วันนี้ผมจะมากางให้ดูสถิติกันว่าจริง ๆ แล้วคนเป็นโรคซึมเศร้าเยอะกว่าที่คุณคิดเยอะ

แหล่งข้อมูลแรกบอกว่า ในสหรัฐอเมริกาพบว่าคนป่วยเป็นโรคซึมเศร้ามีทั้งสิ้น 32-35 ล้านคน และตลอดชีวิตของคน ๆ หนึ่งมีโอกาสเกิดโรคซึมเศร้า 16.2%

Spoil

 

แหล่งข้อมูลที่สองบอกว่ามี 6.7% ก็ประมาณ 25 ล้านคน ไม่ต่างจากข้อมูลแรกเท่าใดนัก

Spoil

 

สรุปก็คือคนเป็นเยอะมาก ในห้องเรียนเพื่อนร่วมชั้นเรียนมัธยมของคุณ สมมติในห้องมี 40 คน ก็จะมีเพื่อนร่วมชั้นเรียนของคุณเป็นโรคซึมเศร้า 2-3 คน อันนี้เอาแค่โรคซึมเศร้าอย่างเดียวนะครับ ไม่พูดถึงปัญหาสุขภาพจิตอื่น ๆ


หลายคนบอกว่า เป็นเพราะสังคมทุนนิยม แข่งขันทางเทคโนโลยี แข่งกันอยากได้อยากมี งั้นเรามาดูกราฟนี้กัน



ถ้าเป็นดังว่าจริง ทำไมประเทศที่แตกต่างกันสุดขั้วทางฐานเศรษฐกิจเช่น สหรัฐ กับ โคลอมเบีย, อิสราเอล กับ เลบานอน, ฮอลล์แลนด์ กับ อินเดีย ถึงมีอัตราการเกิดโรคพอ ๆ กันหละ


ในเรื่องที่ว่าหลายคนมักจะกล่าวว่านี่เห็นมีคนบอกตัวเองเป็นโรคซึมเศร้ากันเยอะมาก ไม่เห็นมีใครซักคนไปหาหมอเลย วินิจฉัยตัวเอง อันนี้ผมเห็นด้วยนะครับ ว่าส่วนหนึ่งเราไม่รู้หรอกว่าเค้าเป็นซึมเศร้าจริงไหม หรืออาจจะเป็นโรคจิตเวชอื่น ๆ หรือไม่เป็นเลย แต่อย่างไรก็ตามคุณต้องอย่าลืมว่าประเทศเราขาดแคลนจิตแพทย์

สมมติผมใช้สิทธิ์บัตรทองไป รพ.รัฐ กว่าจะเจอจิตแพทย์ วันแรกที่ผมไปตรวจจะต้องเจอหมอทั่วไปก่อน หลังจากนั้นหมอทั่วไปถึงจะเขียนจดหมายส่งตัวไปพบจิตแพทย์ยังรพ. ที่ใหญ่ขึ้น หรืออาจจะรพ.เดิม แต่ต้องรอมาตรวจกับแพทย์เฉพาะทางอีกวัน ผมถามว่าคนทำงาน ใครจะอยากหยุดงานเพื่อไปหาหมอ 2 รอบ

อีกประการหนึ่ง สังคมเราก็ยอมรับโรคนี้ค่ออนข้างน้อย หาว่าเป็นบ้าบ้าง คิดไปเองบ้าง (ถ้าคิดว่าคิดไปเองแนะนำกลับไปดูกระทู้เก่าผม มีการทำแสกนสมองโชว์เปรียบเทียบคนเป็นโรคกับไม่เป็นโรคให้ดู http://www.soccersuck.com/boards/topic/1687563) ไหนลางานไปหาหมอ แพทย์เขียนใบรับรองแพทย์กลับมาว่าเป็นโรคซึมเศร้า ส่งกลับไปหาเจ้านาย ใครบ้างจะอยากให้คนที่ทำงานรู้ว่าตนเป็นผู้ป่วยจิตเวช


