แบ่งแบบเป็นช่วง 4 ช่วง ประถม มัธยม มหาลัย วัยทำงาน



แล้วของเพื่อนๆล่ะฮะเป็นแบบไหน
ตั้งมู้แล้วไปนอน ตื่นมาเพิ่งเหนว่าผิดบอร์ด แก้แล้วฮะ

เบิ้ล

อันนี้บอร์ดไหนนะฮะ555555555555555555555

ตอบคำถามของมู้นี้

ด้วยความที่ผมเรียนโรงเรียนเดิมตั้งแต่อ.3 ยันจบม.6 ก็เลยไม่ยากเท่าไหร่ ผมเรียนเอกชนที่ถือว่าเป็นตัวท็อปของเชียงใหม่ละกัน จำได้แม่นสุด รุ่งเรืองสุดคือป.2 ได้ 4.00 เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิต ที่เหลือจากนั้นเป็นชายกลางมาตลอด ไม่เก่งสุดแต่ก็ไม่ได้ห่วยสุด กลางแบบกลางจริงๆ เกรดก็ 3

พอขึ้นม.ปลายเท่านั้นแหละ เรียนตามกระแส วิทย์-คณิต (แต่คิดไปคิดมา เอออันนี้แหละเหมาะกับตัวเองละถึงแม้จะไม่ชอบคำนวณ เพราะถ้าไปพวกศิลป์ภาษาน่าจะหนักกว่า) เกรดร่วงเลย รู้จักคำว่าเกรด 2 เป็นครั้งแรก โดนฟิสิกส์เอย เคมีเอยดึงมาหมดเลย แต่ก็ถูๆไถๆจบจนได้ เกรดก็ไม่ได้แย่อะไรมากมาย

ส่วนกลุ่มเพื่อน พึ่งจะมามีกลุ่มเพื่อนจริงๆจังๆก็ม.ปลายนี่แหละ ก่อนหน้านั้นคือเด็กติ๋มๆคนนึงเลย เกงนร.ยาวแทบจะต่ำกว่าเข่า ถุงเท้ายาวถึงหน้าแข้ง พอมีกลุ่มเพื่อน+ซีรีย์ฮอร์โมน เปลี่ยนทุกอย่างเลย แต่ผมไม่ใช่คนเกเรอะไรอยู่แล้ว บางอย่างเพื่อนทำเราก็ไม่ทำ ไม่สูบไม่ดื่ม แต่มีโดดเรียนบ้างอะไรบ้าง วันๆเลิกเรียนก็ไปเตะบอลกันละ ถึงทุ่มสองทุ่มก็มี ความรักก็ตามภาษา puppy love แต่ไม่ได้เป็นคนจีบสาวเก่งอยู่แล้ว แฟนคนล่าสุดก็ตอนเรียนรร.นี่แหละ

มหาลัยก็อยู่มช. แต่กว่าจะได้เรียนก็เอาเรื่องอยู่ สอบไม่ติดโควต้า ไปติดเทคโนตีนดอย จ่ายเงินอะไรเรียบร้อยแล้ว มช.มันจะมีคณะที่มีภาคพิเศษ ด้วยความที่อยากเรียนมช.ก็สมัครคณะบริหารธุรกิจเข้าไป เพราะไปนิติกับวิดวะไม่ไหวแน่ๆ สุดท้ายก็ได้เรียนมช.สมใจ ปี 1 ยับเยินมากกกกกกกกกก เกือบโดนรีไทร์แล้ว เกรดแบบ 1.5 หรือ 1.75 นี่แหละ แบบคาบเส้นเฉลี่ยที่จะโดนรีไทร์พอดีเป๊ะ เพราะจำได้เลยว่ามีแต่เลี้ยงหมากับเลี้ยงแมว มีแค่สองตัวนี้ทั้งสองเทอมเลย พอปี 2-4 ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ เจอเพื่อนดี เพื่อนเมเจอร์ดี คนในเมเจอร์น้อย สนิทกัน ช่วยกัน มีกินปลาไปตัวนึง แต่ก็เพราะเพื่อนที่ลากผมจนจบได้ เกรดก็ไม่แย่เกินไป ผมแฮปปี้มาก

