ชีวิตคู่มันไม่ใช่การที่ใครต้องเดินตามใคร มันต้องเดินไปด้วยกัน

แนวคิดผมนะ สถานการณ์ที่ต้องตัดสินใจตอนนี้ผมจะทำอย่างไร ถ้าในอีก 5 ปี 10 ปี ผมจะตาย

ลองคิดดูครับ

หนึ่ง ETC เคยกล่าวไว้ว่า..

เปลี่ยนใจรักใครคนใหม่ ยังง่ายกว่า..

แฟนผมแรกๆก็เป็นนะ​ ติดนิสัยจากแฟนเก่า​ คือแฟนเก่าเขาจะโทรกลับเวลาเธอกดวาง​ตอนโมโห แล้วพอมาคบกับผม​กดวางสายผมก็ปล่อยเลย​ เดี๋ยวอารมณ์​ดีก็โทรกลับมาเอง​ จนนางทนไม่ไหว​ ถามผมว่าทำไมไม่โทรกลับ​ ผมก็บอกว่าโทรทำไม​ผมไม่ใช่คนกดวางสักหน่อย​ แล้วนางก็โมโห​ จนสุดท้าย​ผมก็บอกว่าถ้ายังคิดว่าผมจะทำทุกอย่างเหมือนแฟนเก่า​ทำก็พอแค่นี้เถอะ​ กลับไปหาแฟนเก่าเธอดีกว่า​ จนนางใจเย็นลงละเริ่มใข้เหตุผลคิด​ จนทุกวันนี้เป็นการยอมรับโดยปริยายว่าการวางสายใส่กันคือการไม่ให้เกียรติ​หากใครทำคนนั้นต้องเป็นคนโทรกลับ​ คือถ้าโมโหจริงๆก็ต้อง "แค่นี้แหละ" ไม่ใช่วางไปเฉยๆแล้วให้อีกฝ่ายตามง้อ

ปล.​ผมกับแฟนอายุเท่ากัน

ผมผ่านมาละอะไรแบบนี้ มันเหมือนเรื่องเล็กๆนะแต่มันลบกวนจิตใจตลอดเวลาทำให้ไม่มีความสบายใจเลย เรียกว่าเปลืองพลังงานชีวิต คุยกันทีก็จบไปทีเดี๋ยวก็กลับมาเป็นใหม่ ผมคบตั้งแต่สมัยเรียนจนถึงเรียน ป.โท อ่ะ พอเรายิ่งโตภาระในหน้าที่ก็เยอะตาม จะมัวมาตามง้อเรื่องไร้สาระแบบนี้ไม่ไหว มันเหนื่อยจริง ตัดใจยอมปล่อยครับถึงจะรักแค่ไหนก็ตาม ทุกวันนี้เจอคนใหม่คบมา 3 ปี แทบไม่เคยทะเลาะกันมีแต่ผมที่งี่เง่าแล้วชอบอารมณ์เสียใส่

ห่างๆไว้ก่อน เผื่อคิดอะไรได้บ้าง แต่ไม่ใช่สักพักเปิดตัวแฟนใหม่นี่ฮาเลย

จะปล่อยไม่ปล่อย
ลองโทรไปคุยก่อนครับ ดีกว่าค้างๆคาๆแล้วให้เค้าลองปรับดู เพราะถ้าเป็นแบบนี้เราก็แย่ ชีวิตมันมีไรให้ทำเยอะแยะกว่าการมางอล มาง้อกันตลอดเวลา

ถ้าเค้ายืนยันไม่ปรับตัว ก็ปล่อยเถอะ คนเป็นแฟนกัน มันต้องมีตรงกลางปรับเข้าหากัน คบกันละสบายใจ ให้ปรับฝ่ายเดียวก็ไม่จบ เหนื่อยปล่าวๆ