ไม่อายครับ บ้านที่ป๊าแม่สร้างมา ผมมีแต่ทำให้มันดีขึ้น
ในบ้านผม มีห้องเทรดหุ้น ดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกมส์ โซนหน้าบ้านมีจุดล้างรถ หลังบ้านเป็นโซนต้นไม้ เครื่องใช้ไฟฟ้าอำนวยความสะดวกครบ
เคื่องซักผ้า2ตู้ ตู้เย็น2ตู้ เครื่องทำน้ำอุ่น แอร์4ตัว
มีห้องเก็บเครื่องมือ เวลาจะซ่อมรถ สะดวกมาก ข้างบ้านมีโรงรถ
แค่นี้ชีวิตผมโครตสุขแล้ว
ปล. ว่าจะเดินไฟร้อยท่อใต้ฝ้าใหม่ทั้งหลัง มันเก่าละ 20ปี+ ทำเองนะ ขี้เกียจจ้างช่าง เก็บเงินใว้ช้อนหุ้น

อายช่างเน็ตครับ บ้านรก

สมัยก่อนอยู่บ้านเช่าเล็กๆ ในซอยตัน เดือนละ 2500 บาท มีสองชั้น ข้างล่างเป็นปูน ข้างบนเป็นไม้ ข้างบ้านเป็นคลองน้ำเน่า ขยะเต็มน้ำ หญ้าขึ้นรก

แต่หญิงที่พามาบ้านก็คืออยู่ทาวน์เฮ้าส์หมด มีอยู่คนนึง คุณหนูจัดเลย เคยไปบ้านเค้าหลังจากเค้ามาบ้านผมหลายครั้งแล้ว บ้านแม่งกว้างใหญ่เหมือนในละครทีวีอะ ก็คุยกันมาได้นะ ไม่เห็นเค้าจะรังเกียจอะไร

ผมมองว่า ผญ เค้าไม่สนหรอก ถ้าอยู่ในช่วงจังหวะที่รัก หลง หัวปักหัวปำ แต่จะมามีปัญหาตอนหลังมากกว่า เพราะงั้นช่วงแรกๆไม่ต้องไปคิดมากครับ ถ้ายังไม่ได้จะจริงจัง

ใจคอนายจะเล่าแค่นี้หรอ

บ้านหลังเก่าผมเป็นบ้านไม้ เคยพาเพื่อนมาหน้าบ้าน เพื่อนบอกว่า ใครจะกล้าคบด้วย บ้านอย่างกับบ้านผีสิง แต่ใครจะรู้ ผมพาสาวมาจัดที่บ้านไม้ผีสิงนี้หลายคนแล้ว จะหาว่าคุย อิอิ เวลาผู้หญิงถ้ารักเราแล้ว เขาไม่สนใจบ้านเราหรอกครับ หรือ ผมจีบแต่ผู้หญิงที่ไม่เห็นแก่เงินก็ไม่รู้สินะ

บ้านเป็นบ้านเช่า มีห้องนอนห้องเดียว พ่อกับแม่แล้วก็พี่สาวนอน ผมกับพี่ออีกคน ร้อยเชือกแล้ว เอาไวนิล เอาฟิวเจอร์บอร์ดมาปิด

ตอนแรกๆ ไม่อายเลยพาเพื่อน มาตลอด จนขึ้น ม.ปลาย เพื่อนผู้หญิงนินทา เพื่อนซี้ผมมาเล่าให้ฟัง ว่าบ้านผมจน ทำอาหาร กินอาหารอยู่ในที่เดียว แม่ผมยังใส่ผ้าถุงอยู่เลย

ผมเลยไม่เคยพาเพื่อนไปอีกเลย มาแต่เพื่อนผู้ชายที่สนิทจริงๆ

ส่วนตอนนี้ มีบ้าน มีรถ ไม่อายใคร

ผมไม่อายเลยนะ จะได้รู้ว่าเราเป็นยังไง เพราะนิสัยฐานะการใช้ชีวิตมันโกหกกันไปก็ไม่รอดอยู่ละในอนาคต

