มีชีวิตอยู่แค่ตายหลังพ่อแม่ ก็ทำงานไปเล่นเกมกินเบียร์พาญเที่ยว

ไปเรื่อยๆ เอาจริงๆชีวิตผมไม่ดีไม่แย่ อารมอยู่ก็ได้ตายก็ได้  

ได้แค่ 3 จาก 4 วง ขาด "what you love" คืองานที่ทำก็ไม่ได้เกลียดหรือรัก แค่เรารู้ตัวว่าเก่งและหาเงินได้ และเป็นที่ต้องการ รู้ได้ไงว่ายังขาดความรักในงาน เพราะตื่นเช้าไปทำงานบางช่วงก็มีเบื่อๆเซ็งๆ แต่ที่เป็นประจำคือผมคิดถึงแต่วันหยุดสุดสัปดาห์ว่าเมื่อไหร่จะถึงซะที ผมอิจฉาคนที่ได้ทำงานตามวิถี ikigai นะครับ ตื่นเช้าไปทำงานด้วยความสุข ถือเป็นกำไรชีวิตเลย  

เปนปัญหามากๆของผม ทำไปวันๆมากๆ  

ของผมไม่แน่ใจว่าใช่แล้วหรือยัง แต่คิดว่าใกล้เคียงต้องรอเวลาเพื่อพิสูจน์

คือผมตั้งแต่สมัยเรียน ชอบคิดเรื่องธุรกิจอยากทำแบบนู้นแบบนี้ หา Solutions ให้ธุรกิจต่างๆ

ผมเลยคิดอยากจะทำธุรกิจเป็นของตัวเองมากกว่า

พอทำงานผมเลยไม่ได้วางแผน Career path ให้ตัวเองเลย คิดแต่จะออกไปทำอะไรเองดี

แต่พอช่วงโควิดที่ผ่านมา ผมที่ทำด้านอาหารได้ผลกระทบเต็มๆ แล้วเพิ่งลงทุนซื้อเตาอบมาเกือบ 3 แสน

ตลาดที่จะไปลงก็ปิดตัว ทุกอย่างพังหมด แต่ผมถนัดเรื่องคอมพิวเตอร์ตามประสาคนชอบเล่นเกม

แล้วทีนี้ผมก็ได้มีโอกาสมาทำโปรเจคให้กับโรงงานชิ้นส่วนรถยนต์เจ้าดังเจ้านึง

ระหว่างทางก็เจอปัญหาเยอะมากๆ เพราะคนรับโปรเจคมามันไม่มีความรู้และไม่ใส่ใจ คือมันตั้งใจโกงตั้งแต่แรก

สุดท้ายผมก็เสนอ Solutions ต่างๆแก้ปัญหาที่เจอจนส่งงานได้ แต่ทีมก็เจอโกงเงินไป 2 ล้าน

พอผ่านโปรเจคนั้นมาได้ ทีมผมก็เห็นว่าผมแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ นำเสนอ Solutions ได้ดี คุยกับลูกค้าได้

เลยมาตั้งบริษัทร่วมกัน แล้วโรงงานเจ้าของโปรเจคก็ติดต่อมาให้ไปช่วยงาน แต่ก็ติดปัญหาที่ทุนจดทะเบียนผมต่ำเกินที่จะเป็น Vendor ได้อีก

ก็ได้ลูกค้ามาพอถูๆไถๆไป แต่ไม่กำไรสักที เพราะส่วนตัวผมเวลาจะเสนองานผมจะคำนึงถึงเรื่องที่มันจะต้องใช้ได้จริงเสมอ

แล้วจากโปรเจคเล็กๆมันเลยพัฒนาเป็นโปรเจคใหญ่ตลอด แต่ก็ไปติดที่ทุนจดทะเบียนอีก

มีโรงงานผลไม้เจ้านึงเป็นคนรู้จักกับคนในทีมเค้าเลยให้โอกาส ก็ทำร่วมกับเค้าจนสำเร็จเบื้องต้นไปแล้ว

แต่พอจะลุยโปรเจคใหญ่ มันต้องหาคนมาร่วมด้วย ก็เลยยืดไปเรื่อย

สุดท้ายผมรอไม่ไหวก็ต้องไปหางานประจำแทน เพราะทุนหมดแล้ว ต้องกดบัตรเครดิตออกมาหมุน

ตอนนี้ได้งานประจำแล้ว เริ่มงานต้นเดือนหน้า ผมก็คิดว่าผมน่าจะทำงานนี้ได้ดี เพราะหน้าที่คือเป็นคนเสนอ Solutions ให้ลูกค้า

