ถ้าผมเล่าไปก็จะดราม่ามั้ยนะ เกิดมาผมไม่เคยได้ลิ้มรสชาติชีวิตดีๆเลย
จำความได้ก็ถูกส่งไปอยู่กับยายที่ต่างจังหวัด ไปทำนา ทำไร่ ทำสวนช่วยตากับยาย
ประมาณป.5 แม่ก็เอากลับมาอยู่กทม. ส่งไปเรียนโรงเรียนรัฐ ได้เงินไปโรงเรียนวันละ10บาท ค่ารถเมย์ไป-กลับก็ 7 บาทแล้ว เหลือ 3 บาทซื้อได้แค่น้ำ 1 แก้วกับปูอัดเสียบไม้ 1 บาท
พอขึ้นมัธยมก็คัดติดนักกีฬาอยู่หอ พอได้เรียนฟรี มีข้าวกินฟรี ชุดฟรี แต่แม่ก็ส่งให้ได้แค่อาทิตย์ละ 2-3 ร้อยบาทเพราะที่บ้านไม่ค่อยมี พอเข้ามหาลัยก็ต้องยอมลงเรียนภาคค่ำ เพราะตอนเช้าต้องไปทำงานประจำ เข้า 8.30 เลิกงาน 5 โมงเย็นแล้วรีบนั่ง 2 แถวต่อรถเมย์ไปเรียนภาคค่ำต่อ วนเวียนแบบนี้จนเรียนจบ พอเรียนจบทางบ้านก็ผลักภาระหนี้มาให้ สตาร์ทเงินเดือน 17500 บาท ค่าใช้จ่ายในบ้านรวมกันแล้ว 10000 บาทต่อเดือน เหลือกินเหลือใช้ 7500 ถูๆไถๆมา จนเริ่มขยับขยายงาน เงินเดือนมากขึ้น 3 เท่าตัว ก็ยังโดนผลักภาระทางบ้านมาให้อีก เช่นผ่อนรถให้พ่อ ผ่อนบ้านให้แม่ แต่ตัวผมเองไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนั้น รถก็ไม่เคยได้ใช้ ทุกวันนี้ก็วนๆเวียนๆแบบนี้อยู่ จนไม่รู้ว่าต้องหาทางออกไหนให้กับชีวิตแล้ว บางทีก็น้อยใจโชคชะตาเหมือนกันเล่นอะไรกับชีวิตผมบ้างก็ไม่รู้