ส่วนวัยทำงาน กว่าจะได้งานก็สาหัสเหมือนกัน เพราะเจอโควิดหลังรับปริญญาเลย หางานยากขึ้นไปอีก ตัดภาพมาที่ปัจจุบันเลยละกัน โคตรนรกกกกก แบบ toxic ทุกวัน แต่ก็ใกล้หลุดพ้นละ จบเดือนนี้ก็จะเปลี่ยนงานแล้ว เป็นการเปลี่ยนงาน ลาออกที่โคตรมีความสุข (คนอื่นก็รู้สึกเหมือนกัน) แต่ก็แอบเสียดาย เพราะเพื่อนร่วมงานดี เจนเดียวกัน เสียดายแค่เพื่อนนี่แหละ ไว้ถ้าออกมาแล้วจะเล่าความเห้ของที่นี่ให้ฟัง เห้จนทำให้ผมหมดไฟ หมดแรง เคยตั้งมู้บ่นไปไม่นานนี้

โดยรวมแล้ว พอเข้าวัยทำงานปุ้ป ความรู้สึกเสียดายช่วงเรียนหนังสือมาเต็มเลย รู้สึกว่ายังใช้ชีวิตช่วงมหาลัยได้ไม่เต็มที่เท่าไหร่เลย ยังพร่ำเพ้อหาชีวิตวัยเรียนตลอดเวลา คิดถึงแบบโคตรคิดถึง ถ้ามี time machine ก็อยากย้อนไปช่วงที่เรียนหนังสือนี่แหละ มีลูกหลานก็จะบอกให้ใช้ชีวิตช่วงนี้ให้คุ้มที่สุด

ประถม = กาก ข้ามไป
มัธยม = ติดเกม ไม่ได้เตะบอล
มหาลัย = ใส่แว่นเตะได้แค่โกลหนู
วัยทำงาน = พุงพลุ้ยวิ่งไม่ไหว

ลากเข้าบอลนอกให้

ประถม ยังไม่ดูบอล ดูแต่ช่อง9การ์ตูน
ม.ต้น เริ่มดูบอล แรกๆรู้จักแต่แมนยู เพราะเพื่อนทั้งห้องคลั่งมากยุคทริปเปิ้ลแชมป์
ม.ปลาย แอนตี้ฮีโร่ต้องมา ย้ายมาเชียอริเบอร์1 อย่างปืนแบบเต็มตัว
มหาลัย ดูบอลน้อยลง ติดเกมส์ dota กับ จีบ ญ
ปัจจุบัน ดูบอลเยอะกว่าทุกช่วงขีวิต

ประถม เอาแต่เล่นไม่เรียน บ้าเตะบอล ตั้งแต่ป.2 ครูทำโทษด้วยวิธีแสบสุดใน รร แบบไม่มีใครเคยโดนมาก่อน นั่นคือเจาะลูกบอลพลาสติกลูกเล็กร้อยเชือกให้เอาคล้องคอเดินใน รร ห้ามถอดจนกว่าจะหมดวัน จากนั้นเลยขยาดการเล่นฟุตบอล (มาเอาดีด้านเรียน) เปล่า ติดร้านเกมส์แทน

