ถ้าแม่ตอบกลับมาแบบนี้เป็นผมจะบอกให้ทำเอง พ่อแม่เป็นมนุษย์ พวกเขามีนิสัยแย่ๆ มีเรื่องที่ต้องปรับปรุง ถ้าเราเอาแต่เงียบพวกท่านก็จะไม่รู้ข้อเสียของตัวเอง ลูกสามารถเป็นคนที่คอยเตือนพ่อแม่ได้เมื่อทำสิ่งที่ผิด

สิ่งที่เสียเวลาที่สุดในชีวิต ... คือการโกรธคนที่เรารัก

ผมเชื่อในคำๆนี้เสมอนะครับ อย่าให้อะไรๆมันสายเกินไปครับ

ขอบคุณทุกคนมากๆครับ

ซึ้งมาก...ขอเพิ่มอีกนิดนึงนะครับ

สิ่งที่เสียเวลาที่สุดในชีวิต ... คือการโกรธคนที่เรารัก และคนที่รักเรา

เห็นหลายคนบอกว่า ไม่บาป.....ผมล่ะอึ้ง...
การทำไม่ดีกับคนที่มีพระคุณ ก็ถือว่าผิดแล้วนะ
แต่ก็ยังดีกว่า พูดจาไม่ดีกับพ่อแม่
คือ ถ้ารู้ว่าพูดแล้ว จะต้องพูดไม่ดีแน่ๆ ไม่พูดเลยดีกว่า ก็ถือว่าเป็นทางออกอย่างหนึ่ง...
แต่ยังไม่ใช่ทางที่ดีที่สุด....ทางที่ดีที่สุดคือ...
...ไม่ว่าพ่อแม่จะพูดหรือกระทำกับเรา แย่ๆแค่ๆไหน...
คนเป็นลูกควรพูดจาตอบกลับอย่างมีสติ
และพยายามโน้มน้าวให้บรรยากาศดีขึ้น


พูดนะง่าย แต่ทำนะยาก....

แม้เป็นสิ่งที่ ยากแต่เราก็ต้องทำให้ได้ครับ


ยิ่งสมัยนี้แล้ว ผมเชื่อว่าหลายครอบครัวประสบเจอปัญหานี้บ่อยๆ
เพราะคนเราใจร้อนกันมากขึ้น ก็ส่วนหนึ่ง
อีกส่วนหนึ่ง ก็ด้วยความแตกต่างทางอายุที่สวนทางกัน
พ่อแม่ ยิ่งแก่ ยิ่งขี้บ่น ขี้โมโห
วัยรุ่น ยิ่งโต ก็ยิ่งฉุนเฉียวง่าย น้อยใจง่าย และโกรธง่าย
เป็นธรรมชาติ ของมนุษย์

ถ้าเราเข้าใจตรงนี้ เราจะไม่โกรธพวกท่านเลย ที่ท่านพูดจาไม่ดีกับเรา

พยายามพูดจาดีๆกับท่านให้มากๆ
สักวัน ท่านคงเข้าใจครับ
ถือเป็นการตอบแทนคุณท่านอย่างหนึ่ง
พูดจาดี ทำให้ท่านสบายใจ
เป็นบุญที่ลูก สมควรกระทำกับพ่อแม่แล้วครับ

ผมไม่อยากให้คุณต้องมาเสียใจเหมือนกับผม....
ที่วันนี้ ผมอยากจะคุยกับพ่อ ก็คุยไม่ได้แล้ว
ได้แต่ยืนคุยอยู่หน้ากรอบรูป....
ไม่มีเสียงโต้ตอบใดๆกลับมาอีกแล้ว....