และด้วยความที่เรารู้แล้วว่าในวงการ IT มันต้องมีทุนจดทะเบียนสูง ผมก็เลยไม่คิดที่จะตั้งบริษัทอีกแล้ว

อีกอย่างเงินเดือนก็ถือว่าสูงเลยละ เป็นบริษัทจากฝั่งยุโรป ซึ่งผมก็อยากที่จะพัฒนา Career path ด้านนี้ไปยาวๆ

เพราะผมก็เข้าใจแล้วว่า ผมชอบทำด้านนี้จริงๆ ต่อให้ไม่ได้เป็นเจ้าของธุรกิจเอง

แต่ผมสนุกกับการหาวิธีเอา Digital Solutions มาทำให้ธุรกิจของลูกค้าพัฒนาขึ้น

แต่ก็คิดว่ามีเงินทางเดียวคือเรื่องเสี่ยง เลยอยากจะเก็บตังเปิดร้านอาหารที่เอาเทคโนโลยีมาช่วย ทำให้เราไม่ต้องไปคุมเอง

แต่ทั้งนี้ก็ต้องใช้เวลา เพราะผมไม่รู้ว่าในการทำงานบริษัทมันจะสามารถทำได้เต็มที่เหมือนตอนที่เราเป็นเจ้าของเองหรือเปล่า

เพราะสุดท้ายแล้วผมก็ต้องทำตาม KPI และนโยบายของบริษัทไปด้วย
 

สิ่งที่รัก สิ่งที่จ่าย มี แต่สิ่งที่โลกต้องการ......ไม่น่าจะมี 555555555

งานที่ทำ automate ได้หมดแหละสำหรับงานผมนะ ลงทุนเดียวนี้ก็ robot trade เยอะแยะ สรุปทำเงินได้ แต่ไม่สร้างคุณค่าอะไรเท่าไรครับ


ส่วนถ้าถามอยู่ไปเพราะอะไร บอกตรงๆตอนนี้ผมมีความสุขกับครอบครัวมากๆ ผมมีครอบครัวที่ดี support ผมดีมากๆ (ทั้งพ่อแม่ ทั้งภรรยา และ ครอบครัวของภรรยา) ผมก็จะทำทุกอย่างที่ทำให้ทุกคนในครอบครัวมีความสุข แค่นั้นเลยครับ  

ผมก็คิดว่าถ้าไม่มีแฟน ผมคงทำตัวโลดโผนไปมากๆ จะคิดถึงวันพรุ่งนี้น้อยลงกว่าเดิมเยอะ

แบบช่วงที่ไปม็อบ ผมอาจจะสู้หรือตอนได้ offer งานตปท.อาจจะตอบรับแล้วไปเลย  

ผมอ่านของท่านเหมือนอ่านของตัวเองเลย อาจจะคนละสายกกัน

ปีก่อนผมลองดีลงานเอง คล้ายๆกัน ทำเรื่อง Solution ให้สายงานผม คิดในหัวคือโคตรดี โคตรนงัตกรรม มีคนพร้อมไปด้วย แต่ไปลองทำจริงต้องสู้กับความคิดเก่าๆของคนแล้วปวดหัวเลย

ลืมคิดไปว่าการเปลี่ยนวัฒนธรรมการทำงาน ต่อให้มันดีขึ้น มีประสิทธิภาพมากขึ้น คนทำงานเหนื่อยน้อยลง
แต่องค์กรไม่เอาด้วยเหตุผลแบบ ไม่อยากลงทุน, ไม่อยากเปลี่ยนรูปแบบการทำงาน, จ้างคนมาแล้วไม่รู้จะเอาไปทำอะไร, etc.

ไม่รวมเรื่องที่โดนเรียกใต้โต๊ะ ขอรีเควสแบบตั้งใจที่ให้ทำไม่ได้ ฯลฯ


สุดท้ายก็เหมือนท่าน ผมเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองเด็กน้อยมากในโลกธุรกิจอันโหดร้าย  

เมื่อก่อนผมเป็นแบบนั้นเลย รายได้ดีแต่งาน routine มาก ไม่มีความสำเร็จ ไม่มีความคืบหน้า พอลาออกจากงานคนงงกันหมด

แต่ตอนนี้คิดได้แค่ว่า กูน่าจะออกมาเร็วกว่านี้