แมนยูตอนนั้น

ยักษ์เดน:พวกเอ็งยิงให้ได้1ประตู ที่เหลือหน้าที่ข้าเอง
กองโต้:เดี๋ยวข้ายิงให้เอง

ขึ้นหิ้งยิ่งกว่าโซล่าของผมอีก คหสต.

ที่สุดของที่สุดของเแฟนแมนยู ยุค 90

สุดยอดแพรสชั่นการดูบอล เหมือนเจิดมีผลกับลิเวอร์พูล แลมพาร์ดมีผลต่อเชลซี
สุดยอดผู้นำ มีสไตล์ที่เป็นผู้นำสุดๆ สายตา ท่าทาง ความหยิ่งยะโส โอหัง มีเยอะเชียว
สุดยอดศิลปิน นึกถึงเบอร์บาตอฟร่ายมนต์ นึกถึงจังหวะยิงโป้งเดียวจอดแบบฟาน เพอร์ซี่
กับเกมใหญ่ๆ เขาดูน่าเกรงขาม ช่วงนึงทีมชนะ 1-0 บ่อยๆ คันโตน่านี่แหละยิง
กับการได้แชมป์ เค้ารับความกดดันได้ดี ปลุกเร้าทีม ร่วมกับเฟอร์กี้ ผลักดันทีม
วิสัยทัศน์การจ่ายบอลที่เฉียบขาด เหมือนช้านะ แย่งบอลยาก มีพริ้วแบบซีดานด้วย
ถ้าได้ดูผมว่า คุณต้องชอบ เค้ารักแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด มาก อยู่ดีๆก็แขวนสตั๊ด ทำเอางง
สุดท้าย มีเค้าเหมือนมีแชมป์การันตีเลย ปีที่ไปถีบซิมม่อน เราไม่ได้แชมป์เลยหละ มีผลต่อจิตใจของทีม

ก็ไอสถิติบรูโน่ที่ว่ามีส่วนร่วมกับประตูใน 50 เกมแรก โคตรเยอะ

แต่ผมเพิ่งมารู้ไม่นานมานี้ว่ามีคนทำไว้มากกว่า คือ คันโตน่า

บรูโน่ที่เห็นว่าเข้ามายกระดับแมนยูจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างทุกวันนี้ ตอนนั้นก็องโต้ต้องพูดหยาบๆว่าจากหน้ามือเป็นหลังตีนเลยครับ

โดดเด่นกว่าคนอื่นนอกจากทักษะแล้วก็คาแร็คเตอร์นี้แหละ

นักเตะเก่งมีเยอะ แต่นักเตะที่เก่งแล้วพาทีมไปสู่ชัยชนะนี้หายาก
เป็นคนที่ถลกแขนเสื้อขึ้น ยกคอปกตั้ง แล้วทำให้น้องๆเห็นว่าจะพาทีมไปชนะยังไง

อาจเห็นว่าติสท์แตกเหมือนเป็นพวกวิ่งน้อย แต่จริงๆไม่น้อย และความฟิตเป็นอันดับต้นๆของทีม
เหมือนไบรอั้น ร็อบสัน เห็นขี้เหล้า เมากระจาย แต่พอมาซ้อมทำเต็มที่ แถมลงไปในสนามมาตราฐานก็สูง ใส่เต็ม

ยิ่งใหญ่ขนาดไหน ตอนเด็กๆเห็นโปสเตอร์นี้ในหนังสือกีฬา

ร็อบสันนี่กัปตันกระดูกเหล็ก/กัปตันมาร์เวลไม่ได้จับสลากมาจริงๆ
ขี้เหล้าเมายับๆ แต่ตื่นมาซ้อมมาลงแข่งได้เต็มร้อยใส่สุดตลอด

จากมุมมองของเด็กหงส์ถ้าจะให้เทียบกับหงส์ชุดปัจจุบัน
- ผลงานในสนามแจกบัฟเสกแชมป์ให้แมนยูเหมือนฟานไดค์กับลิเวอร์พูล (ก่อนย้ายมาแมนยู อยู่ในชุดแชมป์ดิวิชั่น1 ปีสุดท้ายกับลีด ก่อนจะเปลี่ยนชื่อมาเป็นพรีเมียร์ลีก)
- อิทธิพลต่อเพื่อนร่วมทีมเป็นพี่ใหญ่ทั้งในและนอกสนามเหมือนเฮนโด้

เก่งแค่ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าเขายิ่งใหญ่ที่สุดในโลกฟุตบอลสำหรับผม เสียใจสุดๆวันที่เขาประกาศเลิกเล่นให้ยูในเต็ด

