กระทู้นี้ ผมขอถามในเชิงความจริง ในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
ไม่เกี่ยวกับ นามธรรม ในเชิงความคิด จุดยืนด้านการเมือง
ความรู้สึก และการตัดสินนะครับ

ในจุดเริ่มของปัญหา ระหว่างน้อง กับ โรงเรียน ต่างฝ่ายต่างออกมาพูดในฝั่งตัวเองแล้วนะครับ

ทางฝั่งน้องผ่านการสัมภาษณ์​ -​ ทางฝั่งโรงเรียนผ่านแถลงการณ์

ในมุมส่วนตัวผมก็สนับสนุนให้น้องเรียกร้อง เพราะเป็นสิทธิ์ขั้นพื้นฐาน

เพราะเราเป็นผู้ใหญ่ แล้ว ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียในประเด็นที่น้องเรียกร้อง ทั้งการบังคับการใส่ชุด นร. การไม่อยากเรียน วิชาใดๆ ผมยิ่งสนับสนุนในการ ยกเลิกเข้าแถวไปอีก

แต่ก็ยังไม่สนับสนุน วิธีการและจังหวะเวลาที่กลุ่มน้องกำลังกระทำได้อย่างสนิทใจ

เพราะยังยึดติดความคิดที่ว่า มันมีประตูที่ถูกต้อง และได้ผลในเชิงการเปลี่ยนแปลง เปิดรออยู่ เพียงแค่ต้องรออีกไม่นาน

แล้วตอนนี้ประเด็นนี้ในนี้ก็เถียงกัน ออกทะเลไปไกลจนกลายเป็นแซะกัน เลย ไม่ค่อยจะออกความคิดเห็น

แต่ยังรับรู้เพิ่มการเป็นการที่น้องจะไม่ได้เรียนต่อ จากเงื่อนไขที่โรงเรียนตั้งไว้

ในข้อนี้ผมสนับสนุนเลยว่า ไม่ว่ายังไงน้องก็ต้องได้เรียนต่อ โดยปราศจากเงื่อนไขใดๆ

แต่ผมก็ยังมีข้อสงสัยว่า การที่น้องใช้วิธีแบบนี้ ต้องการให้มีการสนับสนุนแบบไหน ถึงถูกใจ และ ได้ผลตามที่น้อง ต้องการ

ขอไม่พูดเรื่องที่น้องต้องผ่านมา เพราะเป็นอดีตไปแล้ว ไม่สามารถกลับไปเปลี่ยนอะไรได้

และเข้าใจในสิ่งที่น้องต้องเจอมา

สมมติ เรียกร้องให้คอลเอาท์เยอะๆ ในด้านสังคม

แต่จะทำยังไงให้เกิดการเปลี่ยนแปลงได้ เมื่อคนที่พร้อมและจะอำนาจพอในการเปลี่ยนแปลงกฎระเบียบในภาพใหญ่ ตามนโยบาย

ยังไม่ได้เป็นรัฐบาล?

และถ้าจะหวังใน รบ.รักษาการณ์​นี้คงไม่ต้องหวัง

และประเด็นให้คอลเอาท์สนับสนุนแบบไหน?

ร่วมชุมนุม? กดดันโรงเรียน? กดดันสังคม?

ถ้าเปลี่ยนหรือบีบในระดับโรงเรียนได้

แล้วยังไงต่อ กดดันให้น้องได้เข้าเรียนต่อที่เดิม

แต่ครู ผบห.โรงเรียน และสมาคมที่ตั้งตัวเป็นศัตรู ที่ยังมีอำนาจ กับน้องยังอยู่

มันจะยิ่งไม่เป็นการกดดันน้องเพิ่ม และยิ่งเพิ่มความขัดแย้ง ระหว่างน้อง กับ คนพวกนี้หรือ?

หรือมันจะยิ่งมีเหตุการณ์​ ที่ ต้องต่อสู้กันแบบนี้ต่อไปในเรื่องอื่นอีก

แทนที่น้องจะได้เรียนอย่างเต็มที่ ถ้าน้องอยากเรียน?

