ตอนที่เปิดตัวมิเกล โมริโน่ ผมนึกถึงเคสของโอเดียน อิกาโล่ที่ย้ายแบบสัญญายืมตัวจากเซี่ยงไฮ้ เสิ่นหัว มาแมนยูเลยครับ คือหน้าตาชื่นอกชื่นบาน ได้โอกาสเล่นกับทีมรักทีมโปรด นั่งสำรองข้างสนามก็ไม่ปริปากบ่น
ทั้งๆที่เจ้าตัวได้ค่าเหนื่อยจาก 3 แสนปอนด์ต่อสัปดาห์ที่เซี่ยงไฮ้

มาซ้อมตรงเวลา ไม่ทำลายบรรยากาศการฝึกซ้อม แฟนบอลให้การต้อนรับอบอุ่นแม้เป็นเพียงกองหน้าตัวเลือกสุดท้ายของสควอด

การที่นักเตะทีมตัวเองเป็นแฟนบอยของทีม มีผลดีต่อสโมสรนะ
ยกตัวอย่างเช่นใครบ้าง ผมตอนนี้นึกได้เท่านี้

โอเดียน อิกาโล่
บาสเตียน ชไวน์สไตเกอร์
อเล็กซานเดอร์ บุตต์เนอร์
เวาท์ เวกฮอร์ส
อันโตนิโอ วาเลนเซีย

ตอนนี้ซานโช่มะ เป็นไงไม่รู้รอดู

ราฟินโญ่

โจนส์ เอลเลียต ควอนซ่า แบรดลี่

สำรองก็ไม่บ่น ค่าเหนื่อยไม่เยอะ (เดี๋ยวก็เพิ่ม) ขยันซ้อมรอโอกาสตลอด

แบบบาซ่าไงพี่รักสโมสรกันจริงๆขายไม่ได้สักคน ขนาดมีข้อเสนอมาเท่าไหร่ก็ไม่ย้าย

ไมก้าริชาร์ด สมอลลิ่ง แซร์จออริเย่ พวกนี้ก็แฟนปืนมั้งแต่ซื้อไม่ได้สักคน มูดริกไม่รู่แฟนปืนไหมหรือแค่อยากย้ายออกจากยูเครนเฉยๆ

เมริโน่ผมไม่รู้ว่าแค่บังเอิญเคยได้ชุดปืนป่าว อาจจะอารมณ์เดียวกับเทอร์เนอร์ที่แอบเชียร์ปืนนิดๆเพราะเวลาเล่นเกมแล้วเป็นทีมแรกที่ให้เลือก ชื่อทีมตัวอักษรมันเป็นตัวA

FDJ ไงรักบาซ่า ขนาดแมนยูมาซื้อก็ยังไม่ยอมย้าย สุดๆเลย