แบบที่ลำบากที่สุดในชีวิต

ข้าวไข่ต้ม1ฟอง 2มื้อต่อวัน
ช่วงหลังจากเฟอร์กี้เกษียณตัวเองใหม่ๆ

ตอนวัยเรียนมหาลัย มาม่า ล่อตั้งแต่วันที่20 จนถึงสิ้นเดือนครับ เอาตังค์ไปแดกเบียร์หมด

เข้าใจคนหาเช้ากินค่ำเลยตอนนั้น

ตอนมหาลัยครับ เป็นลูกแหง่เกาะเงินที่บ้านใช้ตลอด วันนึงทะเลาะกับแม่ แต่ไม่ง้อคิดว่าตัวเองถูก5555
จำได้เลยกินมาม่าวันละมื้อ ครึ่งเดือน สิ้นเดือนแม่โทรมาคุยน้ำจะแทบไหล ขอบคุณแม่ที่ง้อ และขอบคุณโลกนี้ที่ผลิตมาม่าขึ้นมา

ไม่มีเลย นอนอืดอยู่บ้าน

ก็เอาเศษ 25 สตางค์ 50 สตางค์ ไปหาแลกไว้ต่อชีวิตครับ

เคยแบกหน้าไปขอพระนอนในวัดครับ

หาเศษเงินให้ครบไปซื้อมาม่า

อยู่ ตปท ตกงานพอดี ไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าบ้านประมาณ 1 อาทิตย์ (ยืมเพื่อนมาจ่าย) แคะกระปุกเอาเศษเหรียญไปซื้อมาม่ากินวันๆ วันละ 2 ห่อ + ไข่ต้ม ผมเคยรู้สึกจนที่สุดประมาณนี้ เพราะเป็นการจนที่ไม่ได้อยู่ที่ไทย ไม่มี Safe Zone ที่เรียกว่าบ้านพ่อแม่ให้กลับไปอยู่ฟรีๆ เป็น 1 อาทิตย์ที่เรียกว่าเปลี่ยนทัศนคติคนไม่เอาไหนให้โตเป็นผู้ใหญ่เลยล่ะครับ เพราะก่อนนั้นทำงานได้เงินเที่ยวเละเทะตามประสาเด็กวัยรุ่นเลยไม่มีเก็บ

แต่โชคดีที่โลกไม่ได้ใจร้ายกับผมเกินไปนะ เพราะก็ได้งานใหม่หลังจากนั้นแล้วเป็นงานที่ดีมากด้วย

โดนเพื่อนชิ่งค่าเช่าหอ ต้องไปนอนร้านรับจอดรถเดือนกว่าครับ

ถามแม่ตอนเย็นกินอะไรดี แม่บอกไม่มีเงิน

น้ำเดือดก็มาแบ่งกันกิน

สมัยมือถือ มีแค่โทรเข้าออก เงินสดหมด บัตรตู้กินเพราะลืมรหัส ติด ส อา ต้องรอ จันทร์ ทำบัตรใหม่ เศษเหรียญ มีไม่ถึง 50 บาท ประทังชีวิต 2 วัน

ขอน้ำซุปลูกชิ้นแชมป์มากินกับข้าวเปล่า อร่อยอยู่นะ

20 บาท 7วัน ก็ไม่ได้แย่ เก็บผักแถวนั้นต้มกินกับรสดี