นอกจากเกมส์นี้ ก็แมนยู 2-1

แล้วก็สำหรับผมที่นั่งดู ณ ตอนนั้นก็ มาดริด ตีเสมอ 93 ของรามอส แชมป์ ucl ครั้งแรก ตั้งแต่ดูบอลมา น้ำตาจะไหล

ดูรายชื่อมิลานกับลิเวอร์ดิ โคตรบ้าเลย ครึ่งหลังนี่คิดในใจไม่ต้องเตะละก็ได้

ในขณะเดียวกันเกมนัดนี้ก็ทำให้แฟนมิลานอย่างผมบ่อน้ำตาแตก ออกมายืนร้องไห้อยู่หน้าบ้านตอนตี 4 เหมือนกัน

ลิเวอร์ กับ มิลาน คือ มันได้อารมแบบเต็มๆ หลายๆรส ใน 90 นาที

อารมร่วมระหว่างดู คู่ลิเวอร์มันมากกว่า ครึ่งแรกแบบเห้ย บอลคนละเกรดคนละชั้นเลย ตัวผู้เล่นก็คนละเรื่อง ส่วนครึ่งหลังมันมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ แล้วก็พีคตรงทำได้ และได้แชมป์

ส่วน แมนยู บาเยิน คือ อารมแบบ 5 นาทีสุดท้ายอ่ะ มันก็คนละแบบ

ของแมนยูก็พยายามสู้นะ และก็โชคดีที่ เสา คาน โน้นนี้นั้น ชไมเคิลเซฟ เยอะแยะไปหมด สู้สุดๆ แต่มันเหมือนว่ายังไงก็แพ้อะเพราะ 90 นาทีกำลังจะหมด แต่มาได้ 2 ลุกแค่ช่วงเวลานั้น มันบ้ามาก

แต่ทรงเดียวกันคือ ทีมจากอังกฤษ โดนกดทั้งคู่

ส่วนคู่ เซลซี บาเยิน คู่นี้ก็บาเยินดูเหนือกว่าทุกอย่าง แต่เซลซี มีอะไรบางอย่างที่เหมือนว่าสู้ได้ไง คือ ประมาณบาเยินอย่าพลาดนะโดนแน่ แล้วก็จริง เซลซีทำได้ เพราะบาเยินพลาดๆ แค่ไม่กี่ครั้ง แต่เป็นการพลาดที่ทำได้เจ็บมาก

เซลซีผมดูแล้วรุ้สึกว่ายังสู้ได้นะ แต่อีก 2 ทีมข้างบนโน้นแบบ สู้ไม่ได้เลย

คู่แมนยูก็สุดยอด รวมทั้งอีกหลายๆคู่ แต่ผมชอบนัดนี้มากที่สุด ผมที่เป็นแฟนลิเวอร์พูลตามดูแทบทุกนัดจนถึงนัดชิง กว่าจะได้เข้าชิงลิเวอร์พูลโกงความตายมาหลายนัดแล้ว พอนัดชิงยังมาโกงความตายจนเป็นแชมป์ได้ ความรู้สึกมันยอดเยี่ยมจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ครับ

ผมว่าคู่แมนยูบาเยิร์นสุดกว่า
นี่มิลานมีเวลาอีกบานเบอะให้ชนะ
มันไม่ได้พลิกทันทีทันใดจนน่าขนลุกขนพอง
เท่าตอนคัมป์นู

เชลซีสู้ไม่ได้เลยครับ ได้สวนแค่ครึ่งละสองครั้ง
นอยเออร์ยังขึ้นมาเล่นบอลเกือบครึ่งสนามนะครับ

คือผมจะบอกไงดีละ ผมบอกไปว่าประมาณอย่าพลาดนะเซลซีก็เจ๋งพอตัวในการฉวยโอกาสจากความผิดพลาด ประมาณนั้นอ่ะครับ ก็ตามแผนที่ว่ารับแล้วสวน เอาโป้งๆเน้นๆ

