อเสียง ออกสื่อ มันมองว่าต้องการนู่นนี่ได้ แต่มันก็มองว่าต้องการประกาศธรรมเป็นหลักก็ได้ ใครจะพูดอย่างไรก็ได้ทั้งนั้น

คำถามคือ ฟังแล้วได้อะไร ได้ความงมงายต่อ หรือได้ เหตุปัจจัยให้พ้นทุกข์

พวกที่ตัดสินใดๆโดยไม่รู้จริง ตัดมาเฉพาะช่วงที่ไม่ชอบใจ ยึดติดตามใจตน ไม่ดูที่มาที่ไป เหตุและผล ดูฟังไม่จบ แล้วไปจงใจว่ากล่าวร้ายทางวาจา ผิดอกุศลกรรมบท 10 เต็มๆ

คนดีเลว ตถาคตมีเกณฑ์วัดที่ ทำตาม หรือ ขัด กุศลกรรมบท 10 แค่นั้น

ก็ถ้าตามสังคมเขาคือคนที่พูดถูกใจ พูดในสิ่งที่หลายๆคนคิดสังสัย แล้วอยากพูดออกไป
แต่ถ้าหลักธรรม มีส่วนที่ถูก แต่ยังมีส่วนที่ผิด ถ้าจะเถียงกันมันไม่จบ ต่างคนต่างไปปฏิบัติ เพราะแต่ละคนชอบใจในการแปล พระไตรปิฏกที่แต่ละสำนัก แปล กันออกมา

ตอนผมพิมพ์ไป ผมรู้ว่าผมขวางทางกระแสอยู่ ผมไม่แคร์ด้วย ผมไม่ได้เป็นคนที่เสียประโยชน์ของ อ. คนนี้ที่มาพูด หรือฝ่ายใดที่มาสวนเขา
ผมไม่เคยมองใครคนดีใครคนเลว เพราะพระพุทธเจ้า ไม่เคยสอนให้ซ้ำเติมใคร ว่าเขาเลว แม้พระเทวทัตยังได้ไปพระนิพพาน
และทุกคนก็ต้องไปไม่ชาติใดชาติหนึ่ง
มันเลยไม่มีคำว่า คนเลว

มันมีแค่คนที่ใกล้พระนิพพาน และยังไกลพระนิพพาน เท่านั้นแหละครับ
เพราะบางที่ คนที่ท่องพระสัทธรรมได้ กลับหน้ากลับหลังได้ ประกาศพระธรรม มีคนมากราบเยอะๆ พลาดท่าตกนรกก็มี ถ้าเราจะเอาหลักธรรมมาถกจริงๆนะ

แล้วก็คำถามที่ว่า ฟังแล้วได้พ้นทุกข์ ก็ตามนั้น ส่วนที่เขาพูดมันมีส่วนที่ถูก แต่ไม่รู้100% แต่หน้าที่นักปฏิบัติ มิได้ให้ปักใจเชื่อ 100%
เพราะนั้นไม่ใช่การพ้นทุกข์
นักปฏิบัติต้องมีลิ้นชัก 3 ใบเวลาฟังอะไรมา ไม่งั้น ก็แค่คนงมงาย
1.สุตมยปัญญา เขาพูดอะไรมาเราฟังไว้ก่อน แล้วลงลิ้นชักที่ 2.
2.จิตมยปัญญา ในนี้ต้องมีย่อยอีก 3 ใบ คือ เชื่อ ไม่เชื่อ และ ไม่แน่ใจ
3.ภาวนามยปัญญา ลิ้นชักใบนี้แหละที่สำคัญ ของคนที่ต้องการพ้นทุกข์

อ.พูดผิดหลายอย่าง หลายเรื่องที่พระพุทธเจ้าทรงห้าม ไม่ได้แปลว่าไม่มี ดีหรือไม่ดี แค่ไม่ใช่ทางดับทุกข์
พระองค์เปรียบความรู้ในโลกมีเท่าใบไม้ในป่า แต่ทางหยิบมาเทศนาสั่งสอนไว้แต่กำมือ