ออกตัวก่อนว่าผมไม่มีหลักฐานอ้างอิงนะครับ ความรู้สึกล้วนๆ

จำได้ว่าสมัยผมเด็ก (ยุคดรีมทีม) ผู้ใหญ่บอกกันว่านักบอลไทยความสามารถเฉพาะตังสูง แต่คิดช้าทำช้า เล่นไม่ค่อยเป็นทีม ได้บอลต้องเลี้ยง 2-3 ก้าวก่อนตลอด ซึ่งตอนนั้นผมยังเด็กเลยไม่รู้จริงเท็จแค่ไหน

มายุคนี้เรากลายเป็นต้องมาบ่นว่านักเตะเราขาดความสามารถเฉพาะตัว เลี้ยงกินตัวไม่ค่อยได้ โดนจำกัดจินตนาการแต่เด็ก ผมเลยสงสัยว่าสไตล์บอลเราเปลี้ยนไปตอนไหน หรือจริงๆผมรู้สึกไปเองกันแน่ครับ

มโนทั้งนั้น จะยุคไหนความสามารถเฉพาะตัวเราก็ไม่เคยดีถึงระดับเอเชีย มันเรียกว่า nostalgia effect ที่พวกลุงๆเค้าโดนอยู่ มันคืออาการที่เราคิดว่าความหลังในอดีตมันดู positive หรือเวอร์วังกว่าความเป็นจริงยิ่งนัก

แบบเดียวกับพวก "แต่ก่อนเราข่ม ญี่ปุ่น เกาหลี" "เด็กไทยเก่งตอนเด็ก"

Zico

รูปแบบการเล่นมันน่าจะเปลี่ยนตามยุคสมัย

สมัยก่อนอาเซียนเจอไทยไม่ได้อุดเท่านี้ ทรงคือบอลแรกกัน

ปัจจุบันเจอซ้อน2-3 ก็ไม่ไหว

แต่ในระดับทวีปก็เห็นเป็นทรงนี่มานานละนะ

สรุปคือให้คำตอบจขกทไม่ได้ พูดไปเรื่อย555

มโนทั้งนั้น จะยุคไหนความสามารถเฉพาะตัวเราก็ไม่เคยดีถึงระดับเอเชีย มันเรียกว่า nostalgia effect ที่พวกลุงๆเค้าโดนอยู่ มันคืออาการที่เราคิดว่าความหลังในอดีตมันดู positive หรือเวอร์วังกว่าความเป็นจริงยิ่งนัก

แบบเดียวกับพวก "แต่ก่อนเราข่ม ญี่ปุ่น เกาหลี" "เด็กไทยเก่งตอนเด็ก"

คิดช้าทำช้า เล่นไม่ค่อยเป็นทีม ได้บอลต้องเลี้ยง 2-3 ก้าวก่อนตลอด ก็ยังเหมือนเดิมนี่ครับ

สไตล์เปลี่ยนตามโค้ชเลยครับ แต่ความฟิต 70 นาทีเดินเล่นกับจบไม่คมเสมอต้นเสมอปลาย

ใช่ครับ เหมือนล่าสุดเห็นบทความ ยามีน ลามาล ที่ติดทีมชาติไปแข่งยูโร เคยแพ้เด็กไทย ถ้วยโตโยต้าที่ญี่ปุ่น

แล้วเป็นรูปแบบเด็กไทยตัวโคตรใหญ่ กับยามาลที่ตัวเล็กมากถ้าเทียบกัน ผมจำไม่ได้ละอ่านที่ไหน


ปัจจุบัน ชุดที่ชนะเค้า ไม่มีใครติดทีมชุดใหญ่สโมรสรเลย ในขณะที่ยามาลไปติดทีมชาติชุดใหญ่สเปนละ

มันต้องดูในรายละเอียดโคตรเยอะเลยที่ มโนกันว่า บอลเด็กเราสู้ได้ทุกทีม มันสู้ได้เพราะอะไร โจทย์และความสำคัญของทัวร์นาเม้นนั้นคืออะไร เค้าให้เด็กลงไปทำอะไร เค้าเอาชุดไหนมา

คือเท่าที่อ่าน โจทย์ของเรากะของเค้าน่าจะไม่เหมือนกันเลย เราลงไปเพื่อผลโดยเฉพาะ แต่เค้าลงมาเพื่อเล่นบอลตามโจทย์ในการพัฒนาทักษะ

