คนครับ ผมไม่ค่อยกล้าวิจารย์ประเทศนะ เพราะผมเองก็ไม่ได้ทำตัวให้เป็นประโยชน์ต่อประเทศเลย

ประเทศพัฒนาแล้ว แต่คนในประเทศแหละที่ไม่พัฒนา

ยากเพราะเมื่อไหร่ที่เป็นประเทศที่พัฒนาแล้ว แสดงว่าคุณภาพของคนดีขึ้นแล้วจะเกิดการแข่งขันสูงกว่าเดิมเพื่อแข่งกันพัฒนาแบบนี้จะทำให้พวกนายทุนต่างๆที่รวบผลประโยชน์ทางด้านต่างๆไว้ก็จะเสียประโยชน์ ทางเลือกในชีวิตคนทั่วไปก็จะเยอะขึ้น แทนที่คนจะไปเป็นแรงงานให้นายทุนเหมือนเดิมก็จะน้อยลง ช่องว่างด้านรายได้หรือความเป็นอยู่ระหว่างนายทุนกับคนธรรมดาก็จะลดลง ผลประโยชน์ที่คนกลุ่มนึงเคยได้ก็จะลดลงซึ่งพวกเขาเหล่านี้ไม่ยอมแน่ๆ

GDP เยอะพอเป็นไปได้ เพราะมันนับมวลรวม

คนรวย รวยยิ่งๆขึ้นไป รวยไปเรื่องๆ GDP ก็สูงขึ้นแล้ว

โดยคนจนไม่ต้องรวยขึ้นก็ได้ (แต่มันก็ส่งผลมาถึงคนจนบ้างแหล่ะ)

แต่คิดว่าประเทศพัฒนาแล้วน่าจะมองถึงเรื่องอื่นด้วยมากกว่านะ

ท้ายสุดอาจจะล่มสลายก่อน ที่จะพัฒนาแล้วก็เป็นได้

ก็มัวแต่ยึดกันไปกันมา สุดท้ายก็วนอยู่แต่วงจรอุบาศท์เดิมๆ

เลือกตั้ง > ประท้วง > ยึดอำนาจ > เลือกตั้ง

ก็วนอยู่แบบนี้ มันก็ไม่ไปไหนหรอก ถ้ายังมีไอ้พวกเห็บพวกนี้อยู่

พยายามหาแล้วครับ เพราะผมก็สงสัย แค่ประเทศรวยอย่างเดียวก็พอเหรอ..
ก็มี ดัชนีพัฒนามนุษย์สูง เป็นเกณฑ์ อีกอันนึง ซึ่งมันประกอบไปด้วย
- มีการศึกษา
- อายุยืน สุขภาพดี มีสาธารณะสุข
- มีเงินใช้ (กลับมาทีเงินและ GDP อีกแล้ว)

มันก็ไปด้วยกันแหละ

ประเทศที่ร่ำรวยก็คือประเทศส่งออก
สินค้าส่งออกเยอะรายได้เข้าประเทศเยอะ

ถ้าคนประเทศนั้นฉลาดมาก
ก็สามารถสร้างผลผลิตได้มากขึ้น

ไม่มีหรอกประเทศที่พลเมืองโง่จะส่งออกสินค้าเยอะแล้วได้รายได้ดี


อเมริกาขายไอโฟนหนึ่งเครื่อง เท่ากับเราขายข้าว 4-5 ตัน
เอาคนสามพันคนผลิตได้ 50 ล้านเครื่อง
เราเอาคน ล้านคน ผลิตข้าวได้กี่ล้านตัน

เยอรมัน เอาคนห้าสิบคน ประกอบรถไฟฟ้าขาย
เราใช้เรือห้าร้อยลำ ออกไปจับกุ้งไปขาย ยังได้ราคาไม่เท่า




มันจะไปควบคู่กัน ในระดับมหภาคประเทศฉลาดกดขี่ประเทศที่อ่อนด้อยกว่า ไม่มีหรอกครับที่ประเทศที่ร่ำรวย แล้วประชากรจะถูกกล่าวหาว่าโง่