ม. ต้น ผมใช้เวลากับร้านเกมส์มากกว่าบ้านตัวเอง เล่นวันละ 12 ชั่วโมง แค่ผลพลอยได้คือภาษาดี โดยไม่ได้มาจากชั้นเรียน คะแนนสอบผม วัดกับตัวท๊อปห้องที่พ่อส่งแม่งไปเรียนซัมเมอร์เมืองนอกตอนปิดภาคเรียนตลอดได้สบายๆอะ มันยังงง ว่าคนได้ศูนย์เลขทุกเทอม ไม่ตั้งใจเรียน ทำคะแนนสอบสู้มันที่อ่านหนังสือได้ไง มันชอบมาโม้เรื่องไปเรียนซัมเมอร์ที่เมืองนอก อันนี้สะใจจริงๆ ประมาณว่าทำคนทั้งห้องเห็นว่ามึงไปนอก มึงก็ไม่ได้เปรียบกุหรอก ยิ่งตอนสอบผมไม่ได้อ่านเลย แต่เอาจริงๆพอเจอข้อสอบแล้วรู้สึกง่ายได้ไงไม่รู้ แต่วิชาอื่นนรกเลย ผ่านกลางๆ เลขตกไปห้าเทอม ซ่อมกระจุย

ม.ปลาย คะแนนไม่ถึงต้องหาที่เรียนใหม่ ตอนนั้นฮึดตั้งใจเรียนมากๆ ตอนม.4 แล้วก็รู้สึกเหมือนที่คนอื่นมาพูดใส่ มึงไม่ได้โง่ มึงแค่ขี้เกียจ ตอน ม.4 ผมตั้งใจเรียนและรู้สึกดีกับการเรียน เข้าห้องสมุด ทำงานส่งทันตลอด เพื่อน มา ขอลอกการบ้านตอนเช้า อันนี้น่าจะพีคสุดละ แต่พอ ม5 ม6 ที่ต้องสอบเอ็นกลับมาขี้เกียจเหมือนเดิม 5555 ม.4 ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

มหาลัยผ่านข้อเขียนคณะและมหาลัยที่อยากเรียนได้ สอบอิ้ง ความถนัดเฉพาะ และความรู้ทั่วไปแต่สัมภาษณ์ไม่ผ่าน เฟลจัด เพราะอยากเรียนที่นี่ที่เดียว แต่ก็ได้มหาลัยอีกที่ที่ได้เจอเพื่อนกลุ่มเล็กๆที่คบมาจนวันนี้ สิบกว่าปีละ

ทำงาน ทุกวันนี้ก็กลางๆนะ บริษัทดี สายงานที่อยากทำ เงินเดือนกลางๆ สวัสดิการโอเค ที่สำคัญใกล้บ้าน

ประถม = เรียนเก่ง ขึ้นรับเกียรติบัตรหน้าเสาธงตลอด
ม.ต้น = เตะบอลเก่ง แข่งบอลโค้กคัพ ว่ายน้ำทีมโรงเรียน แข่งหุ่นยนต์ประดิษฐ์ของโรงเรียน
ม.ปลาย = เริ่มติดเกม เอาแล้วทีนี้ 0 ร มส มผ 8ตัว การพนัน หญิง ติดบ้างแต่ควบคุมตัวเองได้ตลอด มีเกมนี่แหละที่เล่นจนเสียคน แต่ถูไถจบมาได้
มหาลัย = มันส์มากที่สุดในชีวิต ทำทุกอย่างที่คนๆนึงพอจะทำได้ ทำทุกอย่างที่อยากทำ ได้เมียก็ตอนนี้หลังจากคัดเลือกมาหลายปี
ทำงานใหม่ๆ = ปรับตัวไม่ได้ วัยรุ่นจัด เลือดร้อน อีโก้ แต่โง่สิ้นดี คิดว่าตัวเองเจ๋งสุด (ในกะลา)
ปัจจุบัน = คิดว่าเป็นตัวเองใน ver.ที่ดีที่สุดแล้วจากที่ผ่านมา หวังว่าอนาคตจะดีกว่านี้อีกนะ