เอาตรงๆผมตามอ่านมาตลอด คำถามอยู่ในหัวเต็มไปหมด
ผมอาจจะเป็น Conservative ที่โง่และอายุมากเกิน

ที่ยังไม่เข้าใจลึกซึ้งกับการกระทำแบบนี้

แต่ผมเชื่อว่ามันมีวิธีที่ดีกว่านี้ ในการเรียกร้อง

นี่แค่คำถามแรกที่ผมสงสัย อาจจะมีเพิ่มอีก

ถ้าใครไม่ชอบใจหรือไม่เข้าใจในคำถามผ่านได้เลยนะครับ เพราะบอกตรงๆผมเรียบเรียงเองยังสื่อได้ไม่หมดเอง

การพิมพ์มันยากกว่า การคิด และ พูดออกไป สำหรับผม55

ผมอยากรู้ ว่าควรจะสนับสนุนแบบไหน และ กลุ่มน้องเค้าต้องการแรงสนับสนุนจากสังคม ในแง่ไหน

ถ้าเราไม่สามารถรับการกระทำ ในบางอย่างได้ทั้งหมด?

ขอความกรุณา งดแซะ งดตีกัน จากทุกฝั่งนะครับ อยากได้คำตอบจริงๆ

ืขอบคุณมากครับ

ผมคงตอบแทนเด็กไม่ได้หรอกว่าจะเอาแค่ไหน?

แต่ตอนนี้คนจำนวนนึงของสังคมพุ่งเป้าไปที่การแก้ที่เด็กหมดเลย เช่น ให้ไปเรียนที่อื่น ไปเรียนโฮมสกูล หรือให้เด็กยอมทำตามกฏไปก่อนรอการเปลี่ยนแปลง ฯลฯ


แล้วโรงเรียนล่ะ? ไม่มี solution ใดๆเลย แถมยังออกแถลงการณ์ว่า"พยายามช่วยอย่างเต็มที่" แต่การกระทำนี่ตรงกันข้ามเลย

แล้วที่ผมไม่เข้าใจสุดๆคือไม่มีแปลกใจเรื่องนี้กันได้ ถ้อยคำแถลงน่ะ โคตรตอแหลเลย เชื่อกันไปได้



อย่างแรกเลยครู ผู้บริหารโรงเรียนต่างๆ ไม่สมควรจะวางตนเป็นศัตรูกับเด็ก ปรับความคิดเรื่องนี้ก่อนเลย ถ้าปรับไม่ได้จะไม่ให้เด็กมันต่อต้านก็ทำไม่ได้หรอก ไม่ว่าคนไหนก็ตาม ไม่งั้นจะสอนคนได้อย่างไร เพราะขนาดตัวเองยังไมม่สามารถมีวุฒิภาวะได้เลย

เพราะอุดมการณ์ของน้องอาจจะสำคัญกว่าการได้เรียนที่เกียมพัดครับ คือไม่ใช่ว่าไม่อยากเรียนที่นี้นะครับ ยังไงก็เรียนที่นี้มาตั้งตั้งแต่ ม.ต้น สอบเข้าได้ top ไหนจะเพื่อน ๆ อีก

น้องอาจจะไม่ได้มองไปถึงปลายทางหรือผลลัพธ์ขนาดนั้น แต่มันอาจจะเป็นจุดที่ถอยไม่ได้ของน้องแล้วในทางอุดมการณ์ น้องเคยให้สัมภาษณ์ว่าถ้าไม่ได้เข้าเรียนที่เกียมพัดจริง ๆ ก็จะไปเข้าเรียนที่อื่น นั้นแปลว่าน้องพิจารณา option ต่าง ๆ ชั่งน้ำหนักแล้ว จึงเลือกตัดสินใจทำแบบนี้ (ไม่ใช่เลือกใช้วิธีก้าวร้าวนะ เลือกที่จะแต่งไปรเวท ย้อมสีผม)

ถ้าตัดรายละเอียดต่าง ๆ ออกไป ทางเลือกของน้องมี 2 ทาง คือ ยอมเพื่อไม่ถูกกลั่นแกล้ง กับไม่ยอมแล้วอาจจะเสียบางอย่างไป น้องเลือกที่จะไม่ยอมแล้วเสี่ยงที่จะเสียบางอย่างไป

ถามว่าทำไมจึงเลือกแบบนั้น ก็คงเป็นเรื่องอุดมการณ์ น้องไม่ใช่คนแรกที่ตัดสินใจแบบนี้ เพนกวิน รุ้ง ไผ่ อานนท์ ตะวัน แบม บุ้ง นักกิจกรรมทั้งหลายเมื่อถึงจุดหนึ่งที่ถูกบังคับให้เลือก 2 ทางเลือกข้างต้น ก็มักจะเลือกทางหลัง อาจจะพูดได้ว่าเพราะแบบนั้นคนเหล่านี้ถึงได้เป็นนักกิจกรรมทางการเมือง

หลายคนไม่เข้าใจทางเลือกของน้อง เพราะไม่เข้าใจว่ากับคนบางประเภทอุดมการณ์สำคัญกว่าเป้าหมายหรือสวัสดิภาพของตัวเอง

หรือถ้าพูดให้สั้น ๆ น้องเป็นเด็กที่อยู่ไม่เป็นในสังคมที่คนอยู่เป็นครับ

ผมคงตอบแทนเด็กไม่ได้หรอกว่าจะเอาแค่ไหน?

