ก็ไม่ได้ดันสุดลิ่มทิ่มประตูขนาดนั้นนะ

เพียงแต่ในแต่ละส่วนของทีมมันมีนักเตะหลักอยู่แล้ว

เช่น ชไมเคิ่ล เออวิน ส.บรูซ พัลลิสเตอร์ คีน ก็องโต้ เป็นต้น

ละค่อยๆเข้ามาทดแทนโดย กิ๊กส์ แกรี่ สโคลส์ เบ็คส์ ส่วนฟิลล์ เป็นอะไหล่ทางแบ็คมากกว่า

กิ๊กนี่เด่นแต่หนุ่มอ่ะเท่ห์มากผอมหัวหยิก ส่วนเบ็คส์มาถึงก็หล่อเลยจ้าจำได้แค่นี้

ทันดู มาร์ค ฮิวจ์ ท้ายๆ ไม่ทันร๊อบสัน มาเริ่มตามเชียร์จริงๆก็ยุค คันโตน่า

จริงๆป๋าก็ไม่ได้ดันเด็กพรวดเดียวขึ้นมานะ ค่อยๆโปรยลง ที่เด่นสุดคงเป็นกิ๊กซ์

ช่วงนั้น ชไมเคิล ขว้างครึ่งสนามให้กิ๊กซ์เลี้ยงไปจบอย่างบ่อย

เกมส์ริมเส้นล้วนๆอ่ะยุคนั้น ถึงโดนนำก่อนก็มั่นใจว่าจะแซงได้แน่

คนที่พุ่งขึ้นมาได้เลย มีแต่กิ้กกับแกรี่ นิคกี้บัตต์ขึ้นมาก่อนเบ๊ค

แล้วมีฟิลเป็นสำรอง เบ๊คนี่ขึ้นมาช้าสุดเลย อายุก็ประมาณ22-23แล้ว

แต่ตอนนั้นมีตัวหลักประคอง มีทั้งชไมเคิ้ล บรูช แกรี่พัสลิสเตอร์

กลางมีรอยคีนเข้ามา หน้ามีคันโตน่า แกนหลักแต่ละตัวที่ผู้นำทั้งนั้น

ไม่เหมือนตอนนี้เลย ตอนนี้ผมหวังกับแมคไกวมากสุดให้เป็นผู้นำ

เพราะบุคลิกแกน่าจะเป็นได้

ผมเริ่มดูแล้วเชียร์ สมัย ชไมเคิล บรู๊ซ พัลลิเตอร์ เออร์วิน อินซ์ ลี ชาร์ป คันโตน่า ฮิวส์ แมคแคล แคนเชลสกี้ เล่นกันสนุกมา แต่พอ class '92 ค่อยๆ ถูกเปลี่ยนลงมา เอาใจช่วยทุกคนให้เล่นได้ดีทุกคน เหมือนคนที่ปล่อยไปจะจบไม่ค่อยสวยกะป๋า เลยเอาใจช่วย class'92 มากกว่า

นึกถึงสมัยก่อนมีแต่พวกห้าวเป้ง ชไมเคิ่ล คีน คันโตน่า มาสมัยนี้เห็นมีแต่พวกหงิมๆ ตั้งแต่หมดยุคสุกรโลกันตร์ไป ก็ไม่ค่อยมีใครเป็นผู้นำเลยยุคนี้

ผมเริ่มติดตามทีมตอนปี 96-97 มั้งครับ พัลลี่ เออวิน แมคแคลร์ ยังอยู่ ตอนนั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกะทีมเลย ติดตามทีมเพราะเล่น cm ไม่รู้จักสักทีมเพื่อนบอกคุมแมนยูฯ เลย เลยตามมาจนทุกวันนี้

จุดสำคัญคือแกนหลักตรงกลางทั้งหมดตั้งแต่ผุ้รักษาประตูยันกองหน้ามีแต่พวกใจสู้ บู๊ไม่ถอย
ชไมเคิล พัลลิสเตอร์ บรู๊ซ คีน อินซ์ กองโต้ ฮิวจส์ คือตัวจริงแกนหลัก พวกนี้ทุกคนมีความเป็นผู้นำทั้งหมด
เด็กใหม่แทรกขึ้นมาใครเล่นเหยาะแหยะโดนเฉ่งเละ

