โคตรสะเทือนใจ ขยายความการต่อสู้ของ เบนจา อะปัน (ต่อจากกระทู้ตอนเช้า)
สืบเนื่องจากกระทู้ตอนเช้าอันนี้ที่ผมตั้งนะครับ
http://www.soccersuck.com/boards/topic/2075410
พอดีไปเจอเนื้อหาเพิ่มเติมอัพเดทมา เห็นว่ารายละเอียดเพิ่มขึ้นมาก อ่านแล้วโคตรสะเทือนใจ อยากแชร์ให้เพื่อนสมาชิกได้อ่าน เพื่อให้มีแรงใจสู้ร่วมกันต่อไปเพื่อคนทีอยู่ข้างใน
Waaddao Chumaporn
12 ชม. ·
“ได้เจอเบนจาแล้ว”
.
ด้วยความโชคดีที่วันนี้ไปที่ศาลอาญาแล้วได้เห็นเบนจาถูกเบิกตัวออกมา เพื่อฟังคำสั่งศาลในคดีละเมิดอำนาจศาล ฉันจึงตัดสินใจนั่งรอเพื่อที่จะให้กำลังใจเธอหน้าห้องพิจารณาคดี หลังจากนั้นอีก 1 ชั่วโมงจึงทราบว่าศาลตัดสินเธอด้วยโทษสูงสุดคือจำคุกหกเดือนไม่รอลงอาญา
.
เบนจาเดินมาแล้วหยุดที่ประตูห้องพิจารณาคดี ตอนแรกฉันคิดว่าฉันจะเดินไปเพื่อจับมือให้กำลังใจเธอ
.
แต่ทันทีที่เธอก้าวออกมาจากห้องพิจารณาคดีขาของเธอก็หยุดยืน
.
เธอเงยหน้ามองทนายแล้วบอกว่าจะไม่ก้าวเดินไปที่ไหนอีกแล้ว
.
ตัวเธอยืนตรง กำมือแน่น ดวงตาของเธอแดงก่ำน้ำตาอาบน้องหน้า สายตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
.
ทนายเดินไปพูดคุยกับเธอข้างหู สักพักหันมาหาพวกเรา และบอกกับเจ้าหน้าที่ราชทัณฑ์ว่าขอให้เพื่อนเพื่อนเค้าได้คุยกันก่อนได้ไหม
.
ฉันเดินไปหาเธอยื่นมือเพื่อเป็นสัญญาณว่าฉันขอกอดได้ไหม
.
เธอเอามือกอดฉัน วินาทีเรานั้นฉันสัมผัสได้เพียงว่าใบหน้าของเธออยู่ที่ไหล่และมีน้ำตาหยุดที่บ่า
.
เธอบอกว่าเธอรู้สึกโกรธที่ต้องมาเจอความอยุติธรรมแบบนี้ เธอรู้สึกเจ็บปวดที่ไม่สามารถออกมาช่วยเป็นเพื่อนข้างนอกได้เลย เธอบอกว่าทำไมพวกเราต้องมาเจอเรื่องราวแบบนี้ เราไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วพวกเรา ต้องเข้าไปอยู่ในนั้นอีกเป็นปี มันไม่ยุติธรรมเลย
.
เพื่อนของเบนจาอีกคนอ่านข้อความจากเพื่อนที่ธรรมศาสตร์และการชุมนุมทีละข้อความ จากครีม จากจ๊ะจ๋า และเพื่อนเพื่อนคนอื่นอื่น
.
มือของเบนจาสั่นแล้วเธอก็เอามือลดลงจากตัวของฉัน ฉันจึงถอยห่างออกมา
.
ผู้คุมพยายามที่จะบอกให้เธอเดินต่อ
.
เธอบอกว่าขาของหนูจะไม่เดินไปที่ไหน หนูมีสิทธิ์ที่จะเดินหรือไม่เดินก็ได้ ถ้าพวกพี่จะเอาตัวหนูไป เอาไปวิธีไหนก็เอาไปเลย ยังไงก็มีอำนาจเหนือร่างกายของหนูอยู่แล้ว พวกคุณมีอำนาจเหนืออธิปไตยในร่างกายของหนู
.
เพื่อนของเบนจาได้ใช้มือวางบนไหล่ แล้วบอกว่าจะอยู่ตรงนี้เคียงข้างกัน เจ้าหน้าที่มาขอร้องให้เอามือออกจากไหล่ และขอให้กล่อมเบนจาให้ทำตามคำสั่งของศาล
.
เพื่อนของเธอปฏิเสธและยืนยันว่าจะไม่เอามือออกไป ถ้าพวกพี่จะทำยังไงกับมือผมก็ทำ ผมเคารพในการตัดสินใจของเพื่อน
.
เจ้าหน้าที่หันมาบอกฉันว่าช่วยคุยกับเบนจาหน่อยได้ไหม ฉันบอกกับพวกเขาว่าอย่าบีบบังคับหรือกล่อมให้พวกเราต้องทำอะไรอีกเลย เราขอยืนหยัดเพื่อยืนเคียงข้างกับเพื่อนและเคารพกับหัวใจของเพื่อนที่ต่อสู้
.
