ดีแต่พูดอะดิท่าน แต่แทบไม่ได้ไม่ได้ช่วยส่งเสริมอะไรเลย พอมีเรื่องไหนดังขึ้นมาที ก็ไปโหนที

ดูงบที่ให้มา ดนตรี 144 ล้าน เอาไปทำไรได้ ได้ข่าวว่าจะลดงบอีก

ผมจะยกตัวอย่าง Girl Group เกาหลี ต้นยุค 2000 ใช้งบประมาณวงละ 1000 ล้านวอน แต่พอมาในยุคนี้พันล้านวอนไม่พอแล้ว ต่ำๆคือต้องมี 2000-5000 ล้านวอนถึงจะเอาอยู่ นี่คือแค่ต้นทุน 3 ปีก่อนจะ debut นะ

หรืออย่างซีรีย์เกาหลี เดี่ยวนี้งบตอนนึงก็ประมาณ 1000 ล้านวอนแล้วครับ (ส่วนใหญ่จะเป็นค่าตัวนักแสดง ซึ่งช่วงหลังๆมันเฟ้อมาก)

เห็นความต่างของเม็ดเงินมั้ยครับ นี่แค่พูดถึงแค่เรื่องเงินนะ ยังไม่นับข้อจำกัดในประเทศนี้ที่มีแต่ข้อจำกัด จะทำนู้นทำนี้ก็ไม่ได้ สุดท้ายมันจะพัฒนาไปยังไงหละ ผมเชื่อว่าคนเก่งๆในประเทศเรามีของนะ แต่มันขาดพื้นที่และคนสนับสนุน

บ้านเขาสนับสนุนกันเองด้วย แถมตีประเทศอื่นได้แล้วอีก อย่างพวกซีรีย์ที่ดังๆในnf ในบ้านเขาเรตติ้ง20+ หรืออย่างkpopพวกวงดังๆบ้านเขาก็ซื้อแผ่นกันเป็นแสนๆล้านๆ มันคุ้มค่าที่จะลงทุน

อันนี้ก็จริง

แต่อีกเรื่องคือ โลเคชั่นซีรีส์เกาหลี นี่แทบจะทั่ว กรุงโซลแล้วมั้ง

น้อยมากที่จะจำสถานที่ซ้ำๆได้


ส่วนของไทย บ้านหลังเดิม ซอยชุมชนก็เดิมๆ เห็นอย่างบ่อยหลายเรื่องเลย

เอาแค่เรื่องงบประมาณก็ต่างกันเป็น100เท่าแล้วมั้ง

นั้นคือประเทศที่ลงทุนมหาศาลแล้วประสบความสำเร็จไปแล้วด้วยนะ แต่เสือกให้งบจุ๋มจิ๋มแล้วหวังสำเร็จอะหรอ ตัวอย่างก็มีให้ดู

thacca ลอกมาจาก kocca เกาหลีแทบทั้งดุ้น ถ้าบอกอยากได้แบบเกาหลีก็แปลว่าโครงสร้าง thacca ถูกแล้ว

thacca จริงๆแยกเป็นอีกหลายคณะ ประธานก็เอกชนจากแต่ละคณะทั้งนั้นแหละ แล้วให้ส่งเรื่องที่อยากให้รัฐทำเข้าคณะใหญ่ อย่างเรื่องบทที่คอมเม้นพูดๆกัน ตอนนี้ก็อยู่ในขั้นตอนให้คณะกรรมการทำรายงานไปว่ากฎหมายอะไรเป็นอุปสรรคบ้างแล้วชุดใหญ่มีหน้าที่แค่ส่งเข้าสภา ตามที่หมอเลี้ยบพูดล่าสุดเห็นว่ามีจุกจิกเป็นร้อยเรื่อย ก็จะรอคณะทำเสร็จแล้วแก้ทีเดียวเลย

expo นี่จริงๆแค่ส่วนเล็กๆ แล้วส่วนเล็กๆนี่น่าจะมาจากเอกชนนั่นแหละที่อยากให้รัฐช่วยจัด ทีนี้ถ้าจะด่าว่าทำงานไม่ได้เรื่อง ก็อาจจะต้องไปด่าประธานชุดเล็กโดยตรง ลองไปดูรายชื่อชุดภาพยนต์ก็ ผกก หนังทั้งนั้นแหละที่เป็นอยู่

อธิบายเพิ่มเผื่อใครไม่เข้าใจว่า thacca จริงๆคืออะไร จริงๆแค่จะตั้งหน่วยรับงบประมาณใหม่ โดยเอางบซอฟพาวเวอร์ที่กระจายตามกระทรวงต่างๆเอามาไว้ที่ thacca หน่วยเดียว(ซึ่งต้องใช้ พรบ ขณะนี้ยังไม่มี)จะได้กระชับ ใครนึกภาพไม่ออกก็ให้นึกถึง สปสช ที่ดูแล 30 บาท แล้วให้ กมธ แต่ละคณะจัดทำแผนพัฒนาร่วมกันแล้วส่งเรื่องเข้าคณะใหญ่ คณะใหญ่มีหน้าที่แค่ดูภาพรวมแล้วยิงเรื่องเข้าสภาหรือ ครม โดยตรง