ทันตอนเบคใส่เบอร์ 24, สโคลส์ใส่เบอร์ 22 น่าจะเป็นปี 95/96 มั้ง

กองหน้า คันโตน่าเป็นผู้นำทีม + โคล มีแมคแคลร์สำรอง
กลาง มีคีนเป็นซีเนียร์ กิกส์เป็นตัวโจมตีริมซ้าย สโคลส์/บัตต์สลับกันลง เบคเพิ่งยึดตัวจริงได้
หลัง มีเออร์วิน พัลลิสเตอร์เป็นซีเนียร์
โกล์ ชไมเคิล

คือมีนักเตะระดับซีเนียร์เป็นแกนอย่างน้อย 1 คนในแต่ละโซน
การเล่นยังเป็นสไตล์อังกฤษวิ่งสู้ฟัดแบบดั้งเดิมอยู่ แต่ไม่ตะบี้ตะบันเลี้ยงสุดเส้นแล้วเปิดนะ
กิกส์+เออร์วินประสานงานริมเส้นซ้ายกันเข้าทำได้ดี
กองหน้ามีคันโตน่าเป็นหน้าต่ำสไตล์ 9.5 แบบมีคลาสคนแรกๆของลีก ไม่ได้ใช้หน้าเป้ายืนคู่กัน 2 คนแบบที่นิยมสมัยนั้น (แล้วก็มีโซล่า เบิร์กแคมป์ ตามมาติดๆ)

ตอนนั้นไม่ได้รู้สึก ว้าว กับบรรดาดาวรุ่งนะครับ เพราะพวกตัวหลักแบกทีมอยู่แล้ว และตอนนั้นทีมก็ลงตัวอยู่แล้วด้วย


ปีแรกที่ป๋าดันเด็กเต็มตัวคือ 94/95 ผมคิดว่าแฟนยูไนเต็ดไม่ได้รู้สึกว่ามันคือเรื่องน่าแปลกใจอะไร ไม่ใช่คิดว่ามั่นใจในเด็ก แต่เป็นเรื่องมั่นใจในตัวหลักมากกว่า และทีมกำลังทำผลงานได้ดี แม้เพิ่งเสียแชมป์ให้แบล็คเบิร์น แต่ก็กลับมาได้อย่างรวดเร็ว

แค่ปีแรกของเด็กๆก็ได้แชมป์ลีค มันเลยเป็นการเพิ่มความเก๋าให้นักเตะอย่างมาก ป๋าไม่ได้ดูแลแค่เรื่องในสนาม แต่นอกสนามป๋าก็จัดการด้วย ยุให้มีเมียตั้งแต่เด็กทุกคนจะได้ไม่หลงแสงสี

การสูญเสีย พอล อินซ์ ไม่มีช่องโหว่เพราะมี รอย คีน ที่เล่นในทีมอยู่แล้ว และการจากไปของอินซี่ก็รู้ๆกันอยู่ว่าเพราะไม่ถูกกับป๋า ไม่ใช่เรื่องอขงแท็กติกทางฟุตบอลแต่อย่างใด

แกรี่ เนวิล เป็นคนแรกที่ได้รับโอกาส (ไม่นับ ไรอัน กิ๊ก) การได้ลงเล่นแทน พอล ปาร์คเกอร์ ที่ไม่สมบูรณ์ เป็นเรื่องที่น่าแปลกใจที่ป๋ากล้าให้โอกาสเด็กเป็นตัวหลัก อาจจะมั่นใจในแผงหลังที่คุณภาพคับแก้วอย่าง พัลลิสเตอร์ - สตีฟ บรู๊ซ - เออวิน คอยประคองอยู่

อังเดร แคนเชลสกี้ ถูกขายออกไปให้เอฟเวอร์ตัน 4 ล้านปอนด์ น่าจะสร้างช่องว่างไว้มากกว่า แต่เอาจริงกลับไม่แย่ขนาดนั้น เพราะดูเหมือนยังมี คีธ กิลเลสพี ที่เป็นสายกระชากเหมือนกันรออยู่ แต่ปีกขวาที่ได้เล่นแทนที่จะไม่ใช่สายกระชากลากเลื้อยแบบแคนแคน แต่ก็ดันเล่นได้ดีโดยไม่มีการคาดหวังด้วยปีกขวาดาวรุ่งเบอร์ 24 ชื่อ เดวิด เบ็คแฮม