แมนยูยุคใหม่ เริ่มต้นที่แกเลยมั้ง เป็น icon สโมสรในยุคใหม่ครับ

ผมเริ่มดูแมนยูจริงจังตอนปี 94-95 ช่วงนั้นหาดูบอลถ่ายทอดสดยากมาก ส่วนมากจะเป็นช่อง 7 ที่เอาเทปมาฉายขนาดนัดชิงกับลิเวอร์พูล ปี 96 ช่อง 7 ก็ไม่ได้ถ่ายสดเอาเทปมาฉายหลังบอลจบไม่กี่นาที ผมจำได้ว่า ผมต้องทำใจไม่ฟังวิทยุ sport radio หรือ BBC และมาดูเทปเอาเพื่อความมันในการดู และคันโตน่าก็ไม่ทำให้ผิดหวัง ส่วนเรื่องจะดูย้อนหลังสมัยนั้นจะอาศัยไปดูวีดีโอตามร้านสตาร์ซอคเกอร์ ตอนไปห้างกับที่บ้าน และจะขอพ่อแม่ซื้อโปสเตอร์กลับบ้านเกือบทุกครั้ง โดยส่วนมากก็จะเป็นโปสเตอร์ของ Eric The King คันโตน่าย้ายมาแมนยู ช่วงหน้าหนาวปี 92 และช่วยให้แมนยูได้แชมป์ลีกเป็นครั้งแรกในรอบ 26 ปี และต่อยอดมาเรื่อยๆ มีเพียงปี 94-95 ที่แมนยูเสียแชมป์ให้ แบล็คเบิร์น และเอฟเอคัพนัดชิงแพ้เอฟเวอร์ตัน ซึ่งคันโตน่าโดนแบนจากเหตุการณ์กังฟูคิ๊ก และพ้นแบนกลับมาอีกครั้งในนัดเจอลิเวอร์พลูที่โอลด์แทรฟฟอร์ด ผมรอคนโตน่ากลับมาเล่นอย่างมากและก็ไม่ทำให้ผิดหวังกลับมาก็ยิงจุดโทษตีเสมอ (แต่นัดนั้นฟาวเลอร์แย่งซีนยิงแซกหน้าชไมเคิ่ลอย่างสวย) ฝีเท้าก็คิดเห็นเหมือนหลายๆท่านที่บอกมา แต่เมื่อได้ดูแมนยูเล่นทุกครั้งที่มีคันโตน่า มันจะเพลิดเพลินกับลีลาและเทคนิค นี่แหละคือศิลปินลูกหนัง รวมถึงบารมีในสนาม จนผมคนนึงละที่ดูแมนยูมา 30 ปี ก็ยังไม่เห็นมีนักเตะแมนยูคนไหนที่มีบารมีและอิทธิพลต่อทีมมากเท่าก็องโต ไม่เกินไปที่ทุกคนเรียก Eric The King CANTONA

สมัยนั้นเวลาเตะบอลจะเห็นเด็กๆเอาคอปกตั้งขึ้นเยอะมาก นั่นเป็นอิทธิพลที่มาจาก The King
(แต่มีนักเตะลิเวอร์พลูคนนึงที่ไม่เกรงใจบารมีก็องโตเลย เดินมาพับคอเสื้อให้ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็น นีล รัดดรอก 5555)

คำว่าอิมแพ็ค มีอิทธิพล ต่อให้ลงแค่ไม่กี่นัดก็เพียงพอที่จะทำให้แฟนบอลจดจำ เพียงพอที่จะเป็นตำนาน
ยิง่ใหญ่แค่ไหน เอาในแง่ไหนหล่ะครับ ในสนามหรือนอกสนาม

ความเป็นสตาร์ความดังก็พอๆกับพวกโรนัลโด้ ฟิโก้ ซีดานช่วงก่อนปี2000 ที่มีโฆษณาpepsi (ลองหาดู) หรือความยิ่งใหญ่ในสนาม

แมนยูตอนนั้นก็คล้ายตอนนี้ใกล้เคียงกับการเป็นแชมป์ลีก ขาดอะไรอีกนิดเดียว คันโตน่าพาแมนยูกลับมาเป็นแชมป์ลีกคันโตน่าเหมือนจิ๊กซอว์ชิ้นสุดท้าย

อารมณ์แบบบรูโน่ตอนนี้ แต่พาถึงแชมป์เลย ถ้าเทียบคือบรูโน่ที่มีคาแรคเตอร์ปกคอตั้งเท่ๆ หยิ่งผยอง แต่มีลูกmatch winnerเยอะกว่าบรูโน่มาก จนมีช่วงนึงที่แมนยูฟอร์มไม่ค่อยดี แต่ชนะแค่1-0รัวๆ คนยิงก็คือคันโตน่า
สถิติบรูโน่ที่ว่าแบกจัด ก็ยังไม่พ้นคันโตน่าอยู่ดีพอจะนึกออกไหมว่าพี่แกแบกเหมือนกัน อีกอันคือคันโตน่ายิงจุดโทษเกือบ20ลูก เข้าหมด พลาด1คือยิงออกเอง


การแบกเด็กclass of 92 รอยคีน กิ๊ก ในวัยรุ่น เป็นแชมป์ลีก แกอยู่ในแมนยูสองยุคนะ ช่วงรอยต่อระหว่างยุคไบอันร๊อบสัน พอลอินซ์ มาร์คฮิวส์ จนมาถึงclass of 92 เป็นหนึ่งในรากฐานและอิมแพ๊คต่อattitudeให้class of 92 คว้าทริปเบิ้ลแชมป์ในปี99ในที่สุด พูดแล้วจะยาว