ถอยหลังตั้งป้อมยิงลิเวอร์พูลคว้าแชมป์เอฟเอคัพ เป็นดับเบิ้ลแชมป์ปีนั้น ช่อง7 ถ่ายสด

ราชาแห่งเกาะอังกฤษในยุคนั้น 6 ปีพาทีมคว้าแชมป์ลีคไป 5 สมัย ปีที่พลาดแชมป์ไปคือปีที่โดนแบนยาวจากการโดดถีบแฟนบอล ถ้าปีนั้นแกไม่โดนแบนอาจเป็นนักเตะคนแรกได้แชมป์ลีก 6 ปีซ้อน

สไตล์เดียวกับเบอร์บาตอฟ แต่ดุดันกว่า จริงๆที่เฟอร์กี้ซื้อเบอบาตอฟมาเพราะเห็นเงาก็องโต้ในตัวแหละ แต่ความอิมแพคเทียบก็องโต้ไม่ติด

ลองนึกภาพฟานไดจ์ ที่ทำให้ลิเวอร์พูลได้แชมป์ที่รอคอยมาเกือบ 30 ปี ดูละกันครับ

และถ้าฟาน ไดจ์ ทำให้ลิเวอร์พูลยิ่งใหญ่ได้แชมป์อีก 5 สมัยใน 6 ปี

Eric ก็ประมาณนั้นแหละ

เป็นกองหน้าที่ครบเครื่องเลย เทคนิคดี เชิงบอลแพรวพราว เป็นคนสร้างความยิ่งใหญ่ในพรีเมียร์ให้กับเฟอร์กี้

มีบุคลิกเป็นผู้นำอ่ะ แถมติสท์ทั้งในสนามและนอกสนาม เอาง่ายๆก็ ศิลปินในสนาม เลย

ผมว่าคนยกย่องแกเยอะก็ไม่แปลก เพราะเป็นคนเริ่มต้นตำนานของทีมพร้อมกับเฟอร์กี้แหละ แกคู่ควรกับคำชมจริงๆครับ

เป็นคนที่โดดเด่นคนหนึ่งในลีกอังกฤษครับ เพราะช่วงนั้นทางอิตาลีค่อนข้างจะบูมกว่า

เอริกคือไอคอนของพรีเมียลีกตอนยุคเปลี่ยนผ่าน 1992 ประมาณว่ามูลค่าของพรีเมียเพิ่มขึ้นตอนที่เอริกมาแมนยู ภาพโฆษณา ภาพจำ วิดีโอแนะนำลีคอังกฤษต้องมีเขา

คันโตน่าๆม่ได้ยิงประตูเยอะเท่ารูนี่ แต่มีอิมแพคต่อเพื่อนร่วมทีมสูงกว่า ยิงประตูสำคัญๆตลอด พอโดนปแบนปุ๊บ เสียแชมป์เลย

เอาเป็นว่า เมื่อทีมส่งกองโต้ลง แฟนๆจะคิดว่าสบายใจแระ เดี๋ยวก็มีประตู ไม่ว่าจะยิงเองเหนือๆ หรือจ่ายให้เพื่อน ชนะอยู่แล้ว แค่จะดูว่าแกโชว์อะไรบ้าง

- อาจารย์ของโอเล่ น้าแกบอกว่าทิศทางการวิ่งทุกวันนี้มาจากเอริกเป็นคนชี้และสอนว่าควรเริ่มออกวิ่งตอนไหน ไปช่องไหน

- ปรมาจารย์ของเหล่า class of 92 จับเทรนด์พิเศษหลังซ้อมทุกวัน

- กัปตันเหนือกัปตัน หมดยุคร็อบสัน พัลลี่ เอริกยืนตระหง่าน ยืดอก ปกตั้งท่ามกลางความศรัทธาและยำเกรงของจอมห้าวอย่างรอยคีน ชไมเคิ่ล

ผมเริ่มเชียร์แมนยูปี 1994 ยุคนั้นก็องโต้ยิงประตูสำคัญๆ บ่อยมาก ถ้าจำไม่ผิดซีซัน 95-96 หลายนัดแมนยูชนะ 1-0 ก็เป็นคันโตนานี่แหละที่ยิง รวมทั้งที่แซงนิวคาสเซิลด้วย ปีนั้นบุกไปชนะนิว 1-0 คนยิงก็คันโตน่านี่แหละ นัดชิงก็วอลเลย์ยิงลิเวอร์พูลคว้าดับเบิลแชมป์