พอล สโคล ได้รับโอกาสบ่อยในฐานะกองหน้าตัวสำรอง การเล่นดูน่าปั้นแต่ไม่ถึงขนาดว่าจะดัง กองหน้าไม่ใช่จุดแข็งของยูไนเต็ดมาเนิ่นนาน ยิงกันอยู่ประมาณ 10 ประตูต้นๆเท่านั้น จึงไม่ได้คาดหมายว่าดาวรุ่งจะยิงเยอะอะไร จนมาถึงยุคของ แอนดี้ โคล นี่แหละ ถึงจะยิงเยอะในแต่ละปี ไม่น่าจะมีใครคาดคิดว่าสโคซี่จะมาเด่นดังในบทบาทกองกลาง (อาจยกเว้นป๋าคนนึง)

นิกกี้ บัตต์ และ ฟิลิป เนวิล เป็นสำรองอย่างเนิ่นนาน เพราะคนที่ทำหน้าที่ในตำแหน่งต่างเล่นโคตรดีอยู่แล้ว (เออวิน และ รอย คีน) จึงรอโอกาสนานกว่าเพื่อน

สรุปจริงๆ คนที่ได้ลงเล่นเยอะอย่างรวดเร็วก็มีแค่แกรี่ เนวิล กับ เบ็คแฮ่ม เท่านั้นแหละ นอกนั้นก็ได้เป็นสำรองซะส่วนใหญ่ก่อน กิ๊กก็ยังเริ่มต้นด้วยการเป็นสำรอง ลี ชาร์ป ตั้งนาน พอชาร์ปเจ็บถึงได้โอกาสแล้วยึดยาวเลย

เดี๋ยวนี้กลับกันเลยคับ ผมแฟนแมนยูแต่ดูลิเวอร์พูลเกือบทุกนัด บุกสนุกจริงๆ

ช่วงแรกๆที่ดันขึ้นมาก็ดูเก้ๆกังๆ ทั้งหมดล่ะครับ จำได้ลางๆว่าคนที่เด่นและได้โอกาสถี่ๆจะเป็น บัตต์กับเบ็คแฮมมากกว่า สโคลส์ยังเป็นตัวสอดแทรกโดยยุคแรกเล่นศุนย์หน้านะครับ
จริงๆต้องบอกว่าเด็กๆรุ่นนั้นเติบโตได้เพราะมีผู้นำอย่างคันโตน่าด้วยครับ
เกมแรกเปิดฤดูกาลมาก็แพ้ แล้วค่อยๆประติดประต่อเกม โดยมีกองโต้เป็นตัวความหวัง
เบคส์มาเฉิดฉายเอาใน 2 ฤดูกาลต่อมา เกมกับวิมเบิลดันแล้วก็กลายร่างเป็นเบคส์เวอร์ชั่นยิงไกล ก่อนจะเป็นปีกความเร็วปานกลางที่ครอสบอลในระดับสุดยอด
-คันโตน่ายุคนั้นก็ตัว Edit ดีๆนี่เอง พอเริ่มชนะได้ถี่ๆความมั่นใจมันก็มาเอง
---เท่าที่ติดตามช่วง 2-3 seoson หลังสุด ผมคิดว่าแมคโทมิเนย์จะใกล้เคียงทั้งในด้านคาร์แรคเตอร์และฝีเท้าผู้เล่นชุดนั้นที่สุดครับ

แก๊งนี้ หลังได้แชมป์ เอฟเอยูธคัพ ฤดูกาล 1991-92 ครับ
ถ้าผมจำไม่ผิด ป๋าแกไปสัญญาไว้ก่อนนัดชิงว่า ถ้าพวกเอ็งได้แชมป์ในคืนนี้
ข้าจะให้โอกาสพวกเอ็งในฤดูกาลหน้า
(ซึ่งอังกฤษเปลี่ยนระบบลีกทั้งหมด มาใช้พรีเมียรลีกเป็นลีกสูงสุดเป็นฤดูกาลแรก)