อีกประการหนึ่ง จากจำนวนประชากรที่มีโอกาสเกิดโรคมันก็ไม่ใช่น้อย ๆ เค้าอาจจะเป็นจริง ๆ ก็ได้ แทนที่เราจะตัดสินเขา เราช่วยกันดูแลกันและกันให้ดีที่สุดดีกว่าครับ อย่าไปตัดสินผู้อื่น ทั้ง ๆ ที่เราไม่รู้ชีวิตเขาจริง ๆ ดีที่สุดครับ

ผมก็เป็นนะครับ เข้าปรึกษาแพทย์
และรับการรักษาด้วยไฟฟ้า (ช้อตสมอง) การรักษาค่อนข้างใช้เวลาครับ เข้าโรงบาลรอบนึง ต้องอยู่รักษาเป็นเดือนๆ เลย
ผมเคยเข้ามาแล้ว 2 รอบ

ทุกวันนี้ก็ดีขึ้นมาบ้าง
สอนเด็กๆ ในดอยเตะฟุตบอล
รู้สึกชีวิตมีคุณค่าขึ้นมาเยอะเลย

หากใครมีอาการเข้าข่าย แนะนำให้ไปพบจิตแพทย์นะครับ
เพราะแพทย์จะให้คำตอบเราได้ดีที่สุดว่าเราเป็นอยู่หรือไม่

ที่อื่นไม่รู้นะ แต่ที่บ้านเรา ปัญหาน่าจะมาจากไม่มีตังจะแดรก

ผมว่าหลักๆน่าจะมาจากการไม่พอใจในสิ่งที่ตัวเองเป็น คอยเปรียบเทียบกับคนนั้นคนนี้
นานๆไปก็จะเกลียดตัวเอง แล้วก็ซึมเศร้า อาการพวกนี้มันจะค่อยๆสะสม รู้อีกทีก็เป็นโรคซึมเศร้า

ผมก็เป็นนะครับ เข้าปรึกษาแพทย์
และรับการรักษาด้วยไฟฟ้า (ช้อตสมอง) การรักษาค่อนข้างใช้เวลาครับ เข้าโรงบาลรอบนึง ต้องอยู่รักษาเป็นเดือนๆ เลย
ผมเคยเข้ามาแล้ว 2 รอบ

ทุกวันนี้ก็ดีขึ้นมาบ้าง
สอนเด็กๆ ในดอยเตะฟุตบอล
รู้สึกชีวิตมีคุณค่าขึ้นมาเยอะเลย

หากใครมีอาการเข้าข่าย แนะนำให้ไปพบจิตแพทย์นะครับ
เพราะแพทย์จะให้คำตอบเราได้ดีที่สุดว่าเราเป็นอยู่หรือไม่

ด้านบนผมเขียนแล้วครับว่ามีสาเหตุของโรคซึมเศร้าอยู่ครับผม โรคซึมเศร้าไม่ได้เกิดจากไม่พอใจในสิ่งที่ตัวเองเป็น เห็นแล้วเครียด เพราะไม่อย่างงั้น South affrica กับ Belgium คงไม่มีอัตราการเกิดเท่ากันหรอกครับ เพราะสถานะทางสังคมและเศรษฐกิจคนละขั้วเลย

ถ้าไม่ลำบากท่าน ผมแนะนำกลับไปอ่านกระทู้ที่ผมแปะไว้ด้วยจะดีมากเลยครับ เพราะผมหาข้อมูลมาอธิบายเรื่องของที่คนมักบอกว่าเกิดเพราะความไม่พอใจในสิ่งที่ตัวเองเป็น หรืออิจฉาผู้อื่นไว้ค่อนข้างชัด

เห็นด้วยนะครับ การไม่พอใจในตัวเองนี่เป็นปัญหาใหญ่มากๆ

ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นหรอครับ อันนี้ผมถามจริง ๆ นะไม่ได้หาเรื่องหรืออะไรท่าน แค่อยากรู้ว่าทำไมถึงคิดเช่นนั้น จะได้แลกเปลี่ยนกัน คือท่านคิดเอง อ่านมา หรือว่าอย่างไรครับ

