ต้นทุนสูง

เพราะของมันขายไม่ได้ราคาครับ

นี่คือสิ่งสำคัญที่สุด

เปรียบเทียบคนทำสวนทุเรียน กับ คนทำนา ครับ

ก็จะเห็นความแตกต่าง

หลักๆ เลยขาดความรู้การจัดการ การบริหาร การวางแผนที่ดีครับ

การเกษตร คือการลงทุนที่มีความเสี่ยงสูงแต่ผลตอบแทนก็สูงมากด้วยเช่นกัน ตามคำที่ว่า
hight risk high return ฉะนั้น risk manage จึงสำคัญมากๆๆๆๆๆ

อันนี้ยกตัวอย่างคนใกล้ๆ ตัวผม ลงทุนปลูกอ้อย 100 ไร่ แต่ไม่มีความรู้อะไรเลย
ดูแลไม่ทั่วถึง ต้องไปหากู้หนี้ยืมสิน พอไปกู้ต้นทุนจากดอกเบี้ยก็ทำให้ต้นทุนสูงขึ้น
กลายเป็นว่าผลผลิตที่ได้ ไม่คุ้มกับเงินที่ลงทุนไป

ตามหลักที่ดีก่อนจะทำธุรกิจอะไรควรคำนวนต้นทุนตั้งแต่ต้นน้ำ ยันปลายน้ำ ควรทำ
ควรรีเสิร์ชผลผลิตที่ได้ประมาณต่อไรว่าได้เท่าไหร่ ต่อไร่ขายได้เท่าไหร่ ดูแนวโน้มราคาตลาดของพืชผลที่เราจะปลูก ประเมิณความเสี่ยงต่างๆ มันต้องประเมิณอะไรหลายๆ อย่าง ก่อนจะลงทุนปลูกอะไร
ไม่ใช่สักแต่ว่าอยากปลูกอะไรแล้วก็ปลูก

ไม่นับปัจจัยความเสี่ยงสูงสุดเรื่องภัยธรรมชาติอีกนะ ถ้าเจอทีคือแทบบอกลาได้เลยผลผลิตปีนั้นๆ

ปล. บ้านผมก็ทำเกษตร ปีหน้าผมก็จะเริ่มลงทุนด้วย
ถ้าบริหารจัดการดีๆ มันคือ passive income อย่างดีเลย

เพราะเกษตรกรบ้านเราทำไร่เล็กเกินไปครับ และเกษตรกรคนเยอะเกินไปครับ คือโมเดลเกษตรจะกำไรให้ได้ มันต้องคนนึงทำไร่เยอะ (อย่าง เมกา) เพราะมันคุ้ม economic of scales มากกว่า หรือตัว product มีมูลค่ามาก (อย่างญี่ปุ่น ฝรั่งเศษ ยุโรป) ขายได้ราคา ซึ่งไทยไม่มีทั้ง 2 อย่างเลย

อีกอย่างคือบ้านเรามีเกษตรกรเยอะเกินไป มีคน 40% บน GDP ไม่ถึง 10% แล้วมันจะรวยได้ยังไง แล้วเกษตรกรเป็นอะไรที่มี innovation ต่ำมาก คนเข้ามาทำได้ไม่ยาก

ไม่ต้องโทษรัฐบาล ไม่ต้องโทษผูกขาดอะไรทั้งนั้นแหละครับ ปัญหาคือเกษตรกรเราตัวเล็กเกินไปจนไม่มีอำนาจต่อรองเลย ถ้าเกษตรกรตัวใหญ่ขึ้นมาหน่อย หรือทำ union แข็งแรง ก็ต่อรองได้ เพียงแต่ union บ้านเราก็เจ๊ง เพราะเห็นแก่ตัวกันเกินไป ต่างคนต่างแต่จะเอาประโยชน์ ไม่ก็ไม่ทำงาน มันก็แก้ยากอ่ะนะ