หลังจากได้แชมป์

กิ๊ก เดอบิ้วก่อนคนแรก ฤดูกาล 92-93
ซึ่งก็ยังไม่ถึงกับตัวหลักครับ ค่อยๆ สอดแทรกขึ้นมาปกติ
ตามสไตล์ป๋า ที่จะค่อยๆ ส่งดาวรุ่งที่ละสเต็บๆ
แต่ กิ๊ก เป็นขาประจำไปแล้ว ที่ม้านั่งสำรอง

บัตต์ สโคลล์ เบ็คแฮม แกรี่ ก็เดอบิ้ว ตามๆกันมา
ในช่วงฤดูกาลนั้น มันคือรางวัลสำหรับดาวรุ่งแก๊งนี้
ที่คว้าแชมป์ เอฟเอ ยูธคัพ ได้ครับ
แต่หลักๆ ยังยังอยู่กับทีมเยาวชน
ก็ยังคง step by step ตามสไตล์ป๋าเราครับ

แต่ที่โหดคือ แก๊งใหญ่นี้กับป้องกันแชมป์
เอฟเอ ยูธคัพ ฤดูกาล 92-93 ได้ !


ฤดูกาลถัดมา 93-94 ก็ยังคง step by step ตามสไตล์ป๋าเราครับ


จุดพลิกผัน คือ ฤดูกาล 94-95 ครับ ที่แบล็คเบิร์น ได้แชมป์ !
ต้องบอกก่อนว่า นักฟุตบอลสมัยก่อน มันยังไม่ใช่มือถือแบบสมัยนี้เท่าไหร่ครับ
สมัยนั้น ดื่มหนักกันมาก ป๋าแกโคตรปวดหัวครับ
แต่ป๋า แกสั่งห้ามไว้ 1 คน
ที่ไม่ว่าจะอย่างไร ห้ามมีข่าว หรือ ไปปรากฎตัวอยู่ในข่าว
คือ ไรอัน กิ๊ก (โดนป๋าแกไปยัดเงินกับนักข่าวไว้ ให้คอยเป็นหูเป็นตา)
นักเตะชุดนั้น ก็จะแชวกันว่า
กิ๊ก มันเป็นลูกแหง่ 5555555

มีครั้งนึง ผมจำได้ขึ้นใจเลย
พี่ ย.โย่ง ไปสัมภาษณ์ ไบรอัน ร็อบสัน
แล้วร็อบโบ้ แกเล่าว่า คืนนึงนักข่าวโทรหา เฟอร์กี้ ว่า
ผมเจอ กิ๊กซ์ อยู่ในผับกับพวกแก๊งทีมชุดใหญ่
ป๋า แกขับรถไปเลยครับ เดินเข้าไปถึงวงแตกเลย
แกเข้าไปลาก กิ๊ก กลับบ้าน
แล้วพวกทีมชุดใหญ่ก็แซวกันว่า เห้ยยยๆ พ่อมันมารับกลับบ้านแล้ว 5555


หลังจากนั้นในซัมเมอร์ปี 94-95
ป๋าเลยมีความคิดว่า แกจะโละทิ้งพวกทีมชุดใหญ่ที่ติดเที่ยว ดื่มหนัก
ผนวกกับ แกรุ้ว่า แก๊งดาวรุ่งน่ะ เริ่มพร้อมแล้ว

แต่ผมเดาว่าแกคงวางแผนไว้แล้ว
เพราะแกมีการส่งพวก เบ็คแฮม และคนอื่นๆ ไปเล่นแบบยืมตัวไว้แล้ว
แถม พี่เบ็ค ยังได้ลงเล่นเป็นตัวจริงแล้วด้วย

พอสตาร์ทฤดูกาล 95-96 ก็เลยตู้มมม กลายเป็น โกโก้ครั้นช์

มีแต่ผู้นำแฟชั่น กะ การเต้น 555

ผมทันยุคแรก แมนยูชุดนั้นคือที่สุดของทีมเวิค การเล่นเข้าขา ทำชิ่งสองสามทีหลุดได้ยิงตลอด
ชไมเคิลออกบอลทีก็สองสามจังหวะก็ได้จบสกอร์แล้ว
เป็นการดูบอลที้สนุกที่สุดในชีวิตเลย