มีบ้างตอนวัยรุ่นครับ กับตอนนี้อายุ 30 กลางๆ พบเจอคนเยอะขึ้น คิดว่าชีวตตัวเอง ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นครับ

ไอเราก้ตอบยากซะด้วยสิ เพราะน่าจะเป็นหนึ่งในกลุ่มที่ จขกท. พูดถึง

เเต่ให้เเนวคิดง่ายๆ ไม่ว่าท่านจะมีมากเเค่ไหนก้จะมีคนที่มีมากกว่าเราเสมอ เเละเช่นเดียวกันต่อให้ท่านมีน้อยเเค่ไหนก้จะมีคนลำบากหรือมีน้อยกว่าท่านเสมอ

เพราะฉนั้นง่ายที่สุดคือเลิกเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น ต่างคนต่างใช้ชีวิตเพราะจุดเริ่มต้นของเเต่ละคนมันไม่เท่ากันอยู่เเล้ว

ตอนเรียนมหาลัยไปกินโรงทานเพราะไม่มีข้าวแดก เจอเพืือนคณะอื่นรวยมากมาตั้งโรงทานที่วัดพอดีได้แต่หัวเราะชีวิตตัวเองแล้วตัังใจเรียนต่อ

ไม่เคยเลย แล้วก็ไม่ค่อยถูกกับคนที่ชอบเอาชะตาชีวิตมากดดันตัวเอง ด้อยค่าตัวเอง

น้อยใจได้ไหมก็ได้ แต่เอามาเป็นแรงผลักดัน แต่คนรอบตัวผมส่วนใหญ่เลย

น้อยใจชะตาชีวิตตัวเอง แล้วไปด้อยค่าตัวเอง ดูถูกตัวเอง

กลายเป็นคนที่จะทำอะไรก็ไม่มั่นใจ บางคนทำงานเก่ง เงินเดือนสูง

แต่น้อยใจไม่มีบ้านหลังแพงๆ ไม่มีรถหรูขับๆ แต่ชีวิตตัวเองกินสบายกว่าคนอื่น มีเงินซื้อแบรนด์เนม

พอแนะนำเรื่องแผนลงทุน อ้างว่าทุกวันนี้ค่าครองชีพสูงจะเอาเงินที่ไหนมาเก็บ

สรุปน้อยใจได้ แต่ควรเป็นแค่ความรู้สึกเล็กๆน้อยๆ ไม่ต้องเอามาประชดประชันชีวิต

เรามองคนที่รวยกว่า ชีวิตสบายกว่า ให้เป็นความยินดี แรงผลักดันให้เราใช้ชีวิตรอบคอบไม่ประมาท

เรามองคนที่ด้อยกว่า เพื่อให้เราสงสาร เห็นใจ และมีความสุขกับสิ่งรอบๆตัวในปัจจุบัน

มีไหม มีบ้างครับ ผมก็คน
ผมน่าจะจนสุดในแผนกเลยครับ อยากได้ไรต้องหาเอง ทำงานหนักมาตลอด
แต่คิดอีกที พ่อแม่ผมสู้มาเต็มที่ เค้าให้มามากจริง ๆ เท่าที่เค้าจะทำได้ จะมานอยโชคชะตา คงไร้สาระสุด
ผมก็เลยสู้ ทำเต็มที่ มีความสุขในแบบของตัวเอง ไม่เปรียบเทียบใคร ไม่อิจฉาใคร ยินดีกับคนอื่นครับ
ออกไปข้างนอก มีคนแย่กว่าเราอีกเยอะครับ

แน่ใจมั๊ยครับ ว่าพยายามเต็มที่แล้ว

หรือเต็มที่แล้ว ใส่ให้มากกว่าเดิม ไหวมั๊ยครับ

สิ่งสำคัญ อย่าไปเปรียบเทียบ ครับ


เส้นทางอีกยาว หยุดพักแล้วไปต่อ ถ้ามัวแต่หันหลังหันข้าง
สะดุดล้มได้ง่ายๆครับ


ปล.ไม่ได้จะมาขัดอะไรนะครับ แต่ผมเห็นคนที่บ่นเรื่องพวกนี้ มักจะล้มกลางทาง

มะก่อนตอนรุ่นๆ อาจจะมีบ้างเแต่เดี๋ยวนี้เฉยๆละครับ ทุกวันนี้แค่ไม่มีหนี้ ทำงานเสร็จ