ก็เจอพ่อค้าคนกลางบวกราคายับ หน้าสวนราคาเท่าไหร่ มาถึงมือเราราคาเท่าไหร่
ถ้าเรารับจากหน้าสวนโดยตรง สวนอยู่ได้เพราะได้ราคาจากเรามาดกว่าพ่อค้าคนกลางอยู่แล้ว เราก็ได้ของราคาถูกเหมือนกัน

เอาจริงๆ ราคา ครับ เพราะเราไม่สามารถทำราคาของเกษตรให้แพงมากได้ ทั้งจากที่ต้องคุมเพื่อปากท้องชาวบ้าน และถ้าขายกันเอง volume น้อย พ่อค้าคนกลางก็จะกด อ้างว่าลื้อไม่ขายราคานี้ อั๊วก็ไปซื้อคนอื่น แล้แต่วลื้อเลยยยยยย แล้วหลังๆ มีตัดราคากันเองด้วย
และเมื่อไรที่เราขายแพงเราก้จะเจอว่า ไม่เห็นดีอะไรเลย เจ้านี้ถูกกว่ารสชาติดีกว่า สินค้าเกษตร พรีเมี่ยมบ้านเราตลาดยังเล็กด้วย

ความคิดผมคือมันไม่ครบ loop เหมือนคุณผลิตอะไรสักอย่างแต่คุณไม่มีอำนาจในการต่อรองเลย

สักแต่ว่าผลิต แต่ไอคนซื้อมันจะรับซื้อกี่บาทก็ได้ วันดีคืนดีมันบอกไม่รับซื้อก็ได้ จะเอาที่ไหนมารวย

ขาดความรู้เรื่องการบริหาร-การเงิน ครับ
เอาแค่เรื่อง ทำนา ที่ตัวเองทำมาเป็น 20 ปีนะ โรคอะไรเกิดเดือนไหน วิธีแก้ เป็นยังไง ใส่ปุ๋ยเดือนไหน ใช้เงินเท่าไร
(ส่วนใหญ่ ไม่รู้ ไม่เตรียมรับมือกับความเสี่ยงเลย)

ส่วนพวกที่รวยๆจากกการเกษตร พวก ข้าว อ้อย มัน กำไรต่อไร่น้อย ส่วนใหญ่ใช้ขนาดพื้นที่เข้าว่า (ความเสี่ยงน้อย)
กำไร ไร่ละ 8-10k พวกนี้มี 50 ไร่+ ตกปีละ 400k+

บางพื้นที่เสี่ยงน้ำท่วมมากๆ ท่วมต่อกันมา 4-5 ปี ก็ปลูกนาปีกันอยู่นั้นแหละ (พวกปลูกนาปรัง ขายข้าวได้ตังไปละ)
บางพื้นที่ ฝนตกน้อย ไม่มีบ่อน้ำ พอฝนไม่ตก พืชก็ตาย (ทำการเกษตรไม่มีน้ำ ก็เลิกทำเหอะ)
มันจะไม่ขาดทุนได้ไง

พอขาดทุนก็กู้เงิน โดยไม่ดูรายได้ตัวเองต่อปี

โครงการของรัฐ มันก็แจกเงิน เน้นหาเสียงดีๆนี้เอง ปากบอกว่าข้าวล้นตลาด แต่ก็ยังให้เงินสนับสนุนคนปลูกข้าว
อะไรราคาสูงหน่อย ก็ไปแทรกแซงราคา ประเทศนี้ ต่อให้ข้าวขาดตลาด เชื่อเหอะว่ารัฐก็ไม่ให้ขายได้แพงอยู่ดี

น้ำที่สำคัญๆ การบริหารจัดการโคตรกาก

พวกคนกลาง ผมไม่ค่อยได้มองปัญหาเท่าไร เหมือนไปรับของร้อนช่วงราคาถูก เก็บเอาไว้ขายช่วงราคาแพง
ซึ่งผมมองว่ามันปกตินะ
แก้ได้หน่อยก็รวมกลุ่มขาย แล้วใครจะทำงานกลุ่มละ (ไม่มีหรอก)

คนที่รวยก็มี พวกเกษตร ที่มีความรู้ แต่ใดๆก็คือเลิกอุ้มราคา เดี๋ยวก็พัฒนาเอง ไอ้พวกอุ้มราคาฐานเสียงนั่นแหละ

