เสียพ่อกับแม่ ในระยะเวลา ห่างกันหกเดือนครับ

แม่เป็นมะเร็ง รักษามาสี่ห้าเดือนเสีย จากนั้นพ่อก็รักษาโรคหัวใจ 6เดือนเสีย

ยอมรับว่าเสียสูญ เข้าพบจิตแพทย์ หลังจากนั้นมันก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย

ดีขึ้นครับ แต่ไม่เหมือนเดิม สำหรับจิตใจนะ

สู้ๆครับ ทุกๆคนต้องผ่านเรื่องแบบนี้

 

อารมณ์เดียวกันเลยครับ บางทีก็คิดไปอีกสเต๊ปนึงเหมือนกัน ยิ่งช่วงนี้โควิดระบาด แล้วถ้าหมดโควิดละ อะไรจะตามมาอีก หรือถึงเวลานั้นถ้าเหลือตัวคนเดียวทำไงเนี่ย  

เคยคิดนะ
แต่ตอนนี้ไม่ได้คิดแล้ว
ผมปลงตอนที่ผมเสียยายไปครับ คือแกเลี้ยงผมมาตลอด ผูกพันมาก

แต่จู่ๆเขาก็หายไปจากชีวิตเรา หายไปแบบบางทีเราก็นั่งคิดว่านี่เรื่องจริงเหรอ
หายไปดื้อๆเลยเหรอ หายไปแบบงงๆ
คืนสุดท้ายยายกุมมือผมจนลมหายใจสุดท้ายเลยครับ

ผมคิดอยู่ถ้าเป็นพ่อหรือแม่ผม ผมก็คงสภาพนี้เสียใจหนะเสียใจครับ
แต่มันเป็นสัจธรรม ผมร้องให้นิดเดียว แต่ตื่นมาพรุ่งนี้ผมต้องสู้ต่อและมีชีวิตต่อเพื่อคนที่ผมรักและคนที่รักผม

ตอนนี้พ่อ 64 แม่ 58  

ผมคิดเรื่องนี้บ่อยนะ แล้วก็จะร้องไห้ทุกครั้งที่คิดด้วย ทั้งๆที่ปัจจุบันยังอยู่ด้วยกันดี แต่ถ้าถึงเวลาตอนนั้นจริงๆ คงรับไม่ไหวจริงๆอะ  

คิดครับ โหวงๆ อยู่เหมือนกัน  

ก็คิดถึงคนที่อยู่ด้วยครับ จากไปก็ระลึกถึง ปกติเมื่อก่อนผมจะเป็นคนเซนซิทีฟ ชอบนึกเรื่องเลวร้ายบ่อยๆ จนผมรู้สึกว่ามันคือเรื่องปกติ ก็ไม่ได้เจอเหมือนเดิม แล้ววันนึงเราก็ตาย ไป Random ใหม่เหมือนกันครับ  

เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมชาติครับ
ผมบอกกับตัวเองแบบนี้ตลอด
แต่ถ้าวันนึงพ่อและแม่จากไปก็คงทำใจลำบากเหมือนกัน
เกิดมาก็มีพ่อมีแม่นี้ล่ะที่อยู่ด้วยกันมาตลอด  

* พอมาอ่านกระทู้นี้แปลกๆ เหมือนกันนะ


บางครั้งพ่อแม่ทำอะไรไม่ถูกใจ ผมก็พยามไม่อารมณ์เสียมากนะ แบบบางอย่างมันเกินการควบคุม


ผมจะพยายาทำให้ดีละกันครับ คิดวันนั้นไม่ออกจริงๆ อย่างที่เขาว่าคนเรากว่าจะรู้ตัวว่าสิ่งไหนสำคัญก็ต่อเมื่อสิ่งนั้นหายไปแล้ว