แต่ตอนนี้คนจำนวนนึงของสังคมพุ่งเป้าไปที่การแก้ที่เด็กหมดเลย เช่น ให้ไปเรียนที่อื่น ไปเรียนโฮมสกูล หรือให้เด็กยอมทำตามกฏไปก่อนรอการเปลี่ยนแปลง ฯลฯ


แล้วโรงเรียนล่ะ? ไม่มี solution ใดๆเลย แถมยังออกแถลงการณ์ว่า"พยายามช่วยอย่างเต็มที่" แต่การกระทำนี่ตรงกันข้ามเลย

แล้วที่ผมไม่เข้าใจสุดๆคือไม่มีแปลกใจเรื่องนี้กันได้ ถ้อยคำแถลงน่ะ โคตรตอแหลเลย เชื่อกันไปได้



อย่างแรกเลยครู ผู้บริหารโรงเรียนต่างๆ ไม่สมควรจะวางตนเป็นศัตรูกับเด็ก ปรับความคิดเรื่องนี้ก่อนเลย ถ้าปรับไม่ได้จะไม่ให้เด็กมันต่อต้านก็ทำไม่ได้หรอก ไม่ว่าคนไหนก็ตาม ไม่งั้นจะสอนคนได้อย่างไร เพราะขนาดตัวเองยังไมม่สามารถมีวุฒิภาวะได้เลย

อันดับแรก แยกการเรียกร้องนี้ก่อน

ว่า

เป็นการเรียกร้องว่า ต้องทำได้ (สมมติเอาแค่สามเรื่อง ผม ชุด วิชาจริย วันไหว้ครู )
เพราะเป็นสิทธื


หรือ

อยากไม่ทำเรื่องนี้ เพราะไม่ทำแล้ว ดี หรือ ไม่ดีกว่า



ถ้าอยากมาพูดเพราะข้อแรก ปัดทิ้งไปเลย เพราะส่วนตัวคิดว่า

กฏหมาย > กฏโรงเรียน > สิทธิ

คิดว่าสิทธิมีได้ ถ้าไม่ทำให้ส่วนรวมเสียหาย ด้านใดเลย ถ้ากฏส่วนรวมมีอะไรเหมาะสม ก้คุมสิทธิของประชาชนได้

เช่น เอาง่ายๆ เราเป็นคน เรามีสิทธิกินอะไรตอนไหนก้ได้ และเดินไปไหนก้ได้บนโลก เพราะเราเป็นประชากรโลก

แต่กฏหมายบอกว่า บางเวลาคุณกินไม่ได้นะ เช่น ซื้อเหล้ากินไม่ได้ก่อนวันเลือกตั้ง หรือเดินเข้าไปสถานที่บางแห่งไม่ได้

ย่อมาสเกลโรงเรียน อะ คุณกินในห้องเรียนระหว่างเรียนไม่ได้ ถึงแม้จะเป็นสิทธิ คุผรเดินออกนอกโรงเรียนไม่ได้ ถึงแม้จะเป็นสิทธื


อะ

แต่ถ้าบอกอยากเปลี่ยน3 เรื่องนั้น เพราะมีข้อดีข้อเสีย ก้มากางคุยกัน

ข้อดีข้อเสียคืออะไร ถ้ามันเมคเซ้น แล้วคนที่มีอำนาจตัดสินใจ ยอมให้แก้ได้ ก้แก้

ถึงแม้ว่าคหสต คิดว่าข้อดีของการมี3 ข้อนี้ไว้ จะมีประโยชเยอะกว่าไม่มี

ยาวไม่อ่านละกัน

แต่ก็เดาได้คร่าวๆ

ผมคือหนึ่งคน ที่เคยไปเรียนโดยที่ไม่มีผู้ปกครองไปมอบตัว ไปสมัครเองคนเดียว เข้า ม.1
ตลอดที่เรียนไม่เคย พาผู้ปกครองไปโรงเรียนแม้แต่ครั้งเดียว ก็เห้นเรียนได้ปกติ ผมเป็นคนดัง ของในบรรดาครูโรงเรียนนั้นด้วยซ้ำว่า ไอเด้ก นี้ มาสมัครเรียนเองคนเดียว ไม่มีพ่อแม่มา