ผมก็เลยเห็นเหมือนกันว่า ผมไม่เชื่อหรอกว่า บอลเด็กเราสู้ได้ทุกทีม แต่มีส่วนใช่ที่บอลเด็กมันไม่ได้ขาดกันขนาดนั้น เพราะการเจริญเติบโตของนักบอลคนนึงมันมีได้หลายแบบ เก่งเร็ว เก่งตามมาตรฐาน เก่งช้า แล้วบอลเด็กมันยังมีสิ่งที่เรียกว่าประสบการณ์น้อยอยู่ ความนิ่งการตัดสินใจมีผล มันก็พูดได้ว่า โอกาสมันก็มากกว่าทีมชุดใหญ่แหละ เวลาไปแข่งทัวร์นาเม้นใหญ่ๆ

ส่วนในทีมชุดใหญ่ เห็นๆกันอยู่ครับ เราแค่พึ่งพัฒนาไปบอลระดับสูงไม่นานมานี้เอง ก่อนหน้านั้น ผมว่าก็วนๆอยู่แค่อาเซียน แล้วคนที่ไปเล่นบอลระดับสูงยังมีแค่ไม่กี่คนเอง แต่ถ้าถามเปลี่ยนตั้งแต่ตอนไหน ผมว่าเปลี่ยนตั้งแต่ เจ ไปเล่นเจลีคคนแรกแล้วตามด้วยอุ้ม มุ้ย นี่แหละจุดเปลี่ยนบอลไทยที่จะทำให้เราเล่นบอล เปลี่ยนไปจากอดีตมากที่สุด เพราะหลังจากนี้ก็จะมีคนไปอีก จนเมื่อเราไปได้ครบ11ตัวแรก ผมว่าเราจะดีขึ้นเยอะ

พูดตามตรงว่ามาดูบอลจริงๆจังๆ ก็ยุควินฟรีด เชฟเฟอร์ ยุคนั้นสไตล์ยังไม่ได้หวือหวาโดดเด่นชัดเจนมากว่าไทยเราเล่นแบบไหน มาเปลี่ยนชัดสุดๆก็ยุคซิโก้นั่นแหละ ก่อนหน้าเรามักพูดว่าบอลไทยตัวเล็กต้องเล่นต่อบอล กอปรกับสไตล์บาซ่ากำลังเป็นที่เลื่องลือ เราเลยล้อไปกับ Tiki Taka ว่าของพี่โก้คือ Tik Tok ซึ่งก็เป็นที่ถูกอกถูกใจแฟนบอล ณ เวลานั้น

ในวันนั้นนักเตะดาวรุ่งฟอร์มแรงเช่นเจ ตัง อุ้ม ตั้ม ตอง มุ้ย กอล์ฟ เกริกฤทธิ์ มาสุข ก็ดันเป็นนักเตะฝีเท้าดีซะด้วย พี่โก้เลยจัดการง่ายเลย สั่งให้เล่นติ๊กต็อกกันอย่างเพลิน เกมรุกสวยงามจนความ AFF หนแรกของตัวเอง แม้จะพ่ายให้กับเสือเหลืองภายในบ้านแต่สไตล์บอลเราชัดเจน ต่อบอลสั้น เล่นลิง ทำนองนั้น

แต่สไตล์พี่โก้ก็เปลี่ยนอีกครั้งในช่วง AFF หนหลังไปจนคัดบอลโลก บอลติ๊กต็อกที่คุ้นเคยกลับกลายเป็นบอลครอสซะแล้ว เราจะคุ้นตากับสไตล์การขึ้นเกมริมเส้น โยนเข้ากลาง เป็นหลัก ซึ่งส่วนตัวผมนะ ผมว่าน่าเบื่อมาก กล่าวคือถ้าเจอทีมที่เก่งกว่า ตัวใหญ่กว่า เราแทบจะไม่มีประสิทธิภาพเลย แต่ในระดับอาเซียน เอเชียล่างๆก็ยังพอไหว

ทำไปทำมาแกก็ต้องออกเพราะเก็บคะแนนได้น้อยมากในรอบกลุ่มคัดบอลโลก แต่ก็ว่าไม่ได้หรอก แต่ละทีมคือโหดทั้งๆนั้น แต่ก็ตามสภาพ ตื่นจากฝันซะที

ต้องดูด้วยว่าไอ่รายการที่เราส่งไปแข่งอะมันรายการแบบเป็นเชิง PR มากกว่าด้วยซ้ำ พวกทีมชาติหรือสโมสรเค้าไม่เอาตัวจริงมาหรอก มันก็เหมือนญี่ปุ่นไปเล่น EAFF อะเอาตัวรองไปหมด พวก acedemy ใหญ่ๆเค้ามีเด็กเป็นร้อยๆพันๆในรุ่นเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องใช้ชุดเดียวแข่งทุกรายการ เค้าก็กระจายความเสี่ยงไป หลายๆรายการให้เด็กได้แบ่งกันมี game time

