ตอนแอพแบงค์เข้าไม่ได้คับ ละไม่มีเงินสดติดตัวเลย ให้ฟีลคนจนท่านนึง

กินพริกป่นน้ำปลามะนาว กับ ข้าว บางทีก็มาม่า หุงข้าวกับเมนูไข่

เพราะตีหม้อเงินเดือนหมดตั้งแต่ทิตแรก

กินข้าวได้แค่วันละมื้อ น้ำเปล่ากดตู้ครีบ

จนไม่เท่ากับลำบากนะสำหรับผม

ตอนผมจนสุดคือเมื่อ2ปีก่อน ดาวรถมาทำงาน เงินในบัญชีเหลือแสนเดียว แต่ตอนนั้นไม่ได้ลำบากที่สุด

ตอนเรียนอยู่มหาลัยเงินเหลืออยู่ 100บ. แทนที่ผมจะเอาไปซื้อข้าว เอาไปซื้อบุหรี่เฉย ยอมอดข้าว

เพื่อสูบบุหรี่นึกย้อนกลับไป ผมนี่ทำอะไรลงไปวะโง่ชิบหาย

จบมาทำงานใหม่ๆ ขายมือถือตัวเองกินไม่พอ เพื่อนสงสารติดต่อไม่ได้ให้ยืมมือถือเก่าใช้ เดือนต่อมาเงินหมดเอาของเพื่อนไปขายอีก จริงๆถ้าใช้อยู่กินอย่างเดียวพอที่หมดไปกับเที่ยวร้านเหล้าเลย ย้อนกลับไปคิดนี่ชิวิตบัดซบเพราะทำตัวเองทั้งนั้น

ตอนเด็กมั้ง ที่บ้านไม่มีเงินสักกะบาท แม่กำลังเครียดว่าเย็นนี้จะมีอะไรกิน
กำลังจะหุงข้าว มือล้วงๆในถัง เจอแบงค์ 500 ที่แกเอามาฝังลดความชื้นจนลืม

ดีใจกันลั่นบ้านเลย

จนสุดคือไม่มีเงินเลยสักบาทตอนปิดเทอมมหาลัยเพราะทะเลาะกับพ่อแม่ ก่อนหน้านั้นมีเงิน 100 นิดๆใช้ชีวิตอยู่ 5-6 วันกินแต่มาม่ากับน้ำหยอดตู้เหรียญ จนเงินหมดได้ 2 วันเพื่อนมันลากไปนอนบ้านมันได้ข้าวฟรีที่นอนฟรีอยู่ประมาณวีคนิดๆจนพี่ชายที่อยู่ต่างประเทศติดต่อกลับมาเรื่องโอนเงินค่าหอรายเดือน พอพี่ชายรู้เรื่องก็โอนเงินต่อชีวิตมาให้่เลยได้ย้ายกลับมาอยู่หอ แล้วหลังจากนั้นพี่ชายก็ดูแลเรื่องเงินรายเดือนผมจนเรียนจบเลย

ตอนเด็กผมจำเหตุการณ์นี้ได้ดี ข้างบ้านสนิทกันมีงานบวช แล้วเค้าเดินมาชวนไปกินโต๊ะจีนชวนพ่อกับแม่ที่บ้าน แต่ตอนนั้นทั้งบ้านเหลือ200 ต้องเก็บไว้ซื้อกับข้าวกิน แล้วสรุปก็ไม่ได้ไปเพราะต้องใส่ซองให้เค้า หลังจากนั้นต้องหลบหน้าเค้าเลยคือบ้านไม่มีเงินเลยช่วงนั้น

กินไข่เจียวติดต่อกัน3วันก็ทรมานแล้ว

ตอนนี้ครับ แต่คิดว่าน่าจะดีกว่าอีกหลายๆคน

ตอนเด็กห่อข้าวไปโรงเรียนกับแจ่วบอง
ตอนทำงานหุงข้าวกินกับน้ำปลา

เต็มที่แค่ช่วงจบใหม่ไม่มีงานทำ ไม่มีเงินจะซื้ออะไรแต่ยังดีได้ข้าวแม่กินครบ 3 มื้อ

เกือบลืมไปแล้วครับเรื่องนี้

สมัยวัยรุ่นมาเรียนติวปิดเทอมที่ กทม อยู่บ้านญาติ
ต้องพึ่งญาติ 100% มีเงินใช้ตกวันละ 50-70 บาทได้มั้งครับ (จำเป๊ะๆ ไม่ได้) ค่ารถเดินทางไปกลับตก 20-30 (สองแถว+รถเมล์ ไปกลับ)
ทำให้เหลือเงินกินจริงๆ วันละ 30-40 บาท ก็คือกินได้มื้อเดียวนอกบ้านตอนกลางวัน มื้ออื่นกินบ้านญาติเอา เสื้อผ้าก็ของเก่าๆ ของญาติ เขาใจดีให้มาใส่ บอกตรงๆ ว่าผมซอมซ่อมากครับ (ถึงขั้นกางเกงยางยืดทุกตัว เดินไปจะลุ่ยเอา) แม่โทรมาหา เสื้อผ้าไม่มีใส่ แม่ส่งเงินมาให้ซื้อเสื้อตัวนึง 150 บาท น้ำตาไหลพรากเลยตอนนั้น

ทนอยู่เกือบๆ สองเดือนครับสภาพนี้ พอจบคอร์ส กลับบ้านนอก โล่งเลยครับ
และบอกกับตัวเองว่า ชีวิตนี้ไม่เอาแล้ว มาอยู่กับคนอื่นพึ่งคนอื่นแบบนี้ ทีหลังมาเป็นครั้งๆ ได้ แต่ไม่ถาวรแน่นอน

ช่วงทำงานใหม่ๆฮะ อาจจะไม่ได้ลำบากมากๆ แต่สำหรับตัวเองคืออันนี้ลำบากสุด เงินเดือนหมื่นหกตอนนั้น อยู่ในกทม นี่แหละฮะช่วงนั้นคือสุรุ่ยสุร่ายไม่ได้เลย พยายามใช้เงินไม่เกินวันละ 150 อยู่อย่างนั้นได้สี่เดือน โชคดีได้งานใหม่เงินเดือนเพิ่มขึ้นเยอะเลยหลุดจากตรงนั้นมาได้