โรงเรียนหนะ เฉไฉ เรื่องไม่ลงทะเบียนครับเพราะถ้าว่ากันกันตามกฏ ไม่สามารถไล่ออกได้ เลย หัวหมอแกล้งทำเป็นว่าไม่ได้มอบตัวซะเลย

แต่จริงๆ คือ เค้าแค่ไม่ได้อยากได้เด็กแบบนี้ไว้ในโรงเรียนครับ ผมว่าตอนเด็กผมหนักแล้วนะ ยังเทียบหยกไม่เห้นฝุ่นเลย

1. จ้องแต่จะจับผิดโรงเรียน เช่นกรณี ลิฟครุ ผมเห็นวันแรกผมบอกเลย ไอเด็กนี้ไม่น่าได้อยุ่นาน
2. มีตำรวจมาตามเฝ้าเช้าเย็น แค่นี้ก็ทำบรรยากาศโรงเรียนเสียแล้ว นี้ไม่รู้ว่าตจำรวจไปกดดันอะไรครูไหม
3. กฏหลายอย่าง ไม่ทำตาม
4. เรียนแต่วิชาที่อยากเรียน อันนี้เหมือนผมเลย วิชาไหนไม่อยากเรียนก็ไม่เข้า
5. พฤติกรรมการคุยกับผู้ใหญ่ ผมรู้สึกได้เลย ไอเด็กนี้ต้องเหมือนผมแน่ๆ คุยกับครุ ที่ไม่ถูกใจตัวเอง แบบ เอาเป็นเอาตายมั่นใจว่าเหตุผลตัวเอง ถูกยืนหนึ่งไม่มีงอ เหมือนผม แต่หนักกว่าผมเยอะ

พฤติกรรมแบบนี้ไม่มีโรงเรียนไหนอยาก เก็บไว้หรอกครับ ผมยังอยากกราบโรงเรียนเก่าผม ที่ อุส่ารับผมไว้เรียน ไปดื้อใส่เค้าชิบหายเลย ดีตอนเรียนจบแล้วยังสำนึกผิดได้ เอาพวงมาลัยไปกราบอาจารย์ที่เคยมีเรื่อง พอย้อนกลับไปดูตัวเอง หน้ามึนชิบหาย แต่มองดูหยกตอนนี้หนักกว่าผมเยอะ อยากให้ ผุ็ใหญ่ พาไปอบรมการอยุ่ร่วมกันสังคมหน่อย


ดูเนติวิทยืเป็นตัวอย่าง ตอนมันเรียกร้องอะไร มั้นใช้ ความสุขุม เข้าสุ้ ผู้ใหญ่ที่จะเล่นงานมัน แตก โดนถอนหงอกกันเป็นแถว

ผมอ่านเรื่อง ดีเบทใน SS เกี่ยวกับ หยก
นี่เป็นครั้งแรกที่โพสเลยครับเพราะอยากตกผลึกความคิดคนใน SS

ถ้าเราศึกษาประวัติศาสตร์การเปลี่ยนผ่านของหลายๆ ประเทศ
ทั้งการให้สิทธิคนผิวสี ผู้หญิง กลุ่มคนชายขอบต่างๆ
ให้มีอำนาจทางการเมืองมากขึ้นกว่าเดิม
มากกกว่าเดิม ในความหมายที่ ไม่เคยมีตัวตนอยู่เลย
มากกว่าเดิมแต่ก็ยังไม่เท่ากับ คนขาว หรือชนชั้นนำ

มันก็มีการประท้วงเพื่อเรียกร้องสิทธิให้เท่ากับคนขาวหรือชนชั้นนำ
ด้วยวิธีการที่ก้าวร้าว รุนแรง ด้วยกันแทบทั้งนั้น
แต่แค่มันไม่ใช่ทั้งหมดของการประท้วงเท่านั้นเอง

เพราะอุดมการณ์ของน้องอาจจะสำคัญกว่าการได้เรียนที่เกียมพัดครับ คือไม่ใช่ว่าไม่อยากเรียนที่นี้นะครับ ยังไงก็เรียนที่นี้มาตั้งตั้งแต่ ม.ต้น สอบเข้าได้ top ไหนจะเพื่อน ๆ อีก