ส่วนชุดที่ดีที่สุดของแต่ละสโมสรหรือทีมชาติของแต่ละรุ่นจะเจอได้ใน
1.youth league ประเทศเค้า ซึ่งเราไม่มีสิทธิได้ไปแข่งอยู่แล้ว
2.บอลโลก บอลเอเชีย ชุดเด็ก ซึ่งตามผลงานเราไปทีไรก็มัจะบู่ตลอดเพราะไปเจอตัวจริงของเค้า ไม่ได้ไปเจอเด็กปลายแถวละ

1 ตามยุคสมัยของบอลทั่วโลก
2 ตามโค๊ชในช่วงนั้นๆ
3 ตามนักบอลตัวนอกที่มาเล่นในไทยลีค ช่วงนั้นๆ

ผมว่าที่เปลี่ยนคือโลกของฟุตบอลนะ ทำให้แนวคิด และ วิธีการเล่น รวมถึงวิทยาศาสตร์การกีฬา และ อะไรพวกนี้ ทำให้ฟุตบอลเปลี่ยนไป และ ฟุตบอลก็เปลี่ยนเป็น ฟุตบอลอาชีพอีก มุมมองของคนก็เปลี่ยนไป

ทีมชาติสมัยก่อนหลายๆคนเลี้ยงกินตัวได้ มีลูกยิงไกล ยิงแรงให้เห็นบ่อยๆ
แต่สิบกว่าปีที่มานี้เน้นเปิดแล้วเข้าฮอส+ต่อบอล มีระบบทีมมากขึ้น แต่ลูกยิงแรงๆแบบเมื่อก่อนนี่แทบไม่ค่อยเห็น แถมรู้สึกว่านักบอลจะเป็นอาแปะกันเยอะ

อันนีเเหตุผลหลักเลยนะ กติกาล้ำหน้ามันเปลี่ยนตอน 2004-2005
เหตุผลที่เปลี่ยนก็มาจาก wc2002 ทำให้การเลี้ยงบอลไปข้างหน้า
มีประสิทธิภาพสู้การต่อบอลไม่ได้ และ 442 ก็ตายเพราะเหตุผลนี้เหมือนกัน

ยกตัวอย่างอันนี้นะ ถ้ากติกาแบบเก่า การเปิดบอลไปให้เปรโด คือล้ำหน้าเลย
เพราะมีเมสซี่อยู่ในตำแหน่งล้ำหน้า ทำให้นักเตะสมัยนั้นเลือกเลี้ยงลุยหรือเลี้ยง
สุดเส้นหลังมากกว่าผ่านบอลตามช่อง

แต่กติกาแบบปัจจุบัน สามารถเปิดให้เปรโด เล่นได้ ถ้าเมสซี่ไม่แสดงเจตนาเล่นบอลก็ไม่ล้ำ
แถมเมสซี่ยังเป็นตัวค้ำต่อได้ด้วย ถ้าเปโดร เลี้ยงไปข้างหน้าจนเลยไลน์ที่เมสซี่ยืน

บอลไทยมีสไตล์ด้วยหรอ 5555
จะว่าเปลี่ยนก็เปลี่ยนตลอดอ่ะ แล้วแต่ว่าช่วงไหน
กระแสแบบไหนดัง ก็หาคนทำทีมเล่นแบบนั้น
เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ทุกยุคอยู่แล้วครับ

นอกเรื่องหน่อย บอลไทยละเลยเรื่องการสร้างร่างกาย ตลอดเลย
ต่อให้อัดเทคติกไปยังไง แต่ร่างกายไม่พร้อมก็เท่านั้น
เคยสังเกตไหม ทำไมเวลาเราเล่นกับทีมที่ร่างกายด้อยกว่าเรา เช่น กัมพูชา หรือลาว
นักเตะเราวิ่งได้เต็มเกมส์เลยนะ แต่ทำไมเวลาเจอเกาหลี ญี่ปุ่น ออสฯ นี่วิ่งได้ถึง ชม. ก็หรูแล้ว

ทำไมเอเชียนคัพนัดที่ 2 ถึงโรเตชันเกือบทั้งทีม ทั้งๆ ที่นัดแรกก็เล่นกันดีหลายๆคน
ทำไมเราเจอเกาหลีในบ้าน เราถึงเล่นได้ดรอปกว่านัดแรก ที่เราไปเยือน