ไม่ต้องคิดแล้วละ

เอิ่มมมม

ผมครับ

เคยคิดประจำจนเลิกคิดไปแล้ว ตอน ปู่ย่าตายายผมตาย ผมก็ไม่เสียใจซักแอะนะ ผมเข้าใจแล้วว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตอะ การตายอะ

ตามอายุที่เริ่มเยอะขึ้นๆ เลยครับ จุกๆ

เตรียมใจไว้นานละครับ เพราะพ่อแม่ผมแต่งงานช้า แก่กว่าพ่อแม่คนอื่น

ใช่ครับ ตายายผมนี่สักหนึ่งอาทิตย์จะหนักมาก พอมาคิดถึงแม่เรา เหมือนจะวูบๆ ใจคอไม่ค่อยดี ไม่อยากให้มาถึงเล้ยยย

ต้องคอยดูแลกันไปนะครับ วันเวลาผ่านไปไวมาก

ของผม จากไปหมดละ แรกๆชีวิตเสียหลักมาก ตั้งตัวไม่ทัน จากไปด้วยมะเร็งทั้งคู่ เเรกเหงามาก ต้องออกจากบ้าน ไม่งั้นบ้าแน่ เห็นรุปละจะร้องให้
แต่พอตั้งตัวได้ ใจโครตแกร่งอะ ปัญหารอบตัวเปรียบดังเม็ดทรายไปเลย ทุกวันนี้ ตื่นขึ้นมา คิดเสมอ ชีวิตไม่มีคำว่าตลอดไป
เกิดครั้งเดียว ไปให้สุด

ผมอยู่กับแม่ตลอด แม่ผมอายุเยอะแล้วแต่แข็งแรงดี นี่ขนาดว่าแกไปเลี้ยงหลานไม่กี่สัปดาห์ยังคิดถึงอ่ะ ปกติก็คุยกัน 2คน อายุขนาดนี้ยังเป็นลูกแหง่อีกนะเรา

คิดครับ คิดเยอะกว่าคอีกlayerนึงคือเราจะไปก่อนมั้ย โรคภัย อุบัติเหตุุ
อย่าว่าแต่พ่อแม่ ไหนจะแฟนเราอีก
หรือจะตอนเราแก่ จะเหลือใครอยุ่บ้าง

แต่ถ้าเราไปก่อนก็ทำประกันไว้ครับ สำหรับคนที่ทำงานเลี้ยงครอบครัว

สุดยอดเลยครับ เวลาเยียวยาทุกสิ่ง

ใช่ครับ กลัวถึงวันนั้นจริงๆคงทำใจไม่ได้

เหมือนกันครับ นี่เวลาแม่เหงาๆ เดี๋ยวก็แชทมาละ ช่วงหลังเข้าใจครับ ยายเสียไปไม่นานคงซึมเศร้า จนไปๆมาๆ ทำให้เราติดกับ บางวันรอแชทซะงั้น

อารมณ์เดียวกันเลยครับ บางทีก็คิดไปอีกสเต๊ปนึงเหมือนกัน ยิ่งช่วงนี้โควิดระบาด แล้วถ้าหมดโควิดละ อะไรจะตามมาอีก หรือถึงเวลานั้นถ้าเหลือตัวคนเดียวทำไงเนี่ย