น้องอาจจะไม่ได้มองไปถึงปลายทางหรือผลลัพธ์ขนาดนั้น แต่มันอาจจะเป็นจุดที่ถอยไม่ได้ของน้องแล้วในทางอุดมการณ์ น้องเคยให้สัมภาษณ์ว่าถ้าไม่ได้เข้าเรียนที่เกียมพัดจริง ๆ ก็จะไปเข้าเรียนที่อื่น นั้นแปลว่าน้องพิจารณา option ต่าง ๆ ชั่งน้ำหนักแล้ว จึงเลือกตัดสินใจทำแบบนี้ (ไม่ใช่เลือกใช้วิธีก้าวร้าวนะ เลือกที่จะแต่งไปรเวท ย้อมสีผม)

ถ้าตัดรายละเอียดต่าง ๆ ออกไป ทางเลือกของน้องมี 2 ทาง คือ ยอมเพื่อไม่ถูกกลั่นแกล้ง กับไม่ยอมแล้วอาจจะเสียบางอย่างไป น้องเลือกที่จะไม่ยอมแล้วเสี่ยงที่จะเสียบางอย่างไป

ถามว่าทำไมจึงเลือกแบบนั้น ก็คงเป็นเรื่องอุดมการณ์ น้องไม่ใช่คนแรกที่ตัดสินใจแบบนี้ เพนกวิน รุ้ง ไผ่ อานนท์ ตะวัน แบม บุ้ง นักกิจกรรมทั้งหลายเมื่อถึงจุดหนึ่งที่ถูกบังคับให้เลือก 2 ทางเลือกข้างต้น ก็มักจะเลือกทางหลัง อาจจะพูดได้ว่าเพราะแบบนั้นคนเหล่านี้ถึงได้เป็นนักกิจกรรมทางการเมือง

หลายคนไม่เข้าใจทางเลือกของน้อง เพราะไม่เข้าใจว่ากับคนบางประเภทอุดมการณ์สำคัญกว่าเป้าหมายหรือสวัสดิภาพของตัวเอง

หรือถ้าพูดให้สั้น ๆ น้องเป็นเด็กที่อยู่ไม่เป็นในสังคมที่คนอยู่เป็นครับ

อีกประเด็นที่ผมตกไป คือ

ตอนแรก

ส่วนตัวผมจะสนับสนุนวิธีการนี้แบบสุดๆ เลย ถ้าเป็นประเด็นที่เรียกร้อง ยังไม่ได้รับการตอบรับ จาก ผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง และ ไม่มีประตูเปิดให้แก้ไข เพราะคิดว่าเป็น 1 ในวิธีกระตุ้นสังคม

เช่นการแก้ 112 หรือเรื่อง บังคับ ใส่ชุดนักเรียน

แต่ในเมื่อประเด็นเหล่านี้ ได้รับการตอบรับ และมีช่องทางที่จะแก้ไข แล้วเลยไม่สนับสนุนในวิธีการ และไม่เข้าใจว่าจะทำเพื่ออะไร

แต่ตอนหลังมีประเด็น น้องจะไม่ได้เรียนต่อ เลยถึงกับ งง ไปพักนึง และยังสงสัยอยู่ว่าตกลงประเด็นที่น้องเค้าทำอยู่ตอนนี้

ประเด็นหลักคือการต่อสู้ เพื่อให้ได้เรียนต่อ รึเปล่า หรือมีประเด็นอื่นแฝงไปด้วย

อย่ายืดติดกับคำว่ากฏ หรือระเบียบมากไปครับ กฏมายคือสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น และมนุษย์ ก็สามารถแก้ไขมันได้

ถ้ากฏหรือระเบียบมันตกยุคหรือไม่เข้ากับบริบทสังคมแล้วหรือมีสิ่งที่ดีกว่าเดิมหรือว่าสร้างปัญหาให้กับคนชายขอบ ก็ควรแก้ไข หรือปรับปรุงให้ดีขึ้น

ไม่ใช่ว่าจะกอดกฏหมายนี้ไว้จนตาย แล้วภูมิใจว่าเพราะกูก็ผ่านมาแล้ว และกูก็ไม่เห็นจะมีปัญหาเลยนิ คนที่ไม่ทำตามกฏนั้นแหละคือปัญหา

เรื่องหยกจริงๆแยกไม่ออกกับเรื่อง112 ฐานความคิดเดียวกัน (ว่าจะแตกประเด็นนี้
อยู่)

ขอสอบถามแบบตรงไปตรงมานะครับ
ท่านเป็นผู้ที่มีความรู้เรื่องรัฐศาสตร์ หลักสิทธิมนุษยชนค่อนข้างแตกฉาน