เอาอย่างซาอุ แบบนั้นรวยแบบให้ต่างชาติทำให้หมด ไม่ต้องลงแรงแต่มีเงินได้แบบนี้ก็เรียกว่าฉลาดเพราะเขากินปันผลสูงใครทำไม่ได้ก็ออกไปรอคนใหม่มาทำแทน ฉลาดเพราะไม่ให้ต่างชาติมากดขี่ได้ผลประโยชน์ตกกับคนในชาติ แม้จะมีกฎหมายละเมิดสิทธิมนุษย์แค่ไหน ยังมีปากเสียงใน UN ได้เลย


สรุปแล้วถ้าทำให้ตัวเองรวยได้ ก็เป็นคนที่เจริญทันที
เพราะหมายถึงไม่ค้องดิ้นรนเพื่อให้ได้มาก
ทุกอย่างอยู่ในจุดเหมาะ หรือสบาย

ปากบอกเป็นพุทธ พรามณ์ ฮินดู ต้องรีบคุกเข่าทันที ห้ามลบหลู่ และช่วยกันส่งเสริม ฮาดีไหม?
ศาสดาของพุทธ เกิดมาใน ฮินดู วรรณะสูงส่ง จนกระทั่งพบคำสอนให้ทุกคน
"เท่ากัน"
สังคมใดๆมนุษย์ไม่เท่ากัน ก็ไม่มีวัน
เราโดนครอบ หลอกลวงด้วยคำว่า"ไทย"
สนับสนุนไทย เชื่อมั่นไทย เคารพความเป็นไทย
จริงหรือ?
เอว วัดเป็นนิ้ว ส่วนสูงทะลึ่งเป็นเซ็นติเมตร
ทุกวันที่ 15 ทวิตเตอร์ เพจ ต้องมีข่าว ขูดเลขต้นไม้ เต่า ขาลูกวัว อะไรแบบนั้น ในสื่อหนังสือพิมพ์หลัก
สังคมถูกชี้ให้เชื่อเรื่องปรำปรา อภินิหาร แค่รูปสมมุติศาสดา ยังซื้อขายกัน
ทั้งๆที่ ศาสดา ห้ามสร้างรูปเคารพด้วยซ้า
ภิกขุ ถูกเอาตำแหน่งไปยัดใส่มือ พัดยศ เจ้าตณะต่างๆ กว่าจะได้มา ต้องแลกอะไร (เพิ่งมีเมื่อ 200 ปีโดยกระมาณนี่เอง ระบบนี้)
โครงสร้างครับ มันโครตจะมั่ว
แต่โครงสร้างที่มั่วๆนี่ละ ทำให้กลุ่มหนึ่ง "ร่ำรวย"
มีแค่นี้

ขอโคว๊ทหน่อนะครับ โดนมาก

ปัญหา ประเทศ ผมมองว่า คือกลุ่มคนยุคเก่า 50-70 ที่คิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำหรือตัดสินใจมันถูก
เป็นกลุ่มคนที่ไม่กล้าเปลี่ยนแปลงที่สุด ไม่ว่าทั้งด้านวัฒนธรรม ด้านการศึกษา และอื่นๆ
เป็นกลุ่มคนที่ดื้อที่สุดกลุ่มหนึงเลย ที่ยึดติดกับอะไรหลายๆอย่าง

ถ้าเป็นในการ์ตูน ญีปุ่น จะมีความเรื่องความเชื่อว่ายุคใหม่ ก็ควรให้คนยุคใหม่ตัดสินใจ
โลกมันเปลี่ยนไปตลอดเวลา ไม่มีทางที่คนยุคเก่าจะปรับตัวได้
อย่างน้อยก็ต้องเสี่ยงกับรุ่นใหม่บ้าง

ผมเชื่อว่าคนยุคเก่าเป็นกลุ่มคนที่สร้างปัญหาสะสมหลายๆอย่างและแม้แต่ปัญหาตัวเองก็มีมาก
อีโก้เยอะมาก แถมชอบใช้ระบบอุปถัมภ์ ให้ลูกหลานตัวเองขึ้นสู่จุด โดยไม่ได้มองเรื่องความสามารถ อันนี้เจอมาเยอะ ระบบฝาก

