ทนายนรเศรษฐ์ นาหนองตูม

“หนูไม่ได้กลัวคุก แต่หนูสิ้นหวัง
สิ้นหวังในกระบวนการยุติธรรม หนูแค่โปรยกระดาษ
ไม่ได้ฆ่าใครตาย มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอ
พวกที่ทำรัฐประหารยังลอยหน้าลอยตาไม่โดนแบบหนูเลย”
บันทึกโดยย่อจากความทรงจำ
เบนจา อะปัญ เดินเข้ามาในห้องพิจารณาด้วยเท้าเปล่า
ชุดนักโทษสีน้ำตาลอ่อน สวมแมส ใส่เฟสชิลด์
หน้าอกปักด้วยป้ายผู้ต้องขังชื่อและข้อหา
เบนจา ถูกเบิกตัวมาฟังคำสั่งคดีละเมิดอำนาจศาล
คดีนี้ผมไม่ได้เป็นทนายความในคดี แต่ตั้งใจไปเจอเบนจา
เพื่อให้กำลังใจเขา เราสนทนากันได้ไม่นานนัก
จากนั้นผมก็ออกจากห้องพิจารณาไปกำหนดวันนัดสืบพยาน
………………………
ผมกลับมาหน้าห้องพิจารณาคดี 807 ศาลอาญา
เบนจายืนอยู่หน้าห้องพิจารณาด้วยเท้าเปล่า
ต่ำเขาแดงกล่ำ ร้องไห้ จ้องหน้ามองมาที่ผม
“หนูไม่ได้กลัวคุกนะพี่ แต่หนูแค่สิ้นหวัง สิ้นหวังในกระบวนการยุติธรรม”
ขณะนั้นผมยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมถามพี่ทนายถึงรู้ว่า
ศาลพิพากษาลงโทษจำคุกเบนจา ฐานละเมิดอำนาจศาล 6 เดือน
(ลงโทษเต็มสูงสุดตามที่กฎหมายกำหนดไว้)
ศาลให้เหตุผลว่า แม้ผู้ถูกกล่าวหารับข้อเท็จจริง
แต่กลับต่อสู้ว่าไม่ผิด ไม่สำนึกในการกระทำผิด
ส่งเสียงดัง ไม่สงบเรียบร้อย ก่อความรำคาญ
แถลงการณ์ที่มีเนื้อหาประณาม ใส่ร้าย ดูหมิ่นตุลาการ
เข้าข่ายไม่ปฏิบัติตาม รัฐธรรมนูญ ม.50(3)(6)
และละเมิดข้อกำหนดศาลอาญาข้อ 1 และ 6
………………
หนูจะยืนอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน เขาจะทำอะไรก็ทำเลย
เขามีอำนาจอยู่แล้ว อยากจะทำอะไรก็ทำเลย
แต่ร่างกายหนูคือของหนู
เบนจา ยืนยันจะไม่เดินไปไหน
มันคือการต่อสู้ยืนยันว่าสิทธิในเนื้อตัวร่างกายเป็นของเขา
เขาต่อสู้แม้กระทั่งในวินาทีสุดท้ายที่จะถูกพาไปเรือนจำ
เขายืนยันว่ามันคือร่างกายเขา เขาจะไม่เดินไป จะทำอะไรกับเขาก็ทำได้เลย
………….
เบนจายืนร้องไห้ น้ำตาไหล แววตานิ่ง สิ้นหวัง
ราวกับยืนไว้อาลัยให้กับความยุติธรรม
วินาทีนั้นมันหดหู่และบีบหัวใจ
เวลาผ่านไปไม่นานมากนัก
รอบกายของเบนจาเต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่ราชทัณฑ์
…………….
เบนจา นอนเอาตัวราบลงไปกับพื้น
แสดงออกเชิงสัญลักษณ์ต่อต้านสิ่งที่เขาคิดว่าไม่เป็นธรรม
เจ้าหน้าที่ราชทัณฑ์บอกเบนจาว่า
เบนจาลุกเดินไปเถอะ สู้กันไปตามกระบวนการ อย่าทำแบบนี้เลยนะ
“หนูก็กำลังสู้อยู่นี่ไง สู้เท่าที่หนูทำได้ หนูทำอะไรได้บ้าง
เพราะหนูไม่ได้ถือกฎหมาย ตอนนี้หนูก็สู้ทำที่หนูทำได้ หนูกำลังสู้อยู่”
“ศาลคือใคร ใครคือศาล ศาลมาจากใคร ศาลตัดสินในนามของใคร”
เบนจา พูดไปพลางร้องไห้ไป
เจ้าหน้าที่ราชทัณฑ์พยายามเอาตัวเบนจาลุกขึ้นนั่งรถเข็น
เบนจานั่งกอดอกนั่งร้องไห้ พร้อมกับพูดว่า
“มันจะเจ็บแค่ไหนกันเชียว นี่คือการต่อสู้ของหนู”
เจ้าหน้าที่ราชทัณฑ์หลายคนอุ้มเบนจาขึ้นรถเข็นไป
ผมเดินเข้าไปจับมือเบนจา เขาจับมือผมแน่น แววตามองมาที่ผม “หนูรออยู่นะพี่” พร้อมร้องไห้ไป ผมนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก
พี่จะทำให้ดีที่สุดเพื่อให้เบนจาได้รับความเป็นธรรม พี่สัญญา
……………
เจ้าหน้าที่ราชทัณฑ์พาเบนจานั่งรถเข็นไปจนลับสายตา
สำหรับผมนี่ไม่ใช่การดื้อ แต่มันคือการต่อสู้แม้กระทั่งในเฮือกสุดท้ายของสามัญชนคนธรรมดาอย่างเรา เพื่ออารยะขัดขืนต่อสิ่งที่เขามองว่าไม่เป็นธรรม
จึงบันทึกไว้
1 พฤศจิกายน 64
ทนายไทบ้าน
https://www.facebook.com/profile.php?id=100000942179021

อ่านแล้วโคตรสะเทือนใจ

โคตรสงสาร สิ้นหวังจริงๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น เด็กอย่างน้องควรไปได้ไกลกว่านี้

นับถือน้องมาก เจตนารมณ์บริสุทธิ์มากจริงๆ

โครตrespect น้อง

จากเด็กอนาคตไกล เก่งโครตๆ

จบเตรียม เรียน siit

ยอมเสียสละตัวเอง เพื่อเดิมพันอนาคต