เอาจริงๆ ทั้งชีวิตไม่น่าจะเก่งอะไรเลย แต่พออยู่เหนือค่าเฉลี่ยได้

- ประถม เรียนกลางๆ กีฬาแทบไม่เล่น

- มัธยมต้น เริ่มเรียนดี ได้ที่ 4ของห้อง ต้องไปอยู่ห้องคิง แต่โดนที่5แย่ง เพราะแม่เค้าไปคุยกับ ผอ. ใครจะไปรู้ไปห้องคิงอาจจะบ้านเรียนเลยก็ได้ กีฬา เล่นก้อกแก๊กๆ

- ม.ปลาย ย้ายโรงเรียน โรงเรียนนี้เด็กเก่งกว่าโรงเรียนเก่าพอสมควร แต่ก็เลี้ยงตัวเองให้อยู่เหนือกว่าค่าเฉลี่ยได้นิดหน่อย แต่ด้วยเป็นโรงเรียนที่เด็กเรียนเยอะ คนเล่นกีฬาน้อย เลยได้เป็นนักกีฬาโรงเรียนแบบงงๆ

- เอนทรานซ์ อ่านซักครึ่งทิ้งซะครึ่ง ด้วยความที่คณะที่อยากเรียนคำนวนดูแล้ว น่าจะติดอยู่แล้ว แค่ ม.ไหนแค่นั้น
สุดท้ายเสียดาย เพราะจริงๆ ขาดคะแนนติดหมอไปนิดเดียว แต่ตอนนั้นก็ไม่อยากเป็นหมออยู่ดี

- มหาลัย เข้ากทม. เปิดโลก เที่ยวผับกินเหล้า จีบสาว เละเทะพอสมควร บางวิชาไม่เข้าเรียนเลย แต่ก็ยังพาตัวเองจบเหนือค่าเฉลี่ยได้

- ทำงาน พอทำงานก็รู้สึกว่าทำงานใช้ได้ เก่งกว่าคนอื่นอยู่ แต่เสียดายที่ฟิวที่เรียนมา ไม่สามารถโตในบ.ได้ ก็เลยปล่อยจอยหน่อยๆ แต่ที่รู้สึกเก่ง คือเก็บเงินเก่ง ค่อนข้างมีวินัยด้านการเงิน เมียดี ครอบครัวดี จบ

ประถม- ไอ้ง่อยตัวนึง ไม่มีจุดเด่นอะไร เพื่อนชอบล้อ แต่เรียนที่1ของห้องตลอด

มัธยม - ม.ต้นเน้นกิจกรรม ดนตรี+กีฬาเป็นหลัก ม.ปลายเริ่มมาเน้นเรียน เริ่มมีคนสนใจเยอะตอนเป็นนักบอล เรื่องเรียนยังทำได้ดีอยู่แต่ไม่ท็อปแล้ว

มหาลัย - สอบติดทุกที่ที่สมัครสอบตรง แต่ไม่เอาซักอย่าง ไปเรียนม.เอกชนชื่อเมืองหลวงแต่อยู่ปทุม
ปี1ติสต์หนักเป็นตัวของตัวเองสูงมาก เกลียดระบบโซตัส กระทืบรุ่นพี่ปี3 ไม่ร่วมกิจกรรมภาค ปี2เลยขอย้ายภาคไปสาขาที่เน้นเรียนมากกว่ากิจกรรม อยู่กับกลุ่มตัวtopของสาขาทั้งเรื่องเรียนทั้งเรื่องอื่น ในกลุ่มมีคนดัง3คน และ connection อีกเพียบ จบมาได้เกียรตินิยม มีบ.รอรับตั้งแต่ฝึกงาน