แล้วตอนนี้เนื่องจากไม่กล้าเสี่ยงกับคนรุ่นใหม่ ไม่กล้าเปลี่ยนแปลงตามโลกที่เปลี่ยนไป
มันก็เลยไม่พัฒนาครับ ปัญหาเราเยอะมาก และไม่ได้มีการพยายามแก้ไขแบบใหม่ๆ
คือถ้าคนแก่เค้าใช้วิธีเดิมๆ ถ้าแก้ได้ มันแก้ไปแล้วตั้งแต่ 10 20 ปีที่แล้วครับ

ที่นี้ไอ รุ่นใหม่ที่เกิด ก็บิดเบี้ยวสะสม พวกผู้ใหญ่แก้ไม่ถูกจุด วางรากฐานเละเทะ
รุ่นใหม่ๆ ก็เตลิดไป ผมว่ายุคนี้ต้องกล้าให้คนอายุ 20-40 เป็นคนนำทางประเทศบ้างแล้ว

เพราะคนแก่มองว่าเด็กเป็นเด็กตลอด เลยไม่ไปไหนกันสักที

จึงเป็นที่มาของ Thailand 4.0 LTE

เมื่อเราเริ่มทำอะไรให้ประเทศนั่นล่ะครับ จะพัฒนาได้เร็ว
แต่ยังยังเกี่ยงกัน ให้คนนู้นทำ คนนี้ทำ ก็น่าจะต้องรอต่อไป

ยาก
สอนให้หมาพูดได้ยังง่ายกว่า

ผมเชื่อว่าการทำให้คนชนชั้นล่างมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีเท่านั้น
ถึงจะเปลี่ยนแปลงโครงสร้างทางสังคมได้ โดยประเมิณจากฐานคิดที่ว่า
ถ้าคนชนชั้นล่างมีชีวิตความเป็นอยู่ดี (อย่างเช่นเป็นแรงงานฝีมือดีขึ้น,
แปรรูปผลิตภัณฑ์ให้มีมูลค่ามากขึ้น,มีความคิดเป็นเหตุผล,มีการศึกษา
ในระดับพื้นฐานดีมาก) พอมีชีวิตดีขึ้นเช่นนั้นแล้ว เค้าก็จะเรียกร้องสิ่ง
ที่ดีขึ้นตามไปด้วย

เช่น แรงงานที่พอมีเงินมากขึ้นเขาก็อาจจะต้องการกินอาหาร
ที่สะอาดถูกหลักอนามัยมากขึ้น เขาพร้อมยอมจ่ายเงินสูงขึ้นเพื่ออาหาร
ที่ได้มาตรฐานนั้น แล้วเขาก็มีความคิดตระหนักได้ว่าการกินอาหารสะอาด
ช่วยให้เขาไม่ต้องป่วยบ่อยๆ ไม่เจ็บไข้ ซึ่งทำให้เขาไม่ต้องเสียเงินไปกับ
การรักษาพยาบาล และน่าจะมีเงินไว้สำหรับกิจกรรมอันยังประโยชน์อย่างอื่น
ในขณะเดียวกันโรงพยาบาลก็จะรับภาระเบาลง เพราะคนมีสุขภาวะที่ดี

ทางร้านอาหารเองก็ต้องปรับตัว ร้านที่สกปรกก็ต้องปรับปรุงตัวทำให้สะอาด
มากขึ้น ผลพลอยได้คือคนส่วนใหญ่ก็จะได้กินอาหารสะอาดเป็นปกติไปด้วย
พอคนมีทางเลือกก็ไม่ไปร้านห่วยๆสกปรก ร้านเหล่านั้นก็เจ๊งไป

ทุกอย่างเป็นลูกโซ่เช่นนี้

แต่ส่วนที่ยากที่สุดคือ แต่มีใครคิดจะช่วยหาวิธีการให้ชนชั้นล่าง
มีชีวิตที่ดีขึ้นบ้างไหม ดีขึ้นแบบที่พูดไปบรรทัดแรกๆ ไม่ใช่แค่ดีแบบ
เปลือกๆ / ซึ่งหากลองมองไปที่ประเทศพัฒนาแล้วส่วนใหญ่จะเห็นได้ว่า
ชนชั้นล่างของพวกเขาส่วนใหญ่พอจะพูดได้ว่ามีชีวิตที่ดี (กว่าประเทศอื่นๆ)