ทีนี้หน่วยนี้จะไปรุ่งไม่รุ่ง ไม่ได้อยู่ที่ ออ หรือคณะกรรมการชุดใหญ่ แต่อยู่ที่ กมธ แต่ละชุดว่าจะเก่งแค่ไหนมากกว่า อย่างเรื่องงบภาพยนต์ ตาที่หมอเลี้ยบว่าคือจะ subsidy ให้หนังที่จะสร้างตามโครงการจำนวนหนึ่ง แต่เงื่อนไขให้คณะกรรมการชุดเล็กตั้งเองเลยชุดใหญ่ไม่เกี่ยว(ซึ่งก็คือผู้กำกับหนังทั้งนั้นแหละที่อยู่ในชุดเล็ก)

แต่ตอนนี้งานจะไปแบบฝืนๆหน่อยเพราะงบประมาณยังเบิกไม่ได้ และยังไม่มี พรบ thacca เวลาเบิกต้องเบิกผ่านหน่วยรับงบฯอื่นๆเป็นทอดๆ

และย้ำอีกทีว่าโครงสร้างนี้ลอกมาจาก kocca ทั้งดุ้น

ถอดกอง เซ็นเซอร์ ก่อนเลย

สังเกตเรื่องสาธุทำไมฉายในเนตฟริค เพราะมันไม่มีกรอบไง

เรื่องนี้ว่ากันตามบทเรียกว่าเกรดเอเลยด้วยซ้ำขายต่างประเทศได้แน่นอน แต่การแสดงนักแสดงบางคนอาจจะแข็งบ้าง

เคยพูดไปแล้วว่าบทมันถูกให้ความสำคัญน้อยมาก แถมยังถูกตีกรอบมาแล้วว่าห้ามแตะเรื่องอะไรบ้าง สถาบันห้าม ตำรวจกับข้าราชการต้องนำเสนอในแง่บวกเท่านั้น คดโกงคอร์รัปชั่นไม่มีจริง
ถ้าจะเป็นเรื่องสืบสวนสอบสวน คุณก็ต้องสืบหาฆาตกรล้วนๆ ตำรวจทุกคนร่วมมือ ไม่มีขี้เกียจ ไม่มีรับคำสั่งนายให้พลิกคดี ไม่มีนักการเมืองมาอยู่หลังคดี
ถ้าคุณจะแตะเจ้าสัวแบบ Reborn Rich ถามก่อนว่าออกช่องไหน เจ้าสัวเค้าเป็นแบ๊กอยู่หรือเปล่า แค่นี้ก็จบตั้งแต่ยังไม่เขียนบทแล้ว

บทละครไทยมันยากแหละ ชีวิตจริงเราไม่ได้พูดแบบนี้ คุณชานนท์ คุณสุวิมลงี้ เราเรียกกันชื่อเล่น ใหญ่แค่ไหนก็เหอะ ถ้ารุ่นเดียวกัน เพื่อนกัน ก็พูดจามึงกู ผสมคำด่ากันตลอด มันก็ไม่เหมาะจะออนแอร์ไง ก็เลยกลายเป็นเรื่องไม่สมจริงอยู่แบบนี้แหละ

พอมันบีบขนาดนี้ ก็ต้องวนเวียนอยู่กับพวกรักใคร่ ตบจูบ ซีรีส์วายอะไรกันไป ไปลึกกว่านี้ลำบากแล้วละ เจ้าของช่อง เจ้าของทุนเค้าไม่สนุกด้วยหรอก

ผ่านตาที่เกาหลีเคยมีเรื่องที่พวกกรรมการที่อนุมัติปล่อยทุนก็คนในวงการทำหนัง มันก็มีเล่นพรรคเล่นพวกให้แต่หนังพวกตัวเอง มีคนร้องเรียน

เค้าเลยให้ส่งบทหนังแบบไม่ต้องระบุชื่อคนส่ง ไม่รู้ช่วยได้แค่ไหน

แต่แลดูที่ไทยน่าจะเละ

ที่ไหนเค้าก็ใช้ทีมเขียนบท ใช้เวลาเขียนๆแก้ๆ แทบจะครึ่งนึงของการทำหนัง

ของไทยนี่เดี่ยวยืนหนึ่ง เขียนบทคนเดียว บางทีเจ้าของบทประพันธ์เดิมออกความเห็นไม่ได้ด้วยนะ

ผมเหมือนเคยฟังคุณพิธามั้ง ผมเห็นด้วยกับแนวคิดที่ให้ความสำคัญกับงานเขียน literature
เอาไอเดียไปลงนิยายก่อน หรือเป็นมังงะ เป็นเว็บตูน เพื่อเป็นรากฐานให้ต่อยอดไปทั้งอุตสาหกรรม

ผมว่าคนจะทำไอเดียดีเรามีแต่มันติดที่นายทุนไม่ซื้อ กลัวเจ้งบลาๆ มันเลยไม่เกิดหนังดีๆ บทแข็งแรง

แต่พอมีงานเขียนมัน prove ระดับนึงแล้วว่ามีคนดูคนอ่าน จะว่าไปซีรี่ย์​วายที่เรามาได้อ่ะ ก็มาจากนิยายวายดังๆนั่นแหล่ะ ผู้จัดมันเลยกล้าหยิบมาทำ

หรือถ้างานเขียนมันมากพอมันจะหลากหลายแนวขึ้นเรื่อยๆไปเอง เราจะมีวัตถุดิบ​ให้หยิบมาทำเยอะ

อิสระมากแค่ไหนกับบท จริงๆ บทที่ง่ายสุดๆ เอาประวัติ ราชวงศ์ไทย สนุกกว่า House of the dragon อีก