ผมเคยเขียนเรื่องดังกล่าวไว้ในกระทู้นี้ http://www.soccersuck.com/boards/topic/1687563)

ถ้าไม่รบกวนเวลาท่าน ลองอ่านดูครับ

การเข้าถึง Social นี่ผมว่าตัวดีเลยนะครับ

Facebook เอย กระทู้อวดตัวเองใน Pantip เอย

คนที่เข้าไปอาจพอเห็นมันจะรู้สึกแบบ เห้ย ทำไมเราไม่มีเหมือนเค้า
เกิดความไม่พอใจในสิ่งที่ตัวเอง บางคนอาจจะ เอาบ้าง เริ่มโพสแบบเดียวกันบ้าง
ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้พอใจ เพราะไม่ได้มีจริงๆ มันกลายเป็นโรคติดต่อทางจิตวิทยานะผมว่า

ที่จริงคนเราถ้ามีความคิดจิตใจอยู่กับปัจจุบัน ผมว่ามันคิดได้นะ
แต่ถึงคิดได้ เจอแบบนี้บ่อยๆ ก็แพ้เหมือนกัน

อัตราการสูงขึ้นของผู้ป่วยโรคซึมเศร้า มีมาก่อนการเกิด Social อีกครับ



จะเห็นได้ว่ากราฟมันสูงขึ้นในช่วงปี 2004 ช่วงนั้น Social ยังไม่มีเลยครับ

และถ้าสังเกตต่อ ต่อให้ผ่านช่วง Social network boom มาก ๆ กราฟก็ยังค่อนข้างที่จะคงที่ครับ

ถ้าถามผมว่าทำไม ในความคิดเห็นส่วนตัว
ผมว่ามอง 2004 คือจุดสูงสุดของเว็บ Social media แล้วนะครับ
หลังจาก 2004 ที่มันนิ่งเพราะว่าสังคม Social มันไปได้สุดแค่นั้นจนถึงตอนนี้แล้วอะครับ นึกออกมั้ย 55

ที่จริง Social มันมีมาก่อน 2004 นะครับ อัตรามันเพิ่มสูงจนถึงจุดพีค
แล้วจุดพีคของกราฟมันก็ตรงกับช่วงที่ Social มันพีคพอดี

เพราะหลังจากปี 2004 Social ก็ไม่ได้มีอะไรใหม่ๆขึ้นมา
จะมีก็แค่เปลี่ยนหน้า เช่นมี hi5 มี ทวิส
มันไม่ใช่ว่าถ้ามี Social web ตัวใหม่ แล้วกราฟผู้ป่วยมันจะพีคขึ้นไปอีกอะครับ

มันก็ยังเป็นผู้ใช้ที่สามารถเข้าถึงได้ แค่หน้าเดิมๆ คนเดิมๆ แค่ย้ายที่เล่น Social เฉยๆอะครับ

ผมมองว่ามันคงไม่พุ่งไปมากกว่านี้ละ อาจจะแค่ค่อยๆเพิ่ม

ผมมองว่าอย่างนี้นะ

**เพิ่มเติม ผมไม่ได้มองว่าเป็นเพราะ Social media นะครับที่เป็นต้นเห็น
ผมว่าสังคมจริงๆเนี่ยแหละครับ การเมือง ปากท้อง ที่ทำงาน ครอบครัว ข่าวอาชยากรรม กฏหมายกากๆ
ผมว่ามันหล่อหลอมให้เป็น เพียงแต่พอมี Social media จากไอปุ่มกดแชร์เนี่ยแหละ
ที่มันทำให้เราเห็นมันได้ง่าย
ลองนึกภาพ มีข่าว เด็กผู้หญิงโดนคนมีอำนาจข่มขืน กฏหมายทำไรไม่ได้ สงสารก็สงสาร โมโหก็โมโห แค้นก็แค้น หดหู่ๆ แต่ต้องอยู่ในภาวะจำยอม ช่วยเหลืออะไรไม่ได้