ปี 96-97 รอบรองบอลยุโรเปี้ยนคัพก็เล่นดีกว่าดอร์ทมุนด์แต่แมนยูแพ้ 1-0 ทั้งเหย้าเยือน (ดอร์ทมุนด์พลังหนุ่มก็พลิกล็อกชนะยูเว่ 3-1 ตอนนั้นยูเว่โคตรทีมมาก)ก็องโตคงผิดหวังมากแถมแกก็ติสต์ๆ อยู่แล้ว หลังซีซันนั้นแขวนสตั๊ดเฉยเลย แฟนๆ ช็อคกันเป็นแถว เทียบกับสมัยนี้ก็ประมาณอิบราฮิโมวิชแต่คันโตน่ายืนหน้าต่ำ

จริงๆ ชื่อตอนนั้นคือดิวิชัน 1-4 นะครับ ลีกสูงสุดเปลี่ยนเป็นพรีเมียร์ลีก ลีกรองเปลี่ยนเป็นดิวิชัน 1-3 ต่อมาก็เปลี่ยนอีก ดิวิชัน 1 เป็นแชมเปี้ยนชิพและดิวิชัน 2-3 เปลี่ยนเป็นลีกวัน ลีกทู

หลายๆท่านตอบมาตามนั้นเลยครับ ในยุคนั้นบอลไดเรคเด่นมาก คันโตน่าเข้ามาเลยเหมือนเปิดมิติใหม่เลยครับ เอริคเป็นอีกแผนของเกมรุกในเฟอร์กี้ยุคนั้นเลย ถ้าปีกไปไม่ได้ ส่งให้เอริคเดี๋ยวจัดให้ ถ้าให้เทียบกับยุคนี้ผมว่าเหมือนกับtikitakaของเป๊ปอ่ะครับที่มาแนวใหม่ทีมอื่นยังตามจับจุดไม่ทัน ก็เลยกวาดเป็นว่าเล่น มันเลยเป็นimpactในยุคนั้นมากๆ เหมือนกับแมนซิยุคนี้ การที่เอริคเข้ามาเป็นจุดเริ่มต้นของแมนยูยุคใหม่ หลายทีมเริ่มหาเบอร์10ที่เป็นplaymakerเข้าทีม แทนที่จะหาแต่ปีกหรือกองหน้าแข็งๆ มันเลยกลายเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญของพรีเมียร์ไปด้วยเลยครับ ส่วนการให้เทียบกับรูนผมว่าฝีเท้ารูนไม่เป็นรองเลยครับ เสียอย่างเดียวคือจังหวะเวลาของรูนมีเพื่อนร่วมทีมระดับโลกมากเกินไปครับ เลยขาดความโดดเด่นเท่าคันโตน่า รูนยังขาดความรู้สึกที่พึ่งพาได้ไปครับ ตอนช่วงที่ได้รับหน้าที่กัปตัน คันโตน่าบุคลิกคือลูกพี่ แต่รูนยังดูให้ความรู้สึกยังเด็กๆไม่น่าเกรงขาม ส่วนในเรื่องการแบกทีมเนื่องจากเพื่อนร่วมทีมค่อนข้างระดับโลกกว่าสมัยคันโตน่ามากความโดดเด่นเลยถัวๆกันไปมากกว่า ให้ลองนึกถึงในหลายๆปีของแมนซิที่ติดทีมยอดเยี่ยมแทบยกทีม แต่ไม่ได้player of the yearเลย(ได้อยู่ครั้งเดียวเองมั้งไม่แน่ใจนะครับ) รูนเลยดูไม่โดดเด่นเท่าที่ควรแค่นั้นครับ

เคยดูรายการMain​ Standของพี่ยักษ์​ดอยแดง​บอกว่าแกเป็นลูกพี่ของคลาสออฟ92อะครับ​ ถ้าก็องโต้คือแม่แบบของแข้งระดับโลกแก๊งนั้นก็ต้องบอกว่ายิ่งใหญ่​เลยแหละครับ

คือต้องบอกก่อนว่าอังกฤษสมัยนั้นมันเล่นบอลโบราณจริงๆ เช่นกองหน้าต้องร่างยักษ์สไตล์เปิดโหม่ง แล้วแมนยูได้คันโตน่ามา ตอนเริ่มเปลี่ยนเป็นพรีเมียร์ลีก แกเป็นกองหน้าต่างชาติเชิงเทคนิคซะด้วยเทรนมันเลยเปลี่ยนไป จะพูดว่ามีอิทธิพลให้ทีมอื่นหันมาเน้นบอลเอนเตอร์เทนมากขึ้น นับจากตอนนั้นพรีเมียร์ลีกมันเลยดูโมเดิร์นมากขึ้น นี่คือความรู้สึกตั้งแต่ดูยุคดิวิชั่น1

กังฟูคิกใส่แฟนบอล ใส่เสื้อปกตั้ง คิงก็องโต ตำนานเบอร์ 7

จำได้แต่คอปกตั้ง

คันโตน่า สร้างยีนส์ แชมป์เปี้ยนให้ United.
class 92 สร้างความสำเร็จต่อเนื่อง