ธรรมดาครับ ผมมองข้ามได้นะ

ทำให้นึกถึง Avenger End Game ที่พึ่งไปดูมาเลยครับ

ฉากนั้นเล่นน้ำตาซึมเลย
ตอนที่เราได้คุยกับท่านเมื่อเสียท่านไปแล้ว แต่ท่านก็ยังเป็นห่วงเราอยู่เสมอ.

สมัยก่อนผมกับแม่ผมคุยกันได้ไม่เกิน5นาทีจะทะเลาะกันทุกที ทั้งๆที่แม่ผมตามใจผมมากๆคือขออะไรก็ได้เลยแหละ พอผมแต่งงานแฟนผมก็ปรามๆอาจด้วยอายุพอเลข3นำหน้าแล้วเดี้ยวนี้เบาลงเยอะ นับ1-100ในใจ เริ่มตึงๆก็เดินออกหลังจากบทสนทนา
ส่วนเรื่องบาปใหม ถ้าท่านไม่ทำให้ท่านไม่สบายใจมันก็ไม่บาปหลอกครับ อย่าไปคิดมาก

ผมเป็นกำลังใจให้นะครับ ผมเองก็เคยเจอแบบนี้มาบ้างเหมือนกัน

ไม่รู้ว่าบาปมั้ย แต่เวลาจะโมโหพ่อแม่ เราท่องไว้ให้ขึ้นใจ
ว่า พ่อแม่ ให้โอกาสเราได้เกิดมาบนโลก เป็นมนุษย์ที่ประเสิรฐที่สุด
นึกแบบนี้ไม่ว่าเรื่องอะไร ผมก็มองข้ามได้เสมอ

ได้สิ ทุกวันนี้ผมก็เป็นอยู่ไม่ถึงกับไม่คุยเลย คุยบ้าง2-3คำ ท่าถามว่าทำไมไม่ค่อยคุย พ่อผมเป็นคนขี้บ่นผมโดนมาตั้งเเต่ๆเด็กๆพออายุมากขึ้นก็ยิ่งขี้บ่น คำพูดที่ออกมาจากปากของเเกไม่มีคำไหนที่จะพูดดีๆเลย เเต่ผมไม่เคยจะเถียงเเกเลยนะผมนั่งฟังเงียบๆ พอโตมาถึงได้รู้การที่ผมเลือกที่จะไม่พูดกับเเกมันคือกลไกการป้องกันของผม คนพูดไม่รู้หรอกเเต่คนที่ฟังเก็บมาคิดทุกอย่าง อีกอย่างผมกลัวว่าท่าผมโดนมากๆกลัวจะระเบิดฟิวส์ขาดด่าเเกไปผมไม่อยากเป็นอย่างนั้นเลยเลือก คุยกันดีๆไม่ได้งั้นไม่ต้องคุยกันดีกว่า เเต่กับเเม่ผมไม่มีอะไรนะคุยกันตลอดไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด

เงียบ ๆ ดีแล้วครับผมว่า

ตอบให้ว่า ไม่บาป หรอกครับ

เพียงแต่มีโอกาสและเวลา ก็คุยๆเค้าไว้เถอะครับ รู้ว่าอันไหนคุยละจะทำให้เราอารมณ์เสีย

ก็เลี่ยงๆ เอาครับ

ผมกำลังอยู่ในช่วงแบบนั้นพอดีเลย ไม่อยากคุยกับแม่

เพราะขออนุญาตแม่ซื้อมอเตอร์ไซค์ขับในกรุงเทพ

เหตุผลคือ ขับไปเรียน ป โท ขับไปหาสาวที่คุยอยู่ด้วย

แต่แกไม่ให้ แกห่วง ผมก็เข้าใจ แต่มีประโยคนึงหลุดมาจากแก ผมรับไม่ได้

แกบอกว่า ถ้ามันลำบากนักก็เลิกคบไปเลยดีกว่ามั้ง ผมเลยไม่ตอบไลน์แกเลยตอนนี้

ปล.ผม 25 แล้ว

ก็นิ่งๆไว้ครับเวลาอารมณ์ขุ่นมัว ไม่ใช่พระอรหันต์ จะได้ไม่รู้สึก เพียงแต่มันเป็นแค่เรื่องรบกวนจิตใจ ไม่ได้คอขาดบาดตายถึงกับจะสงบ และให้อภัยไม่ได้ จะไม่คุยเลย ผมว่าก็ไม่เหมาะเท่าไหร่

เห็นหลายๆคน ตอนพ่อแม่อยู่ ก็ปึงปัง ให้อภัยคุยกันดีๆไม่ได้
ถึงเวลาสุดท้าย มานั่งเคาะโลงเรียกพ่อแม่กินข้าว เรียกให้ตายเขาก็ไม่ได้ยินแล้ว

เพราะฉะนั้น ก็อย่าถึงกับต้องถึงขั้นไม่คุยกันเลยครับ

อ่าว ชิค 555

ลองคิดเล่นๆว่า ถ้าพ่อแม่ท่านไม่อยู่ให้คุยแล้ว ท่านจะรู้สึกเสียใจ รู้สึกผิด อยากย้อนเวลาไปทำบางอย่างกับพวกท่านให้ดีขึ้นไหม

ถ้าไม่มีความรุ้สึกใดๆเลย ก็ไม่ต้องคุยก็ได้ท่าน

คนเราความเห็นไม่ตรงกันเป็นเรื่องปกติคับ แต่อะไรพอจะให้อภัยกันได้ก็ยอมๆกันไปเถอะครับ ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอน คุยกันตอนที่เค้ายังอยู่ ดีกว่าต้องมาเคาะโลงคุยนะคับ

คือไม่ต้องเอาบาปบุญไรหรอก แต่ถ้าไม่คุยแล้วจะมีความสุขเหรอครับ ลองคุยกันดีๆ ดู มันก็ใช่ว่าจะได้ผลแต่ผมว่าบางทีมันก็ดีกว่าขาดๆ กันไปเลยนะ

เห้ย เงียบไว้ 555