หรือไม่ก็เพราะเราเห็นความไม่เท่าเทียมในสัมคมนึกออกมั้ยครับ ทำไมเค้ามี ทำไมเราไม่มี
ทำไมเค้าทำได้ ทำไมเราทำไม่ได้ Social media มันทำให้เราเห็นถึงความเปรียบเทียบ
เห็นถึงความต่างในสังคม

พิมพ์ไปพิมพ์มาเริ่มรู้สึกว่ากรูเป็นรึป่าววะละตอนนี้ 55

อันนี้ความเห็นส่วนตัวนะครับ ผมว่าไอ้ความไม่พอใจในตัวเองของเราเนี่ย มันอาจจะมีความสัมพันธ์กับสารสื่อประสาท ความเครียด บราๆก็ได้
ความเห็นส่วนตัวอีกเช่นกันผมว่า เวลาเราเปรียบเทียบตัวเองกับคนรอบข้างเนี่ย เราน่าจะเปรียบเทียบกับคนใกล้ตัวที่เราเห็นเราได้ยินเรารู้จักมากกว่า เราคงไม่เปรียบเทียบตัวเองกับmr.Aที่อยู่ต่างประเทศ แล้วน้อยเนื้อต่ำใจ แต่ถ้าไปไอ้เอเพื่อนในห้องเราที่มันได้กระเป๋าใหม่ทุกเทอมอย่างเงี้ย แต่ข้าใช้ใบเดิมมาปีกว่าแล้วอะ มันก็อาจะเซ็งสะสม เครียดสะสม อาจจะเป็นสาเหตุร่วมด้วยก็ได้ครับ

ขออนุญาตแย้งท่านนิดนึงนะครับ

การใช้ Social network บูมสุด ๆ เพิ่งมาช่วงปี 2012 เองครับ

สมัยปี 2004 ที่ท่านว่าคนยังใช้พวก MSN กันอยู่เลยครับ ซึ่งผมคิดว่านั่นไม่ใช่ Social media ด้วยซ้ำ เป็นการทักคุยกันเหมือนส่ง message ธรรมดา


ด้านล่างเป็นกราฟแสดงให้เห็นถึงประชากรที่ใช้ Social media ครับ

เรื่องข้อมูลผมคงไม่เข้าใจในรายละเอียดเท่ากับท่าน แต่ในความคิดผมคงเป็นประมาณนนั้นแหละครับ
อันนี้เผื่อท่านไม่เห็นที่ผมอ้างอิงเพิ่มเติมครับ

**เพิ่มเติม ผมไม่ได้มองว่าเป็นเพราะ Social media นะครับที่เป็นต้นเห็น
ผมว่าสังคมจริงๆเนี่ยแหละครับ การเมือง ปากท้อง ที่ทำงาน ครอบครัว ข่าวอาชยากรรม กฏหมายกากๆ
ผมว่ามันหล่อหลอมให้เป็น เพียงแต่พอมี Social media จากไอปุ่มกดแชร์เนี่ยแหละ
ที่มันทำให้เราเห็นมันได้ง่าย
ลองนึกภาพ มีข่าว เด็กผู้หญิงโดนคนมีอำนาจข่มขืน กฏหมายทำไรไม่ได้ สงสารก็สงสาร โมโหก็โมโห แค้นก็แค้น หดหู่ๆ แต่ต้องอยู่ในภาวะจำยอม ช่วยเหลืออะไรไม่ได้

หรือไม่ก็เพราะเราเห็นความไม่เท่าเทียมในสัมคมนึกออกมั้ยครับ ทำไมเค้ามี ทำไมเราไม่มี
ทำไมเค้าทำได้ ทำไมเราทำไม่ได้ Social media มันทำให้เราเห็นถึงความเปรียบเทียบ
เห็นถึงความต่างในสังคม

พิมพ์ไปพิมพ์มาเริ่มรู้สึกว่ากรูเป็นรึป่าววะละตอนนี้ 55

ผมขออนุญาตแก้ไขข้อมูลนิดนึงนะครับ โรคซึมเศร้าสาเหตุที่สำคัญมากที่สุดเลยคือพันธุกรรมครับ