ทำงาน - บ.แรกทำงานตรงสายขายวิญญาณให้ที่ทำงาน ส.-อา ทำงานไม่หยุด บ.มีeventต่างจังหวัดที่ไหนไปหมด
อาทิตย์ไหนไม่มีงานก็รับงานนอก เก็บเงินได้เป็นกอบเป็นกำ มาเจอจุดเปลี่ยนคือเจอแฟนปัจจุบัน+ช่วงนั้นหมดไฟเพราะโดนเพื่อนที่เราเอามาช่วยงานหักหลังแอบแคนเซิลงานเราแล้วรับเองหลายครั้ง
เลยปล่อยจอยไม่ทำงานสายนั้นแล้ว หันมาเดินทางรัฐวิสาหกิจเพื่อหาสวัสดิการให้แฟน+ครอบครัว
เงินเดือนน้อยลง80% แต่ได้ความสบายใจ มีเวลาอยู่กับแฟน

ประถม กลางๆ

ม. ต้น เก่ง ห้องคิง

ม. ปลาย จุดหักเหชีวิต ขอเลือกเรียนศิลป์-อิง ที่บ้านไม่ค่อยเห็นด้วย

มหาลัย ไม่ตั้งใจเรียน ทั้งๆที่เรียนในสิ่งที่ชอบ จบเกรด 2.5

ทำงาน ก่อนหน้าก็ปกติทั่วไป ตอนนี้ทำที่ใหม่ ได้เป็นหัวหน้าเขาแล้ว หาทำพาร์ทไทม์ อยู่ในจุดที่ขยันซะแล้ว

ประถม : เรียนโรงเรียนประจำอำเภอ ผลการเรียนก็ 3 ต้นๆ
มัธยม : ห้องคิง เรียนๆ เล่นๆ ชิวๆ จบมา 3 ต้นๆ เหมือนเดิม
มหาลัย : เอ็นติด และซิ่ว มาเรียนอีกคณะนึง ไม่ตั้งใจเรียน เกรดตกต่ำ หางานยาก
วัยทำงาน : ขยันและตั้งใจ เป็นตัวท็อปของหน่วยงาน (แหม๋)

ประถม ที่โหล่ การบ้านไม่ส่ง เรียนไม่เรียน หนังสือไม่อ่าน

สอบเข้าม.ต้น ติดห้องรองท็อปเฉย ม.1 ท้ายห้อง ม.3 กลางห้อง ตลอด 3 ปี อ่านแต่การ์ตูน ไม่เรียนเหมือนเดิม การบ้านก็ลอกเอา หนังสือไม่อ่าน

ม.ปลาย ห้องท็อป ยังคงรักษาแนวทางชีวิต ตลอด 3 ปี อ่านแต่การ์ตูน ไม่เรียนเหมือนเดิม การบ้านก็ลอกเอา หนังสือไม่อ่าน คำนวณขอให้บอก ท่องจำไปไกลๆ

มหาลัย นอน 7 โมงเช้า ตื่นบ่ายสาม รั้วมหาลัยไม่เคยเข้า เล่นแต่เกมอ่านการ์ตูน อ่านหนังสือคืนก่อนสอบ เอาแค่เข้าใจวิธีคำนวณ คำนวณเกินมีน ท่องจำต่ำกว่ามีน จบแบบถูไถ

สรุปจนมาถึงตอนนี้ ช่วงที่เก่งสุดของชีวิตคือ ช่วงที่มีคีย์บอร์ดครับ

เคยเก่งอยู่ช่วงนึงตอนมหาลัย เรียนวิศวะแล้วติด F ตัวแรก เกรดตกมาก เลยแอคทีฟตัวเอง ขยันเป็นบ้าเป็นหลัง กลายเป็นว่า สอบกลางภาคได้แต่ top กับ รองtop ทุกวิชา สอบปลายภาคเกรดออกมา A ทุกตัว เป็นช่วงเดียวในชีวิตที่ทำอะไรก็มีแต่คนขอลอก มีคนรอฟังเวลาเราจะทำอะไร ตัดสินใจอะไร เหมือนเป็นคนสำคัญของกลุ่มเพื่อนเลยในตอนนั้น...... แค่นั้นแหละในชีวิต