ส่วนตัวผมเชียร์ลิเวอร์ ตั้งแต่สมัย เชราร์ด อุลลิเยร์ คุม เหตุผลเพราะเชียร์ตามพ่อ

สมัยนั้นนอนฟัง FM99 บ่อยมาก จำไม่ได้ว่าทันฟาวเลอร์มัเย แต่ทันไมเคิ่ล โอเว่น เบบี้โกลมาก

จนทำให้มาเชียร์อังกฤษต่อ จนตกรอบบอลโลกปีที่แพ้บราซิลลูกฟรีคิกของโรนัลดินโญ่

แล้วมาต่อที่ยุค ราฟาเอล เบนิเตซ ยุคนี้จำผู้เล่นไม่ค่อยได้แฮะ เจิด อลอนโซ่ มาสเคราโน่ รึเปล่า?

แล้วหน้า มิลาน บารอซ กับวลาดิเมียร์ ซมิเซอร์ ซิบริล ซิสเซ่ เดิร์ค เคาท์ ตอเรซ

ยุคปู่รอย ไม่นับละกัน ยุคมืดจัดๆ ดูบอลแบบจะร้องไห้

ละถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็น รอดเจอร์ มาคุมต่อ บอลตะกุกตะกักสไตล์ เฮนโด้ ซัวเรซ สเตอริด สเตอลิ่ง

ยุครองแชมป์ พลาดนัดตอนเจอเชลซี

ละก็มายุค JK ยุคแชมป์ ELP UCL ซาล่าห์ มาเน่ เฟอร์มิโน่

ย้อนไปก็ผ่านการดูบอล ผ่านการเติบโตไปกับทีมที่เชียร์เยอะเหมือนกันนะ

ไม่รู้ต่อไปฟุตบอลจะได้รับความนิยมมากเท่ากับเมื่อก่อนไหม แต่ผมคงแก่ตัวไปอาจจะนั่งดูบอลจิบเบียร์ชิลๆคนเดียวยามแก่ก็ได้ เหมือนสมัยรุ่นปู่ที่ชอบดูมวยไทย มวยสากล ทุกๆเย็น

เริ่มดูบอลครั้งแรกก็บอลโลก 98 ครับ ประทับใจลูกยิงใส่อาร์เจนในตำนานของเบิร์กแคมป์ เลยตามมาดูน่อล ละก็มาชอบอองรีก็เลยตามดูน่อลจนเบิร์กแคมป์แขวนสตั๊ด อองรีย้ายไปบาซ่า เลยตามเชียร์บาซ่าแทนจนถึงปัจจุบัน

ทันเห็นการเปลี่ยนผ่านของโลโก้พรีเมียร์ลีก อังกฤษ ตั้ง 3 แบบ ไม่แก่เท่าไหร่หรอกมั้ง

ยุคช่อง 3,7 UCL บอลโลกตัดชิงโชคหนังสือพิมพ์
ยุคบอลไทย สมัย ส่ง sms ชิงรางวัลว่าใครชนะ แพ้ เสมอ

น่าจะประมาณ 4 ยุคได้นะครับ ดูยุคแรกๆ สมัยบักโจ้ คันโตน่า (ตอนนั้นยังเด็ก 7-8ขวบไม่ค่อยเข้าใจแทคติกเท่าไร แต่เวลาพ่อพาไปเตะบอลจะชอบโม้ ลูกผมเป็นบักโจ้ๆ )
มายุคสอง สมัย R9 เบคแฮม แลมพาร์ด เจอราร์ด กาก้า เชฟเชนโก้
ยุคสาม น่าจะสมัยพวก CR7 Messi
แล้วก็ยุคปัจจุบัน พวก บัปเป้ ฮาลันน์ เริ่มมาล่ะ

ดูบอลตั้งแต่ยูโร 2000 เชียร์อิตาลี ชอบความเท่ห์ กับเสื้อสวย

แต่ยังไม่มีสโมสรเชียร์จริงจังอะ ยุคนั้นไม่ได้ติด UBC มีโอกาสก็ดูพวกช่อง 9 เอามาถ่ายไรงี้

บอลโลก 2002 นี่ดูแทบทุกนัด เดือดกับตอนโดนโกงตกรอบสุดๆ

มาเริ่มติดตามจริงจังสุดๆ มีสโมสรที่เชียร์ก็ช่วงหลังยูโร 2004

สมัยนั้นคนเชียร์ แมนยู ลิเวอร์พูล อาร์เซน่อล กันทั้งนั้น

แล้วพอเชลซีขึ้นมา พอดีกับเสื้อสีน้ำเงินเหมือนทีมชาติอิตาลี ก็เลยเลือกเชียร์ทีมนี้