ตั้งต้นก่อนว่าความไม่พอใจในสิ่งที่ตัวเองเป็นมันไม่สัมพันธ์กับจำนวนสารสื่อประสาทครับ สาเหตุของสารสื่อประสาทที่ไม่เท่ากันในแต่ละคนคือพันธุกรรม หรืออาจจะเป็นโรคเช่น ลมชักมาตอนเด็ก ๆ โตขึ้นสารสื่อประสาทผิดไปทำให้เป็นโรคทางจิตเวชก็ได้ครับ ทีนี้สมมติไม่เป็นโรคอะไรมาเลย ไอสารสื่อประสาทสัมพันธ์กับอะไร คำตอบคือพันธุกรรมครับ

กลไกการเกิดโรคซึมเศร้ามี 2 อย่างควบคู่กันคือ 1.พันธุกรรม 2. สิ่งแวดล้อม

คนพันธุกรรมดี เจอสภาพแวดล้อมที่ไม่ดีเพียงเล็กน้อยเมื่อเปรียบเทียบกับคนที่พันธุกรรมมียีนซึมเศร้า คนที่พันธุกรรมไม่ดีก็เป็นโรคแล้วครับ

อาจารย์ของผมเคยเปรียบการเกิดโรคเหมือนแต้ม สมมติคนเป็นโรคซึมเศร้าต้องมี 100 แต้ม

คนนึงมียีนซึมเศร้าก็นำไปก่อนแล้ว 50 แต้ม อีกคนไม่มี มี 0 แต้ม

เจอความเครียด 60 แต้มเท่ากัน คนที่มียีนซึมเศร้ารวมเป็น 110 แต้มถือว่าเป็นโรค อีกคนมี 60 แต้ม ก็ไม่เป็นโรค


ไอเรื่องอิจฉาที่คุณว่าผมเคยอธิบายในกระทู้เก่าแล้วครับว่า ความอิจฉา ความอยากได้มันเป็นอารมณ์ชั่วคราว มันไม่สามารถที่จะ lead คนให้ไปเศร้าได้ตลอดระยะเวลาขนาดนั้น เพราะการวินิจฉัยโรคซึมเศร้าที่สำคัญคือ ตื่นมาไม่อยากทำอะไร อะไรที่เคยทำแล้วสนุกก็ไม่สนุก ไม่อยากตื่น อยากตาย นอยทั้งวัน เศร้าตลอดเวลา ถ้าคุณสังเกตมันไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องความอยากได้อยากมีเลยครับ อารมณ์แบบนี้มักเกิดขึ้นเมื่อแฟนทิ้ง มีปัญหาทางครอบครัว มีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน อารมณ์ชั่วครั้งชั่วคราวเรื่องของความอยากมี โอกาสที่จะทำให้เกิดมันแทบไม่มีเลยครับ เพราะมันคงไม่มีใครอยากได้กระเป๋าแบนด์เนมเป็นเดือน ๆ ทั้งวัน ตื่นมาไม่อยากทำอะไรเพราะไม่มีกระเป๋าแบนด์เนม คุณว่าจริงไหมครับ

คนไทยไม่ค่อยใส่ใจกับโรคซึมเศร้าจริงๆนะ

หาว่าเพ้อบ้างบ้าบ้าง

สภาพแวดล้อมนี่เป็นตัวนึงที่เป็นตัวเร่งทำให้คนคิดสั้นมากขึ้น

แค่ออกนอกบ้านก็เจออะไรไม่จรรโลงใจซะ70%ละ

เปรียบเทียบว่า บางคนเจออะไรแย่ๆ ก็ช่างม่างได้ แต่บางคนเขาทำไม่ได้อะ

นานๆเข้าก็เป็นความเครียดสะสม ยิ่งกับคนที่ไม่ค่อยเข้าสังคมแล้วเป็นนี่ยิ่งหนัก

บวกกับสังคมบ้านเราเห็นการพบจิตแพทย์นี่เป็นเรื่องใหญ่โตมาก

แล้วก็ชอบเหมารวมว่าการพบจิตแพทย์เนี่ย คนไปหานี่เป็นคนบ้าด้วย