ได้นั่งเล่นเกมส์ ดูหนัง ชิลๆ กินอิ่มนอนหลับ ไม่มีโรค ก็พอใจแล้ว วันหยุดก็หาร้าน

อาหารดีๆกินชิลๆคนเดียว สำหรับผมก็มีความสุข พวกรถหรูๆบ้านดีๆ ผมไม่ได้อิน

สุดท้าย ใช้นอนจริงๆก็แค่เตียง 3.5 ฟุต แค่มอไซค์ก็ไปไหนมาไหนได้ละ

ผมเป็นคนติดบ้านไม่ชอบเดินทางไกล

ยิ่งอายุมากยิ่งเข้าใจคำว่า "การไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐที่สุด"

ถ้าทางพุทธคือบุญสะสมมาไม่เท่ากัน ถ้าทางโลกคือพ่อแม่ต้นตระกูลเขาสร้างไว้

ผมไใเยอิจฉาคนที่เกิดมารวนกว่าเลยนะ แบบพ่อแม่เค้ารวยก็อยากมีลูกก็เป็นปกติ หรือพวกที่ไต้เต้าจนรวยก็ยินดีกับเค้ามากๆ

แต่มีอยู่พวกนึงที่ผมอิจฉาอพวกที่ถูกหวย

ผมสร้างด้วยตัวเองทั้งหมด มีทุกอย่างที่พี่น้องอีกคนอยากมี

ส่วนพี่น้องอีกคนของผม บ่นท้อแท้โชคชะตาครับ

แต่ละคนมันเกิดมาไม่เหมือนกัน อิจฉาอะมีอยู่แล้ว แต่คุณเชื่อผมเหอะ อยู่พอก๊อกๆ แก๊กๆ ของเราไป ดูแลตัวเองและครอบครัวให้ดี กตัญญูกับผู้มีพระคุณ ชีวิตมันจะขยับไปข้างหน้าเองครับ ถึงจะช้าก็เหอะ

เรื่องปกติของมนุษย์แหละครับ กลับกันอยากให้มองในนมุมคนที่มีน้อยกว่าท่านบ้าง

เคยตอนเด็กๆครับ​ ชีวิตรันทดไปหน่อย​ เช่นทำไมต้องเป็นเด็กบ้านนอก​ ทำไมบ้านจน​ พอเริ่มโตศึกษาเรื่องกรรมก็ค่อยๆปลง​ แต่มาวางได้จริงๆตอนขึ้นเลข3ละ​ ผมยกให้เป็นเพราะกรรมเก่าของเราเองล้วน​ๆ​ ไม่ใช่คิดปลอบใจนะแต่มันคือข้อเท็จจริง​ คนอื่นรวยคนอื่นมีแฟนสวยคนอื่นได้สิ่งนั้นสิ่งนี้​เราก็เห็นว่านั่นสมควรแก่กรรมของเขาที่ได้ทำมาแล้ว​ มันก็จบตรงนั้นเลย บวกตัวเองไม่ได้โฟกัสกับอะไรพวกนี้ด้วยเลยไม่ได้น้อยใจอะไร​ ที่น่าสังเกตคือยกเว้นssผมจะไม่เล่นโซเชียลอื่นเลย​ อย่างเฟซเห็นคนอวดสมัยก่อนแล้วผมเบื่อหน่ายก็เลิกเล่น​ พยายามหาความสุขให้กับใจตัวเองเป็นหลัก​ หาทางให้จิตใจเข้มแข็งโดยไม่พึ่งพาของนอกกาย​ ผมว่าช่วยได้เยอะครับ​ เวลาเหนื่อยมากๆผมทำสมาธิอย่างเดียว สมาธิเป็นเกราะที่ดีที่สุดของใจเราได้​ จะไปต่อภพภูมิใดก็เพราะสมาธินี่แหละจะพาให้ไปเลยเน้นตรงนี้ไว้ก่อน​ แล้วค่อยหาปัญญามาเพิ่มตามประสบการณ์ชีวิตที่เราได้เจอครับ

ทำไม 70 เกษียณไม่ได้ครับ

ผมแนะนำนะครับ ถ้าคุณไม่มีอะไรจากที่บ้านมาแต่อย่างน้อยไม่มีหนี้จากที่บ้านและพ่อแม่พอเลี้ยงตัวเองได้บ้างคุณไปสอบราชการสิครับ มีบำนาญยังไงก็เกษียณได้ครับ เพราะบำนาญราชการถ้าคุณไม่สอบได้ตอนอายุเยอะเกินน่าจะได้บำนาญ 35k+ ไม่ยาก