ความรู้สึกผมที่บอกว่าเหมือนสู้ได้ก็เพราะเซลซีเค้าตั้งใจที่จะรับ เค้ามั่นใจในการเล่นรับ รอบที่ผ่านๆมาก่อนหน้านั้น เค้าก็เล่นรับมาตลอดกับทีมใหญ่ๆ พอนัดชิงเค้าก็เล่นรับไง มันทำให้สำหรับผมไม่ได้ว่าสู้ไม่ได้นะ เพราะเค้าเล่นจุดเด่นของตัวเค้าเอง คือ เล่นรับ แล้วขอเน้นๆ ซึ่ง DNA ในการเล่นรับของเซลซียุคนั้นยังเหนียวแน่นครับ ตามความรู้สึกผมอะครับที่ผมดูการแข่ง ไม่ใช่รับเพราะสู้ไม่ได้ คือตั้งใจจะรับอ่ะ

แต่ต่างกับ 2 ทีมข้างบนโน่น ซึ่งธรรมชาติไม่ใช่ทีมที่เล่นรับ ลิเวอร์อาจจะเล่นแบบชัวร์ๆมั่ง แต่ด้วยคุณภาพนักเตะ ทำให้โดนบังคับให้เล่นแบบนั้น และตามสไตล์ของราฟา ที่บอลเน้นเทคติกเน้นผล แต่ผลที่ออกมาครึ่งแรกคือ โดนฉีกกระจุย ทำให้ครึ่งหลังไม่มีอะไรจะเสียแล้ว บวกกับการเปลี่ยนตัวที่ ดีของราฟา ทำให้กลับมาได้

ส่วนแมนยูนี้ก็บุกใส่บาเยินเหมือนกันครับ เพราะ ทีมเป็นทีมสายบุก แต่บาเยินก็ประมาณว่า บุกมาสิ ยิงมาสิ ยังไงก็ไม่ได้หรอกข้าเหนือกว่าเห็นๆ แล้วบาเยินก็อัดเรื่อยๆ เหมือนนักมวยที่อีกฝ่ายตอบโต้มาบ้าง แต่เป็นหมัดไม่เข้าเป้า หมัดเบาๆ แต่กำลังจะจบยก ดันใส่ไปเน้นๆหมัดนึงเข้าเต็มๆคาง ลงไปนอนนับ แล้วขึ้นมา อีก ไม่กี่วิระฆังจะดัง แมนยู อัดหมัดเข้าคางอีก 1 หมัด เต็มๆ หลับยาวเลย

ที่กล่าวมานั้นคือ อารมที่ผมพอจะนึกออก ตอนที่ดูตอนนั้นนะ

ผมชอบของลิเวอร์นะ แต่ส่วนตัวยังให้แมนยูมากกว่า
คือโดน3ลูกจริง แต่ยังมีอีกครึ่ง แม้ตัวจะสู้ไม่ได้
แต่มันไม่ได้ห่างขนาดนั้น ผมว่าเชลซี บาเยิร์นตัวต่างกันมากกว่า
แต่ถ้าพูดถึงคือยังไงมันก็สุด ผมให้ที่สองอะสำหรับผม
ที่1ก็แมนยูแหละ อาจเพราะทดเจ็บแค่3นาที สกอร์ตามหลัง
รูปเกมส์อย่างง่อย แถมเหลือแค่3นาที ตอนนั้นผมไม่คิดว่าจะตีเสมอได้ละ
แต่ภายในสามนาทีนั้นดันยิงได้สองลูก อารมณ์มันแบบพลิกไวมาก เฮสุด

ถ้าปีนั้นจบด้วยแชมป์จะเพอร์เพคมาก

นิ้วโป้ง ?

นัดนั้นมันเหลือเชื่อตั้งแต่ก่อนเกมแล้ว เอซีมิลานยุคนั้นแต่ละตัวโหดๆทั้งนั้น
นำ 3-0 แฟนหงส์หลายคนคงปิดไฟนอนแล้ว 6 นาที 3-3 เหลือเชื่อป่ะหล่ะ
ไม่พอ ช่วงต่อเวลา เชฟทั้งโขกทั้งยิงจ่อๆ ไม่เข้าได้ไง

มิลานตอนนั้น

นึกว่าฟูลตำนานเกมส์FOL

all italian final 2003 ที่ old trafford สุ้กันด้วยแท็คติค จนต่อเวลา ยิงจุดโทด สุดจริง

ยูเว่ ชนะ มาดริด เข้าชิง
ส่วน มิลาน ชนะ อินเตอร์ เข้ามา

เรียกได้ว่า อิตาลี ฟีเวอร์ 3 รุม 1 กันเลยทีเดว