นอกจากครอบครัว มีคนรอบตัวที่ท่านรู้สึกไม่ชอบแต่เราจำเป็นต้องรักษามารยาทอยู่มั้ยครับ หรืออาจจะคนประเภทที่ท่านต้องเป็นคนที่คอยวิ่งตามเค้าอยู่

ผมเคยเจอคนที่เราต้องคอยวิ่งตาม และก็เคยร่วมงานกับเจ้านายที่ค่อนข้างจะส้นตีน เคยอดทนเท่าที่จะสามารถทนได้กับคนพวกนั้น อดทนจนถึงที่สุด และก็ผ่านพ้นสถานการณ์ที่ไม่สู้ดีต่างๆมา

ในอารมณ์นี้ท่านก็ลองไปคิดดูครับ ว่าถ้าเป็นคนพวกนั้น ท่านจะใช้คำพูดคำจาและอารมณ์เหมือนที่ท่านใช้กับครอบครัวมั้ย ผมเชื่อว่าท่านคงอาจจะอดทนและยับยั้งชั่งใจ ใช้สติในการพูดให้ได้มากกว่านี้ พอมานึกดูตอนนี้อาจจะยิ่งทำให้รู้สึกไม่ค่อยดีครับ ก็จดจำความรู้สึกนี้ไว้ และระมัดระวังใช้สติให้มากกว่าเดิมในคราวต่อๆไป เพราะคนที่เราละเลยพวกนี้แหละครับ คือคนที่จริงๆแล้วเราควรให้ความสำคัญมากที่สุด

ใกล้กันจนดูแคลน

บอกให้ค่อยพูดค่อยจาไง เดี๋ยวเหนี่ยวแม่มเลย

เคสท่านคล้าย ๆ สิ่งที่ผมเผชิญกับน้องผมอยู่เลยครับ
น้องผมคล้าย ๆ ท่านเลย ผู้ใหญ่ในบ้าน คนใกล้ตัวแทบจะแตะต้องไม่ได้ เตือนอะไรก็ไม่ฟัง อยากได้อะไรก็ต้องได้ ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกคนอื่นเลย พวกผู้ใหญ่ก็เลยมักจะมาพูดหรือบ่นให้ผมฟังแทน (ได้ระบายออกมากับผมนี่แหละ) จนมีช่วงนี้ที่ผมรู้สึกว่าต้องบอกตรง ๆ แต่พยายามปรับคำให้ซอฟท์ที่สุด สุดท้ายกลับมองผมว่าไปขัดใจ แอบคุยกับคนอื่นมาลับหลัง (ถ้าในแง่ลับหลังก็จริง เพราะผู้ใหญ่มาคุยกับผมลับหลังน้อง) ก็ทิ้งบอมบ์บอกให้ต่างคนต่างอยู่ ในแง่ดีผมได้ถอยออกมาเพราะผมเริ่มรู้สึกว่ามัน Toxic กับผมเกิน แต่ลึก ๆ ยังไงก็น้องผมอยู่ดี ผมไม่ได้ต้องการคำขอโทษใด ๆ จากน้องเลย ผมแค่อยากให้น้องคิดได้ แล้วละลายพฤติกรรมเดิม ๆ ออกไป

น้องผมนี่คือมีพบจิตแพทย์แล้วด้วยนะครับ (ก่อนหน้านี้มีหนักกว่านี้อีก พวกผมเคยต้องส่งน้องเข้าวอร์ดมาแล้ว)
เรื่อง Mental Health ส่วนใหญ่กว่าเราหรือคนรอบข้างจะรู้ตัวมันก็ระเบิดไปแล้วครับ เราแทบจะไม่รู้ตัวช่วงที่เริ่มโดนจุดระเบิดเลย จนมันค่อย ๆ สะสมในใจแล้วระเบิดออกมา

ท่านยังพอรู้ตัวแล้วมาตั้งกระทู้นี้นับเป็นเรื่องดี ผมแนะนำให้ท่านไปพบจิตแพทย์จริง ๆ นะ หรืออย่างน้อยในเมื่อท่านรู้ตัวได้ ก็ค่อย ๆ ปรับพฤติกรรมดูครับ ไตร่ตรองให้มากขึ้น แคร์ความรู้สึกคนอื่นให้มากขึ้น มันจะดีกับท่านเองและคนรอบข้างครับ

เรื่องนี้ยังจำได้เลย ที่ รร เคยมีคนมาเล่าหน้าเสาธงสมัย20กว่าปีก่อน หลังจากนั้นผมก็จำไปใช้เวลาต้องแต่งนิทานส่ง55+

ถ้าเราคิดว่าเราใหญ่ที่ไหนเราก็เบ่ง กร่างที่นั้น

พอไปเจอคนอื่น สู้ไม่ได้ก็ เงียบ กลัวโดนตอกกลับ

ชีวิตคนเราก็แบบนี้ ไม่ต่างจากคนที่เราๆไปด่าเวลา เก่งหมาหมู่ พออยุ่คนเดียวทำหง่อยหรอกครับ แค่คนละบริบท

ใช้ชีวิตมีสติเยอะๆครับ ใจเขาใจเรา

ผมเคยเป็นตอนเด็กครับผมพูดไม่ดีกับแม่มากๆ

แต่พอไกลกับแม่มาเรียนมหาลัยผมไม่เคยพูดจาไม่ดีอีกเลยกับคนในบ้านอีกเลย น่าจะเพราะโตขึ้นด้วย แล้วก็รู้ว่าการหาเงินเองเหมือนที่แม่เลี้ยงดูเราดีมาตลอดนั้นมันยากเหลือเกิน

จริงฮะ ผมโดนพี่สาวพูดไม่ดีใส่ ตอนนี้ก็น่าจะผ่านมา 20 ปีล่ะยังจำฝังใจอยู่เลยฮะ ส่วนคนพูดน่าจะพูดเพราะสนุกปาก ไม่เคยจำ

ผมก็เป็นคร้บบางทีอยาดต่อยตัวเองมาก ทำไมเป็นคนแบบนี้