ทำให้ขาดการพัฒนา

ปล.เรื่องนี้ชอบที่ทอนพูดนะ มันบอกว่าถ้าได้เป็นจะไม่มีมาตรการอุ้มราคาเกษตรแบบที่แล้วๆมา โดนใจเลย

1. ต้นทุนครับ ต้นทุนปุ๋ย ยาฆ่าแมลง และที่สำคัญที่สุด คือต้นทุนแรงงานครับ ตั้งแต่แรงงานเคลียร์ที่ดิน แรงงานปลูก แรงงานดูแลตัดแต่ง กว่าจะออกดอกผล และแรงงานเก็บเกี่ยวอีก ยิ่งปลูกเยอะ ดูแลเยอะ ก็ยิ่งกินค่าแรงมาก แถมค่าแรงแพงขึ้นทุกวันอีก

2. เมื่อต้นทุนมันแพง จะทำให้คุ้ม ก็ต้องใช้ economy of scale ครับ ก็ต้องผลิตแบบอุตสาหกรรมไปเลย ซึ่งมันก็วนกลับไปปัญหาเรื่องค่าแรงอีก

3. สิ่งที่จะช่วยได้จริงๆ คือ เทคโนโลยีในการทุ่นแรงครับ ทำอย่างไรถึงจะใช้แรงงานน้อย แต่ได้ผลผลิตต่อพื้นที่เยอะๆ ซึ่งเกษตรกรบ้านเรายังขาดตรงนี้อยู่เยอะ ทั้งขาดความรู้ ขาดโอกาสในการเข้าถึงเทคโนโลยี รวมทั้งเกษตรกรบางส่วนก็ดื้อ รั้นแต่จะทำเกษตรแบบเดิมๆ ไม่รับความรู้ใหม่ๆ ก็มี

4. เมื่อเกษตรกรแต่ละรายผลิตได้ปริมาณน้อย กำลังในการต่อรองกับคนกลางก็น้อยตามไปด้วย ถ้าจะเพิ่มกำลังต่อรอง ก็ต้องจับมือกันให้มั่น อย่างเช่น รวมเป็นสหกรณ์ หรือวิสาหกิจให้แข็งๆ ไปต่อรองกับคนกลาง เพื่อดันราคาขึ้น (ถ้ากดราคาก็ไม่ขาย หรือถ้ากลุ่มใหญ่พอ ก็ทำตลาดเองได้ไม่ง้อคนกลาง คนกลางก็จะกดราคาได้น้อยลง) แต่ก็นั่นแหละ ด้วยนิสัยบางอย่าง การรวมกลุ่มแบบนี้เป็นไปได้ยากมาก เพราะมักจะมีคนเห็นแก่ตัวเสมอ สุดท้ายมันจะลงเอยด้วยการแหกคอก แล้วกลุ่มก็แตก

เครื่องจักรแพงและกว่าจะคุ้มทุนเครื่องจักรนานเกินไปครับ ส่วนคนที่มีเครื่องจักรก็รวยเอาๆ

หลักๆผมว่าเรื่องราคาตอนเก็บเกี่ยวได้

พอมันไม่มีการแปรรูป ไม่มีการรวมกันเป็นกลุ่มเพื่อต่อรองราคามันก็โดนกดราคาจากพ่อค้าคนกลาง

ถ้ามีการไปแปรรูปบ้างอะไรบ้างน่าจะเพิ่มมูลค่าได้เยอะกว่านี้

ผมว่าทุน จากการที่จะไปทำอ้อยต้องมีทุนหลักแสน คือถ้าไม่มีคือต้องมาทำนาแล้วก็ได้ข้าวแค่พอกิน แล้วก็ขายก็ไม่ได้กำไรเลย

เกษตรมีทั้งรวยและไม่รวยครับ ที่รวยคือต้องมีที่ดินเยอะ อยู่ในเขตชลประทานมีน้ำให้ใช้ทั้งปี

เพราะรัฐเป็นห่วงมากเกินไป