อ่านกระทู้มาตั้งแต่เมื่อวานแล้วเปรียบเทียบกับตัวเองแล้วทำไมของเรามันดูแย่ไปถนัดเลย ทั้งที่ตอนเด็กก็ไม่ได้รู้สึกลำบากอะไร ของผมก็นั่งรถโรงเรียนตั้งแต่อนุบาลถึงซัก ป.3 พี่ชายอยู่ ป.5 ก็ขอพ่อขอนั่งรถเมล์กลับบ้านละ เพราะรถโรงเรียนรับผมคนแรก ส่งคนสุดท้ายเพราะไกลสุด เลยเริ่มนั่งรถเมล์กับพี่ตั้งแต่ ป.3 จากลาดพร้าวกลับแจ้งวัฒนะ โทรศัพท์อะไรก็ไม่มี พ่อก็ไม่เคยพูดอะไรว่าอันตรายหรืออะไรเหมือนว่าเด็กผู้ชายก็ให้ไปเรียนรู้ไปเจอเอง ผมก็ไม่ได้คิดว่ามันอันตรายอะไรนะ ดีใจซะอีกได้กลับเอง

ที่เคยเจอว่าเสียวก็คือตอน ป3 กลับกับพี่ชายเจอพวกเด็กช่างตีกันอยู่บนรถ เราไม่รู้รีบโดดขึ้นรถ ดีใจที่รถว่าง
ปรากฏว่าฟันกันอยู่ เลือดไหลเต็มพื้นรถ เราก็นั่งนิ่งๆ คนขับก็จอดให้ฟันกัน สุดท้ายออกรถพาไอ้คนโดนฟันนิ้วขาดไปลงป้าย รพ กลับมาเล่าให้พ่อฟังก็ไม่เห็นว่าไง ผมก็มองเป็นเรื่องเท่ห์ตื่นเต้นดี

คนอื่นกลับกันยังไงครับ หรือพ่อแม่รับส่งตลอด ของผมนี่วันไหนพ่อมารับโคตรดีใจ ได้กิน siam steak กับกลับบ้านเร็ว แต่ปีนึงมารับแค่ไม่เกิน 5 วัน จะรับตอนต้องไปไหนต่อเท่านั้น

ไม่ได้จะแซะอะไรใครนะ บ้านใครบ้านมัน ชวนคุยเฉยๆ

ป.1-ม.3 เดินครับ รร.ห่างบ้านไม่เกิน 1 โล

ประถม จักรยาน 1 กม.
ม.ต้น จักรยาน 3 กม.
ม.ปลาย Honda Tena RS

อนุบาลถึง ป.6 รถตู้ ม.1-ม.6 นั่งวินต่อเรือเจ้าพระยาต่อวิน

ตอน อนุบาล ใกล้บ้าน นั่งมอไซค์มีคนไปส่ง แล้วย้ายบ้าน ยังอนุบาลอยู่ แต่โรงเรียนไกล ไม่มีคนไปส่ง แม่ก็จ้างสามล้อไปส่งไปรับทุกวัน โตมาหน่อยเข้าประถม ก็นั่งรถเมย์ รถไฟ พอดีโรงเรียนใกล้สถานี บ้านก็ใกล้ แต่มันเสียเวลาเก่งถ้าสายมากก็โหนรถเมล์ไป เข้ามัธยมก็รถเมล์ เข้า ม.ปลาย ก็ขับมอไซค์ มีใบขับขี่
ชีวิตผมเดินทางบ่อย นั่งมาหมดตอนเด็ก มีแค่เครื่องบิน กับ เรือ อะ ไม่ได้นั่งตอนนั้น รถเม รถทัว รถไฟ รถรับจ้าง นอนหลังกระบะ ผ่านมาหมด 5555+ เลยค่อนข้างชินเวลาเดินทางไปได้หมด

สอบได้ โรงเรียนดังในจังหวัด ไกลจากบ้าน 40 กิโล

นั่งรถประจำ รถตู้ ครับ นั่งในสุดด้วยเพราะไกลสุด ขึ้นก่อนเพื่อน ขากลับ ลงหลังเพื่อน