21 ปีแล้ว นานเหมือนกันนะ

ปี96 ดูลิเวอร์ชอบแมคก้าต่อด้วยยูโร 96 ไม่รู้จะเรียกกี่ยุคดี ดูเอามันอย่างเดียวดูเป็นแต่ปีก กองหน้า ตีระยะเวลาก็ประมาน 25 ปี ที่ตั้งแต่เริ่มรู้จักมันมา ตอนนี้ก็คงอยู่ในวัยเป็นผู้ใหญ่แล้วถ้าเทียบกับระยะเวลา

ผมเชียแมนยูเพาะ คันโตน่า คนไรแม่งโครตเท่ ปกคอเสื้อไม่เหมือนคนอื่น ตอนนั้น กั้ขวบไม่รู้ไปดูบอลกับพ่อตาม้รานอาหาร

ดูมาตั้งแต่บอลโลก94
พรีเมียร์เเต่ก่อนรอดูเจาะสนามวันเสาร์ พอขึ้นมัธยมถึงได้ดูสด

ปลายยุค เอียนรัช มา ฟาวเลอร์ สแตน คอลลีมอร์ โคตรมัน

- ท่าดีใจกล่อมลูกของเบเบโต้
- คันโตน่าโดดถีบแฟนบอลพาเลซ
- แกสคอยน์ กระดกข้ามหัวกองหลัง ยิงสก๊อตแลนด์
- เบคแฮม ยิงครึ่งสนามใส่วิมเบิลดัน
- คลิ้นสมันส์ ต้นตำรับท่าดีใจ พุ่งไถสนาม
- เรเน่ ฮิกิตา โชว์ท่าสกอร์เปี้ยน คิก ใส่อังกฤษ
- ชิลาเวิร์ต ปั่นโค้งๆ จนปัจจุบันยังครองสถิติ ดาวซัลโวตลอดกาลในตำแหน่งผู้รักษาประตู

ถ้าคุณทันหมดนี่ ดีใจด้วยครับ คุณดูบอลมาแล้วอย่างน้อย 27 ปี พอๆกับผม

ดูบอลผ่าน UBC เติบโตมากับ Cover Coaching



กับตอนเช้า รายการฟุตบอลบุนได ไรนี่ละ

เซอร์ Alex ยาวๆ ตั้งแต่ ปีที่ ชนะ บาเยิน

แล้วก็มา หะมอย

ฟานกัล

มู

น้ายิ้ม

เริ่มจากปีที่หงส์พลาดแชมป์ให้ปืนในแอนฟิลด์นัดสุดท้าย แพ้ได้นะ แต่ห้ามแพ้สองลูกขึ้น ปรากฎไมเคิ่ล โธมัสมายิงลูกสองศูนย์นาทีสุดท้าย แล้วก็กลายมาเป็นเดอะค็อปตั้งแต่นั้น

ตามบอลโลกครั้งแรกอิตาเลีย90

เริ่มต้นยอมรับว่าว่าคลั่งสตาร์ 98 ของมาดริด แล้วตอนนั้นเราก็ยังอยู่ในวงการฟุตบอล ก็อยากเก่งแบบไอดอลทั้งหลาย ศูนย์รวมสตาร์ดังของโลก มีสะสม สมุดนักเตะสมัยนั้นครบทุกคน แต่ไม่ได้ดูบอลอะไรมากนัก คือ ตามข่าวเป็นหลัก บอลดูบ้าง ถ้ามีให้ดู แต่ไม่ได้อินขนาดนั้น ยังโฟกัสเตะบอลเป็นหลัก

จนโตมาเรื่อยๆก็ปลูกฝังในหัวมาตลอด คือ มาดริด คือ ทีมโปรด จนเริ่มดูมากขึ้น คราวนี้ติด ชอบ

กลายเป็นว่า มาดริด เป็นทีมเดียวที่ปลูกฝังในความรู้สึกมาตลอด มีอารมณ์ร่วม ก่อนแข่งจะตื่นเต้นขาสั่นเหมือนอยู่ในสนาม ตอนแพ้เฟลแบบโมโห จิตตก ตอนชนะ ดีใจจนไม่อยากนอน ดูซ้ำวนไปมา