ชีวิตที่ดีคือ
อยากไปไหนเมื่อไหร่ก็ได้ไป
อยากซื้ออะไร ก็ได้ซื้อ
อยากทำอะไรกับใครตอนไหนก็ได้ทำ

มีเงินเพียงพอกับการใช้ชีวิตแบบที่ต้องการโดยไม่ต้องกังวล
ได้ทำสิ่งที่ตัวเองชอบในแบบที่อยากตื่นนอนขึ้นมาทำทุกๆวัน
สุขภาพแข็งแรง กินอร่อย นอนหลับสนิท ตื่นมาสดชื่น
มีความรักที่ดี มีคนที่รักเราเท่ากับที่เรารักเค้าไว้แบ่งปันความสุข แบ่งปันช่วงเวลาดีๆด้วยกัน ถึงจะบอกว่าให้ตัดปัจจัยคนรอบตัวออกไปก็เหอะ แต่ผมว่าสำหรับมนุษย์คนนึงความรักที่ดีทั้งเราเป็นผู้ให้และเราเป็นผู้รับ มันสำคัญต่อความเป็นมนุษย์นะ อย่างน้อยๆเวลาประสบความสำเร็จอะไรสักอย่างหรือชนะอะไรสักอย่าง ชนะอยู่ในบ้านหลังใหญ่เหงาๆอยู่คนเดียวแบบไม่มีใครมาดีใจด้วยกัน แชร์โมเมนต์นี้ด้วยกัน มันดีใจได้ไม่สุดยังไงก็ไม่รู้

สำหรับผม ตัวชี้วัดที่ดีคือการนอนหลับ คือถ้านอนหลับได้ง่าย หลับสนิทนอนได้เต็มอิ่ม ไม่มีเรื่องเครียดอะไรให้คิดจนนอนไม่หลับ ผมถือว่ามีชีวิตที่ดีแล้ว ในวัย 40+ กว่าอย่างผม มีเรื่องให้คิดมากมาย ทั้งเรื่องงาน เรื่องครอบครัว เรื่องสุขภาพ ฯลฯ การที่มีเวลา relax บ้าง ได้นอนหลับอย่างมีคุณภาพ สำหรับผม เท่านี้ OK แล้ว

- เริ่มจากมีรายรับมากกว่ารายจ่าย
- มีเวลาดูแลตัวเอง ออกกำลังกายพักผ่อน นอนเต็มอิ่ม จะมีวันที่ดีได้เริ่มการพักผ่อนเลย
- มีเวลาเหลือๆ
- ใช้ชีวิตแบบไม่เร่งรีบ
- มีเวลาอยู่กับคนรัก
- มีเวลาทำสิ่งต่างๆ ที่อยากทำ เล่นเกมฟังเพลง บลาๆ
- ไม่มีเรื่องให้เครียต
-