ตอบตามตรงครับว่าผม "อาย" เพราะอะไรผมถึงอายเหรอครับ

ตอนนี้ผมอยู่บ้านที่ซื้อมาด้วยน้ำพัก น้ำแรงของตัวเอง เป็นทาวโฮมเล็กๆ อยู่กัน 4 คน พ่อ(ผม) แม่ ลูก 2 คน ถ้าจะอยู่กันจริงๆ ก็พอแหละครับ ไม่ได้แน่น ไม่ได้แออัดจนรู้สึกอึดอัดอะไร แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ขนาดหรือเนื้อที่ของบ้านหรอกครับ ปัญหาของผมคือภรรยาเป็นคนที่ชอบเก็บของ ไม่ทิ้ง จนรก เต็มบ้าน ไม่จัดระเบียบทั้งของ ไม่จัดระเบียบทั้งชีวิตตัวเอง ทำให้ตอนนี้บ้านรกและเต็มไปด้วยของ เลยกลับกลายเป็นว่า กรูซื้อบ้านมาเก็บของ มาให้ของอยู่เป็นหลัก ส่วนคนในบ้านคือผู้มาอาศัยอยู่ที่เป็นรองจากของ

ทะเลาะมาหลายรอบ ทะเลาะมาเป็นสิบปี จนท้อ จนเหนื่อยที่จะทะเลาะ ตอนนี้ที่ทำได้คือพยายามกันพื้นที่ในส่วนของตัวเองให้เป็นระเบียบ ซึ่งพื้นที่ที่ว่านี้คือแค่โต๊ะทำงานเล็กๆที่ซื้อมาจาก ikea วันไหนทนไม่ไหว ก็โกยของ โกยขยะจากในบ้านเอาออกไปทิ้ง แต่มันก็เท่านั้นแหละครับ เพราะมันก็จะค่อยๆงอกออกมาใหม่ จนเละเหมือนเดิม ก็ทุกข์ใจมาก และก็ทนมานาน ตอนนี้คือเก็บเงินเองโดยหวังว่าซักวันผมจะสามารถหาที่อยู่ใหม่ ที่มันดูเป็นบ้าน ที่มันเป็นระเบียบ สมกับเป็นที่พักเวลาเหนื่อยๆกลับมาจากข้างนอก

บ้านนะ ไม่ต้องใหญ่ ไม่ต้องใหม่ หรอกครับ ขอแค่สะอาด เป็นระเบียบ ปลอดโปร่ง อยู่แล้วเย็นทั้งกาย เย็นทั้งใจ แค่นี้ก็สุขสุดยอดแล้วครับ หวังว่าซักวัน ผมจะได้สัมผัสกับความรู้สึกนี้ก่อนที่จะจากโลกนี้ไปครับ

บ้านไม่อายครับ บ้านสะอาดเรียบร้อย

ปัญหาเดียวที่ไม่มีใครมาบ้านเลยคือแม่ดุ

อายนิดๆ บ้านเดี่ยว40ปีละ น้ำท่วมใหญ่ๆมาสามสี่รอบ
สีผนังมันไปหมดละ

ปีหน้ากะทุบทิ้งสร้างใหม่ละครับ

อายครับ ในห้องนอนมีแต่คราบน้ำว่าวเลอะเต็มผนัง

เมื่อก่อนสมัยวัยรุ่น ของผมมันพุ่งไกลมาก ระยะ 1.5 เมตรนี่พุ่งไปสบายๆ

แล้วเช็ดไม่ออกด้วยนะ มันแห้งแล้วเป็นคราบเหลืองๆติดผนังเลย

ผมเคยอายนะท่านเพราะต้องอยู่ตึกแถวเพราะหาซื้อที่ไม่ได้เนื่องจากต้องอยู่ใกล้บ้านเดิมยาย แต่ว่ามีอยู่คนนึงผมเปิดใจพาเข้าบ้านเขาหาข้อชม หาสิ่งดีๆที่เรามี โคตรสุขใจเลยท่าน

อ่านแล้วเข้าใจเลยครับพี่ จากรุ่น 131 ครับ

เด็กๆผมก็เคยอายนะ เพราะบ้านเป็นตึกคูหา เราอยากได้บ้านแบบ มีพื้นที่ไรงี้

อยู่แฟลตราชการครับ
ตอนเด็กๆวันอนุบาล ประถม อายครับ
พอ มัธยม มา ไม่อายละ ก็พาเพื่อน พาแฟน มาปกติ