คุณยังโชคดีกว่าผม
ยังมีโอกาสได้แก้ตัวในวันนี้
อย่าปล่อย ให้มันสูญเปล่า
จะได้ไม่เสียใจในภายหลังครับ

ผมคุยกับแม่แค่อาทิตย์ละครั้งเอง รู้สึกไม่ค่อยอยากคุยด้วย ไม่อยากอยู่บ้านเพราะแกเป็นคนทำให้ผมเป็นมีปม เป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ เรื่องของเรื่องคือเนื่องจากพ่อแม่แท้ๆของผมมีความจำเป็นบางอย่างที่ไม่สามารถเลี้ยงดูผมได้ ผมต้องมาอาศัยอยู่กับป้าตั้งแต่เกิด(ผมเลยเรียกแกว่าแม่) ผมเลยมักจะโดนแม่ด่าตลอดเวลา เหมือนรังเกียจที่ทำให้ต้องเสียเงินเลี้ยงดู ใช้งานผมหนักอยู่คนเดียว ส่วนพี่ผมอีก2คนเป็นลูกแท้ๆของแก แทบจะไม่ต้องทำไรเลย เห็นแก่ตัวเอาเปรียบโดนตามใจทุกอย่าง นอนตื่นสายเล่นเกมทั้งวันไม่โดนว่าไรเลย ตอนเค้าอยู่พร้อมหน้าผมก็แยกตัวออกไปคนเดียว ตอนผมป่วยหนักก็โดนด่าทำให้เค้าเสียตัง แค่ขอตังไปตัดผมเพราะรร.ตรวจทุกเดือนก็โดนด่าอีก ด่าคำหยาบสุดๆเท่าที่แกนึกออก ผมรู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า ตอนนั้นคิดว่าตายๆไปซะก็ดี จากที่เคยเป็นคนเฮฮาก็กลายเป็นขี้เบื่อ เบื่อไปทุกอย่าง ชีวิตไม่มีความสุข ถึงจะไม่ค่อยอยากคุยแต่ผมก็ไม่เคยลืมบุญคุณแก นานๆทีกลับบ้านผมก็พยายามช่วยงานทุกอย่างเท่าที่ช่วยได้ ตอนนี้ทำงานมีตังก็ส่งให้แกทุกเดือน แต่แค่สิ่งที่ผ่านมาตั้งแต่เด็กมันทำให้ผมฝังใจ ลืมไม่ได้แค่นั้น

ผมเอามาจาก เพจ นิ้วกลม ครับ ข้อความสั่นๆแต่ได้ใจความครับ

เค้าถึงบอกเป็นสุภาษิต คนใกล้ชิดกัน อยู่ใกล้ก็ร้อน(เจอกันตลอดเวลาก็อาจเบื่อ ทะเลาะ) อยู่ไกลไปก็หนาว(ไม่เจอกันนานๆกลับคิดถึง)

ก็พยายามเอาใจเขามาใส่ใจเรา แค่นั้นก็พอครับ

พ่อแม่ก็ปุถุชนเหมือนกันกับเราทุกคน มีรัก โกรธ หลงเหมือนก้น แต่พระคุณที่ท่านมีต่อเรามหาศาล ทางพูทธศาสนาจึงถือว่าใครทำร้ายพ่อ แม่เป็นบาปหนัก ถ้าฆ่าพ่อ แม่นี่บาปหนักสุดต้องตกนรกสถานเดียว ผมเคยดูสารคดีของอดีตแชมป์โลกชาวไทยท่านหนึ่ง รัตนพล ส. วรพิน ท่านมีปัญหากับพ่อ แม่ ถึงขั้นไม่คุยกับพ่อ แม่เป็นเวลานาน ปรากฏว่าชีวิตมีแต่ความลำบาก ทำงานหรือทำมาหากินอะไรไม่ขึ้นเป็นเช่นนี้อยู่นานมาก จนมีกัลยาณมิตรมาแนะนำว่าที่ทำอยู่ไม่ถูกต้อง จึงคิดได้และได้บวช ก่อนบวชได้มีการขอขมาลาโทษต่่อพ่อ แม่ ชีวิตจึงค่อยๆดีขึ้น คนเราอาจมีอารมณ์โกรธ น้อยใจ รู้สึกถึงความอยุติธรรม แต่ขออย่าตัดสินใจทำอะไรภายใต้อารมณ์นั้นๆ ขอให้ตัดสินใจทำอะไรภายใต้อารมณ์ที่ปกติ และให้ระลึกเสมอว่าสิ่งที่เราคิดจะกระทำนั้น เรากำลังจะกระทำต่อบุพการี ผู้ให้กำเนิด และเลี้ยงดูเรามาจนถึงปัจจุบัน