ตอนเลิกกับแฟนเก่า ตอนนั้นปี4 ผมนอนหมดเรี่ยวแรง ไมเกรนขึ้นทุกวัน ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากไปเรียน อยากจะลืมเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมา

แต่ไม่ไปพึ่งยา ยิ่งไม่พึ่งกัญชา ยิ่งพึ่งพาพวกนั้นผมว่ายิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ผมฟื้นขึ้นมาเพราะกีฬาและเพื่อนครับ

ปัจจุบันนึกย้อนไป ได้แต่ตลกตัวเอง ว่าจะเสียใจไปทำไมกับอีเรื่องแค่นั้น

รักครอบครัวให้มากครับ ผมเคยเป็น และสุดท้ายคนที่อยู่กับเราก็คือพ่อ แม่ พี่ น้องนี่ล่ะครับ

คนแรกได้ยินแต่เรื่องเล่านะ แม่ผมเอง เพราะพ่อมีชู้ สุดท้ายแม่ต้องจำใจหอบลูกหนีมา กทม. เพราะทนความเจ็บปวดไม่ไหว ทุกวันนี้อยู่สุขสบายมีลูก 3 คนคอยเลี้ยงคอยใส่ใจ


คนสองเป็นเพื่อนพี่ โดนผัวทิ้ง เหมือนเขาโลกล่มสลายเลย แบบหมดสิ้นแล้วทุกอย่าง ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม มาอาศัยอยู่ที่บ้าน 3 เดือนได้ อยู่ด้วยกันตลอด พาไปหาจิตแพทย์ประจำ ทุกวันนี้แต่งงานมีลูกแล้ว ชีวิตดูมีความสุขมากๆ กลายเป็นมิตรที่ดีของบ้าน ช่วยเหลือกันตลอด


คนปลอบเยอะแล้ว อยากแนะว่าให้ฝืนกลับมาทำ routine ให้ได้ตลอดแล้วความรู้สึกจะดีขึ้นเองครับ

รู้ว่าช่วงแรกมันยากมากๆ สุดท้ายทุกอย่างจะผ่านไปได้ครับ

ผมไม่เคยนะ

เศร้าไหมเศร้า ยิ่งคนที่เรารักมาก ยิ่งเศร้า

แต่เสียสถิติ ร้องไห้ทั้งวัน ไม่มีอะ ชีวิตต้องไปต่อ

ยังมีอะไรให้ต้องเสียใจยิ่งกว่านี้อีกเยอะ

มันก็แค่ส่วนนึงของชีวิต
วันเวลาผ่านไปพอมองกลับมา มันจะเป็นแค่เรื่องขำๆ

กอดกันๆ เป็นกำลังใจให้ครับ
คนที่กล้าพิมข้อเสีย ข้อบกพร่องตัวเอง มาได้ คงจะล้นมาจากใจจริงๆ
สู้ๆครับ ทำตัวเองให้ดี รักตัวเองเยอะๆ แล้วเราจะเจอรักดีๆที่เหมาะกับเราครับ