ไม่นานเจ้าหน้าที่กรมราชทัณฑ์ก็เดินมาสมทบอีกจำนวนหนึ่ง มีหน้าที่ผู้ชายเร่ิมสั่งการ
.
ตอนแรกเค้าบอกให้เบนจาเดินเสียดีดี พวกเขาเองไม่มีความขัดแย้งอะไรกัน ขอให้เบนจาต้องทำตามหน้าที่ แต่เบนจาปฏิเสธอีกครั้ง
.
เจ้าหน้าที่ที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้า ให้สัญญาณกับเจ้าหน้าที่ผู้คุมหญิงพาตัวเบญจาออกมา ผู้คุมหญิงสองคนจับไหล่เบนจาแล้วเดิน แต่เบนจาก็ล้มลง เธอนอนคว่ำหน้าบนพื้นอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง หลังจากนั้นเธอลุกขึ้นมานั่ง
.
ผู้คุมบอกว่าให้เบนจาปฎิบัติตัวดีดี และทำตัวดีดีเบนจาเป็นแกนนำจะต้องเจอเรื่องราวแบบนี้ คนอื่นๆ เค้าก็ทำตัวกันดี พวกเขาจะต้องทำตามกระบวนการ
.
เบนจายืนยันว่า เบนจาจะไม่ไปไหน นี่เป็นขาของเบนจา และเป็นสิทธิ์ของขาเบนจาที่จะไม่ก้าวไป สิทธิ์ของตัวเบนจาที่จะเดินหรือไม่เดิน พี่จะทำอะไรกับตัวหนูก็ทำไป พี่จะลากก็ลากไปแต่หนูจะไม่เดิน เธอบอกว่าเธอไม่ได้ทำร้ายใคร เธอแค่ยืนมันเจ็บหัวใจมากเลยหรือ
.
มีเจ้าหน้าที่ราชทัณฑ์หญิงกระซิบกับเบนจาว่าไปเถอะกลับบ้านกัน
.
เบนจาบอกว่านั่นไม่ใช่บ้านของเธอ พี่กล้าพูดได้อย่างไรว่า ทัณฑสถานหญิงมันเป็นบ้าน หนูไม่ได้อยากอยู่ในบ้านหลังนั้น
.
เจ้าหน้าที่ชายบอกว่า ไม่ว่าจะเป็นไมค์ แพนกวิ้น หรือเป็นรุ้งเค้าเจอแบบนี้กันทั้งนั้น แล้วก็สู้ตามกระบวนการ สังคมจับตาอยู่คนจับตาเราอยู่
.
เบนจาบอกว่าหนูก็กำลังสู้อย่างที่หนูจะทำได้
.
แล้วหนูทำอะไรได้บ้าง หนูไม่ได้เป็นคนถือกฎหมาย เธอเงยหน้ามองผู้คุม ถามว่าแล้วถ้ากฎหมายเขียนว่าหนูฆ่าคนตายได้ก็ถือว่าถูกกฎหมายใช่ไหม กฎหมายเขียนว่าอย่างไรก็ต้องทำตามนั้นโดยที่ไม่ต้องสงสัยหรือว่าดีไม่ดี
.
ศาลเป็นใคร
ใครมีสิทธิ์เลือกศาล
ประชาชนมีสิทธิ์เลือกศาลไหม
ใครมีสิทธิ์ได้เลือกผู้พิพากษา
คนที่เลือกผู้พิพากษามาเป็นใคร
ประชาชนเลือกได้หรือเปล่า
พวกเขารับใช้ใคร
และพวกเขาตัดสินในนามของใคร
ในนามของประชาชนหรือในนามของใคร
.
หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่กรมราชทัณฑ์ได้นำรถเข็นเข้ามา เจ้าหน้าที่กรมราชทัณฑ์หญิงยกตัวเบนจาขึ้นบนรถเข็นแล้วบอกเธอว่า น้องเชื่อพี่เถอะถ้าดื้อเดี๋ยวมันจะเจ็บ
.
เบนจาบอกว่ามันจะเจ็บกันสักเท่าไหร่เชียว มันจะเจ็บได้ซักเท่าไหร่เชียว
.
ฉันได้ยินเสียงของผู้คุมบอกว่านี่ไม่ใช่การต่อสู้
.
เธอตอบว่า
“นี่คือการต่อสู้”
.
ระหว่างทางเดิน … เจ้าหน้าที่นำตัวเบนจาขึ้นรถเข็นสองเท้าของเธอลากพื้นตลอดเวลา
.
ระหว่างทางเดิน … เราเปล่งเสียงจากลากันด้วยบทกวีที่เราคุ้นเคย
.
เมื่อยืนหยัดต่อสู้ผู้กดขี่
ประชาชนย่อมมีชีวิตใหม่
เมื่อท้องฟ้าสีทองของอำไพ
ประชาชนย่อมเป็นใหญ่ในแผ่นดิน
ก่อนประตูของเขตต้องห้ามปิดลง
เธอตะโกนออกมาว่า
“ศักดินาจงพินาศ ประชาราษฎร์จงเจริญ”
.
ฉันถามตัวเองพวกเราต้องเจ็บปวดมากเท่าไหร่กว่าจะถึงชัยของประชาชน
.
1 พฤศจิกายน 2564
วาดดาว
https://www.facebook.com/profile.php?id=100000942179021