ให้มองแบบนี้ครับ ผมใช้หลักแบบสากลง่ายๆ เงินที่ได้รับต่อเงินที่ต้องใช้

ผมว่าฝรั่งมาอยู่ที่ไทย เพราะค่าเงินที่เค้าเคยเก็บมาได้ หรือที่ได้รับตอนมาอยู่ไทย

มันมาเทียบ ต่อ ค่าครองชีพแล้ว อัตรามันสูงกว่ามาก

100บาทที่บ้านเขาซื้อข้าวได้1ชาม หรืออาจจะไม่ถึงชาม แต่ามาบ้านเราได้ชามกว่าๆ

แถมวัฒนธรรมบ้านเรา คนต่างประเทศอยู่ได้ไม่ยากเลยครับ ประเทศเราพร้อมทุกอย่าง ยกเว้นขนส่งสาธรณะที่อาจจะลำบากกว่าบ้านเมืองอื่น

ก้อเมืองไทยมันเป็นสวรรค์ของคนมีตังอยู่แล้ว

คนญี่ปุ่น บ แม่ส่งมาทำงานที่ไทย เงินเดือนหลายแสนนา

ไม่ใช่แค่ญี่ปุ่น แต่ประเทศพัฒนาแล้วแทบทุกประเทศครับ แย่งกันมาอยู่สำนักงานในไทยทั้งนั้น

ผมเคยบอกไปแล้วครับ ว่าไทยคือสวรรค์ของชาว expat เลยแหละ ค่าครองชีพถูก ชิว มีทุกอย่างให้ทำใน กทม

ได้สวัสดิการที่ดีบ้านเค้า
อยู่ไทยมีเงินใช้สบาย ชิวๆ กฎหมายก็ไม่เคร่ง สวรรค์ชัดๆ

เรื่องค่าครองชีพ เพื่อน ๆ พูดไปหมดแล้วก็ตามนั้นครับ สวรรค์ expat เงินดีชีวิตดี partner บ.ผมที่มาจากสาขาที่ญี่ปุ่นแม่มอยู่ไทยมาสิบปีแล้วไม่ย้ายไปไหนเลย

นอกจากเรื่องเงินก็เรื่อง discipline การทำงานครับ คนไทยรุ่นใหม่ไม่ทำงานถวายหัวแบบสมัยก่อน ต่างชาติที่ต้นทุนเขาสังคม competitive มาก ๆ ทำงานกับเราสบายมากเพราะชิว คนบ.ผมทั้งญปทั้งไทยบีบลูกค้าให้ push งานเพื่อบ.ตัวลูกค้าเองขนาดไหน เขาก็จะทำเท่าที่ได้ พวกผมเคี่ยวเข็ญเกินไปก็ไปฟ้องเจ้านายอีก ก็นะไม่ใช่ทุกคนจะเป็นแบบนี้ แต่ที่เห็นก็เจออยู่ทั่วไปเลย

คือผมต้องพูดพ้อยนี้เพราะไม่เห็นใครวิจารณ์สันดานคนไทยกันเองเลย เอาแต่พูดถึงว่าก็ฐานเงินเขาดีกว่าสูงกว่า มาอยู่บ้านเราค่าครองชีพต่ำก็สบายสิ มันเป็น external factor หมดเลย

กลับกันลองคนไทยไปทำงานประเทศที่ highly competitive culture นะครับที่เงินดีดีน่ะ US, SG, JP (ถ้าเขารับเข้าไปทำงานนะ) ทีมที่ผมทำงานด้วยเขา dedicate อาทิตย์ละ 50-60 ชม.เป็นเรื่องปกติ ช่วงสรุปงานลากไปอาทิตย์ละ 80 ชม. ผมนั่งทำงาน 9 โมงล้มตัวลงนอนอีกทีตีหนึ่งงี้

ผมเลยมองว่าปัญหารากลึกส่วนนึงมันอยู่ที่สันดานคนบ้านเรากันเองนี่แหละครับ ที่ไม่ถึงกับรักสบาย งานหนักสู้ได้ แต่ถ้าต้องออกจาก comfort zone ฉันจะเริ่มมีปัญหาละ

ถ้ารวยอ่ะ ใช้ชีวิตในประเทศห่านี่ได้สบายๆ