สรุปสั้นๆ คือเงินและเวลา

ชีวิตที่ไม่เป็นทุกข์จนเกินไป เพราะผมเชื่อว่ามันต้องทุกข์อยู่แล้ว

เครียดขอให้ไม่เครียดจนเกินไป

เจ็บป่วยขอให้ไม่เจ็บจนแย่

มีเวลาให้กับตัวเอง ได้ทำสิ่งที่ชอบ

ตื่นมาแล้วไม่ต้องมานั่งเครียดอะไรเลย ใครดราม่าอะไรกันก็นั่งดูเอาข่าวสารพอ

ถ้าผมเล่าไปก็จะดราม่ามั้ยนะ เกิดมาผมไม่เคยได้ลิ้มรสชาติชีวิตดีๆเลย
จำความได้ก็ถูกส่งไปอยู่กับยายที่ต่างจังหวัด ไปทำนา ทำไร่ ทำสวนช่วยตากับยาย
ประมาณป.5 แม่ก็เอากลับมาอยู่กทม. ส่งไปเรียนโรงเรียนรัฐ ได้เงินไปโรงเรียนวันละ10บาท ค่ารถเมย์ไป-กลับก็ 7 บาทแล้ว เหลือ 3 บาทซื้อได้แค่น้ำ 1 แก้วกับปูอัดเสียบไม้ 1 บาท
พอขึ้นมัธยมก็คัดติดนักกีฬาอยู่หอ พอได้เรียนฟรี มีข้าวกินฟรี ชุดฟรี แต่แม่ก็ส่งให้ได้แค่อาทิตย์ละ 2-3 ร้อยบาทเพราะที่บ้านไม่ค่อยมี พอเข้ามหาลัยก็ต้องยอมลงเรียนภาคค่ำ เพราะตอนเช้าต้องไปทำงานประจำ เข้า 8.30 เลิกงาน 5 โมงเย็นแล้วรีบนั่ง 2 แถวต่อรถเมย์ไปเรียนภาคค่ำต่อ วนเวียนแบบนี้จนเรียนจบ พอเรียนจบทางบ้านก็ผลักภาระหนี้มาให้ สตาร์ทเงินเดือน 17500 บาท ค่าใช้จ่ายในบ้านรวมกันแล้ว 10000 บาทต่อเดือน เหลือกินเหลือใช้ 7500 ถูๆไถๆมา จนเริ่มขยับขยายงาน เงินเดือนมากขึ้น 3 เท่าตัว ก็ยังโดนผลักภาระทางบ้านมาให้อีก เช่นผ่อนรถให้พ่อ ผ่อนบ้านให้แม่ แต่ตัวผมเองไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนั้น รถก็ไม่เคยได้ใช้ ทุกวันนี้ก็วนๆเวียนๆแบบนี้อยู่ จนไม่รู้ว่าต้องหาทางออกไหนให้กับชีวิตแล้ว บางทีก็น้อยใจโชคชะตาเหมือนกันเล่นอะไรกับชีวิตผมบ้างก็ไม่รู้

ชีวิตที่ดี = อิสรภาพทั้งการเงิน ทั้งเวลา

ผมคล้ายๆ แต่ร่างกายเสื่อมไปเยอะครับ เตะบอลเต็มเวลาไม่ได้แล้ว ได้แค่ยืนรอรับ ส่งบอล อยู่แถวๆหน้าประตู 15 นาทีค่อยเปลี่ยนไปนั่งข้างสนาม ดูบอลหลังเที่ยงคืนก็ไม่ไหวละเหมือนกัน

ชีวิตที่ดี นิยาม ผมเอง

ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน

ไม่ไปเบียดเบียนใคร

ไม่เอาเปรียบผู้อื่น

ส่วนตัวผมทำได้

ส่วนตัวผม
งานไม่ Overload มีเวลาพักบ้าง
ครอบครัวไม่ toxic (ปัจจุบันเป็น)
มีรายรับมากกว่ารายจ่าย
เหลือเงินสำหรับออมไว้ยามฉุกเฉิน

หลักๆคิดว่าเท่านี้

ไม่มีหนี้ ไม่มีโรค

อยู่ที่ว่า เป้าหมายของเราเป็นแบบไหนมั่งครับ เพราะความต้องการแต่ละคนมันไม่เท่ากัน

ถ้าเอาแค่ตัวเองเลย ผมคิดว่า การมีชีวิตที่ดีคือการที่เรามีคุณค่า ต่อบางสิ่งบางอย่าง (ซึ่ง จขกท บอกว่า ตัดเรื่องเงินออก)

ต่อให้รวยมากๆ ไม่ต้องทำงานก็ได้ ผมก็คิดว่าผมน่าจะทำงานอยู่ดี จะเป็ฯงานที่ชอบ ที่เป็นประโยชน์ต่อคนอื่นอะไรก็ว่ากันไป

และ ได้ทำอะไรที่อยากทำ เช่นท่องเที่ยวเปิดหูเปิดตา

ปล. เป้าหมายเดียวของผมคือการทำให้ครอบครัวของผมมีความสุข ดูแลพ่อแม่ ภรรยาของผมให้ดีที่สุด ซึ่งแน่นอนว่าใช้เงิน ฮ่าๆๆๆ

กตัญญู ก็เรื่องนึง
ชีวิตคุณก็อีกเรื่องนึง
ลองแยกกันให้ขาด มีวิธีแหละ คุณก็รู้
"ช่วยได้แต่ตนเองอย่าลำบาก"
ไม่งั้นจะเตี้ยอุ้มค่อมตอลดชีวิต"

รู้ครับแต่ตัดใจให้ขาดมันยากเหลือเกินครับ