เลิกกับแฟนตอนนั้น

เคยร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่พักใหญ่ครับ มันไม่ได้ร้องแบบโฮนะครับ

แต่กินข้าวไปน้ำตาก็ไหลไป มันเอ่อพร้อมไหลตลอดเวลา

ไม่อยากทำอะไร อยากจะนอนอย่างเดียว หมอนนี่เปียกจัดเลย

จนวันนึงพ่อผมเคาะประตูห้องแรงมาก ปึ้งปั้งเลย บอกให้ไปขับรถให้หน่อย จะไปซื้อของเข้าบ้านที่ห้าง

คนไม่อยากจะทำอะไรอย่างผมก็ไม่อยากไปอยู่แล้ว แต่ก็จำใจไป ดีว่าเป็นห้างใกล้ๆ ขับรถใช้เวลาไม่นาน

มีเหม่อบ้าง ขับฝ่าไฟแดงบ้าง สุดท้ายก็ต้องมาเข็นรถเข็นเดินตามพ่อ

พ่อผมแกก็หยิบของใช้ไปเรื่อยๆ จนมาถึงโซนแอลกอฮอลล์ พ่อยกเบียร์สิงห์ลงรถเข็นมาลังนึง

ผมก็เห็นแหละ แต่ไม่ได้ถามอะไร ใจมันไม่อยู่กับสิ่งรอบตัวเท่าไหร่นัก

มาถึงบ้าน ผมก็ช่วยขนของเข้าบ้าน และก็หนีขึ้นไปนอนบนห้องต่อ

ตอนเย็นกินข้าวแม่ก็มาเรียก ผมก็ไม่อยากจะกินอะไรเท่าไหร่ แต่ก็ต้องลงมา บ้านผมกินข้าวพร้อมหน้ากันเสมอ

หลังกินข้าวเสร็จ พ่อผมแกเปิดเบียร์ รินใส่แก้วให้ผมนึงแก้ว ผมก็งงๆ ไม่อยากกิน

พ่อบอกมาๆ ชนๆ คืนนั้นผมก็ดื่มไป ร้องไห้ไป ระบายให้พ่อฟัง กินกันสองคนพ่อลูก หมดลัง

สุดท้ายพ่อก็ปิดงานด้วยการโอบไหล่ เอามือขยี้หัวผมและก็บอกว่า "ร้องไห้วันนี้วันสุดท้ายพอนะ"