แต่พอช่วง ม.5 - ม.6 เกเรครับ แอบมาลงบ้านเพื่อนละแว้นมอไซค์ไปกัน 2 คน

อนุบาล-ประถม พ่อ-แม่ ไปส่ง-รับ ม.ต้น ปั่นจักรยาน ม.ปลาย มอเตอร์ไซค์

อนุบาล นั่งรถโรงเรียนสีเหลือง

ป.1 - ป.6 มีรถรับส่งเด็กนักเรียน

ม.1 - ม.3 นั่งรถสองแถวกลับ

ม.4 - ม.6 ขี่มอไซค์ไปโรงเรียน

อนุบาล - ม.3 รถตู้โรงเรียน

ม.ปลาย พ่อไปส่งตอนเช้า ขากลับโหนท้ายสองแถว

ตอนเด็กๆ พ่อมารับครับ ขึ้นมัธยมย้ายร.ร.ถึงจะนั่งรถเมล์ไปกลับเอง บอกตรงๆ รถเมล์บ้านเราอันตรายกว่าพวกรถบัสทัศนศึกษาเยอะ สภาพรถบางคันเหมือนเศษเหล็กเคลื่อนที่ได้ ไหนจะต้องลุ้นรถไม่เสียกลางทาง ไหนจะต้องภาวนาไม่เจอเด็กช่างตีกัน ไหนจะคนขับหัวใจ fast&furious โหนไม่ดีเบรคทีมีหน้าคว่ำอ่ะ ลงรถเมล์เสร็จไปลุ้นต่อกับเรือข้ามเจ้าพระยาอีก ชีวิตคนบ้านไกล

ประถม = รถตู้
มัธยมต้น = รถตู้
มัธยมปลาย = ไปเองกลับเอง (มีรถผ่านหน้าบ้าน)

อ.1-ป6 แม่ไปส่ง ม1 นั่งรถรับส่งของคนในตำบล ตำบลผมเรียน รร จังหวัด เยอะไป

ม2-3 ย้ายมา กทม อยู่ รร ประจำ ม.4-6 รถเมล์ ปตรี มอไซมามอ ข้ามแค่ 1 สะพานถึงมหาลัย

อนุบาล-ป.4 รรห่างจากบ้าน 1 กิโล นั่งสามล้อปั่นกลับบ้านทุกวัน (แม่น่าจะจ้างไว้ให้มารับทุกวันมั้งครับ จำไม่ได้แล้ว)

ป.5-6 ย้ายมาอยู่ใกล้บ้าน ห่างแค่ 100 เมตร เดินไปกลับ

ม.1-3 รร ห่างจากบ้าน 2.5 กิโล นั่งตุ๊กตุ๊กรับส่งที่แม่จ้างไว้ (เหมาไปกับคนบ้านใกล้กัน จนเต็มคัน) บางวันเลิกเรียนเย็นมากขึ้นไม่ทันคนอื่น ก็เดินกลับเอาบ้าง โหนรถสองแถวบ้าง (ถ้าไม่เย็นมากยังมีสองแถว แต่ถ้าหลัง 6 โมงไม่มีรถแล้ว บางทีมีกิจกรรมสอบชิงทุนก็จะเลิกเย็นมาก)

ม.4-5 เพื่อนขับมอไซค์รับส่ง หรือปั่นจักรยานเองบ้าง (รายล้อมไปด้วยสิบล้อ อันตรายชิบหาย)

ม.6 ขับมอไซค์เอง

อนุบาล-ป.6 : ไม่พ่อ ก็ ญาติ มารับครับ บางเทอมมีรถรับส่ง แต่ช่วง ป.5-6 เริ่มนั่งรถเมล์กลับเองบ้างได้แล้ว

ม.1-ม.6 : เรียน รร ประจำครับ เวลาปิดหอที ก็ช่วง ม.1-2 มีรถรับส่งครับ หลังจากนั้นก็กลับเองครับ

อ.1-ม.3 รถยนต์บ้างมอไซค์บ้าง พ่อกับแม่ ทั้งส่งและรับครับ
ม.4 แว้นไปเรียนเองแล้ว