และเหมือนจะมีความสนิทสนมกับแกนนำบางท่านด้วย

ช่วงที่บอร์ดนี้พูดคุยกับประเด็นดราม่าทางการเมือง เหมือนท่านจะเงียบไปพอสมควร
แต่หากมีประเด็นเกี่ยวกับข้อเรียกร้องของกลุ่มต่างๆ ท่านมักจะแสดงความคิดเห็นได้ดี และดุเดือดกว่าปกติ

สรุปแล้ว ท่านเป็นแกนนำกลุ่มขบวนการที่มีการเคลื่อนไหวอยู่หรือเปล่าครับ

ตอนแรกเคยคิดว่าท่านคือเนติวิทย์ แต่มาเลิกคิดเพราะเนติวิทย์บวชอยู่

เรื่องกฎไม่ใช่ประเด็นสำหรับผมเลยครับ

ผมยึดถือมาตลอด ตรงกับที่ท่านว่า มันสามารถปรับเปลี่ยนได้ ตามยุคสมัยและ บริบท ของสังคม

และสนับสนุนให้เปลี่ยนด้วย

ประเด็นผมคือ ผมสงสัยว่า สิ่งที่น้องทำ น้องหรือกลุ่มน้องคาดหวังการสนับสนุนแบบไหนจากสังคม

และเรียกร้องให้ สนับสนุน โดยวิธีไหนถึงจะ ถูกต้องในแง่ความชอบธรรม และ ถูกใจตามที่น้องๆเค้าเรียกร้อง

เห็นด้วยกับท่าน แต่ไม่อยากเม้นเด่วไม่ตรงใจพี่ ๆ เค้าเด่วกลายเป็นสลิ่ม

เด็กควรได้เรียนต่อ อันนี้ทุกคนเข้าใจหมดแหละ
ผมยังไม่เห็นมีใครห้ามหยกเรียนเลยนะ
หยกแค่เข้ากับรร.ที่นี่ไม่ได้แค่นั้นเอง
ซึ่งเหตุผล ก็ตามที่ รร.แถลงไปนั่นแหละ
ต่างฝ่ายต่างมีเหตุผล

ให้ น้องเรียนต่อ แค่นี้มัน เป็นข้อเสนอที่ดูมากไปไหมครับ โรงเรียนไล่ออกเพราะเรื่องย้อมสีผมจริงๆเหรอ หรือเพราะเรื่อง112กันแน่

การกระทำที่รับไม่ได้ทั้งหลายมันเกิดหลังจากที่น้องโดนไล่ออกและผิดประตูนะ

เรื่อง112 มันใหญ่กว่าที่จะเปลี่ยนแปลงด้วยคนเดียวและกลุ่มเดียว แต่การเรียกร้องมันอาจจะจุดประกายไฟในใจของคนหลายๆคน เหมือน เคสแบมตะวันนั้นแหละ

แต่น้องเค้า และกลุ่มน้องเค้าก็เรียกร้อง มูฟเม้น การสนับสนุนจากสังคมด้วย ใช่มั้ยครับ

ที่ผมสงสัยคือ กลุ่มเค้าเรียกร้องมูฟเม้นสังคม แบบไหน

ถึงจะถูกต้องชอบธรรม และ ถูกใจ ในมุมมองเค้าเนี่ยแหละ

ถ้าท่านจำได้ผมเคยคุยกับท่าน ในส่วนตัวน้องหยก ผมไม่สงสัยในอุดมการณ์เลย มันเกินเด็ก14-15ไปมาก นับถือ

ผมสนับสนุน อยากให้เจอคนรอบข้างที่ขัดเกลาไปในการแสดงออกที่ แหลมคม กว่านี้น้องน่าจะมีอนาคตอีกไกลเลยในสายนี้

ที่วันนั้นผมคุยกับท่านเรื่องน้องมาอยู่กลุ่มนี้เนี่ยแหละ

เพราะภาพที่ออกไปดูก้าวร้าว ก็ไม่ได้มาจากตัวน้องทั้งหมด

แต่คนรอบข้างเนี่ย รุนแรงพอดูจากเสียงและคำพูดที่ออกไป

แต่ฟีดแบค มันไปลงที่น้องคนเดียว

ถ้าจะโควมผมโควทมาเลยครับ เนียนแซะแบบนี้ไม่เท่นะ อยากคุยเรื่องไหนเปิดประเด็นมาครับ